Je krijgt momenteel veel voor je kiezen. De affaire van je ex-vriend en hij die nu met haar (eventueel ook zwanger?) samen is, jouw onverwachte zwangerschap daar bovenop en hij die in eerste instantie alle betrokkenheid daarbij laat afweten, lichamelijke reacties op hormonale veranderingen en de stress van alle gebeurtenissen—en dan ook nog eens gedwongen zijn om in korte tijd een beslissing te moeten maken voor afbreking van deze zwangerschap.

Je lijkt me een taaie, Princilla—en dit zal je uiteindelijk een (over-)winnaar maken.

Afgaande op je blog en wat je schrijft, kan ik over het gedrag van je ex-vriend uiteraard alleen maar speculeren. Het is verwerpelijk welke keuzes hij heeft gemaakt: de affaire, het bedrog—waar notabene ook een kans bestond/bestaat (?) dat zij zwanger was, zijn verliefdheid en het feit dat hij jou niet langer meer als een prioriteit leek te zien.

Wat ik heel sterk van je vind, is dat je je niet emotioneel laat bespelen door zijn plotselinge ‘ommezwaai’ in zijn schijnbare betrokkenheid bij je. Als ik het goed begrijp, is hij nog steeds met dat nieuwe meisje—dus je mag je afvragen hoe diep zijn betrokkenheid gaat. Niet ‘om er samen met jou sterker uit te komen’ (want hij is nu met haar). Ik vermoed eerder dat hij last begint te krijgen van schuldgevoelens en dat deze hem parten beginnen te spelen. Wellicht begint hij zich te realiseren dat het allemaal wel een groot hufter-gehalte heeft?

Zou het kunnen zijn dat nu jij beslissingen zonder hem maakt en je eigen grens trekt in waar zijn betrokkenheid nog gewaardeerd wordt of wenselijk is, je hem misschien wel de gehoopte kansen uit handen slaat om in ieder geval zijn bestaande schuldgevoel kwijt te raken? Zich ineens wel als steunpilaar op te stellen, om de pijnlijke gebeurtenissen en zijn keuzes daarin te compenseren. Doen wat als ‘algemeen wenselijk’ wordt verwacht, zodat hij zichzelf misschien kan sussen met de gedachte ‘dat hij er toch voor je is geweest en je wilde steunen?!’.

Voorlopig is de realiteit dat hij al een nieuwe relatie begonnen is met het meisje waar hij tijdens jou vreemd mee ging. En dus, kan ik me goed voorstellen dat je twijfels trekt bij zijn betrokkenheid. De geplande abortus vraagt al genoeg van je. Gezien de omstandigheden en dat ‘het van hem is’—maar hij niet meer met je samen wil zijn, lijkt het mij emotioneel een verstandige keuze om hem er niet bij te hebben. Zijn aanwezigheid kan mogelijk onnodig veel stress en frustratie opleveren.

Zijn argument dat hij twijfelt ‘of het allemaal wel waar is’, vind ik emotionele chantage. Wat hij hier feitelijk mee zegt is: ‘als ik er niet bij mag zijn, heb je kennelijk iets te verbergen’—en hiermee zet hij jou onder druk om toch zijn eigen belang hierin door te kunnen duwen (“als ik er wél bij kan zijn, heb ik in ieder geval voldaan aan mijn verantwoordelijkheid’).

Ik vind het sterk van je, dat je je niet laat chanteren. Zoals je hem zelf al liet weten ‘zoek het maar uit met wat je wel of niet wilt geloven’—en je hebt het heel verstandig weer bij hem terug gelegd. Jij weet wat waar is. Dat hij nu ineens aan jouw geloofwaardigheid begint te twijfelen, lijkt me gewoon een machtsmiddel om af te dwingen dat hij er toch bij kan zijn.

Je bent goed bezig, Priscilla. Laat hij je niet van die weg afduwen.

liefs, C.