Nou ik dacht dat het beter ging... Ja zolang ik hem niet zie of niet aan hem herinnerd wordt... Ik was gisteravond op stap en kwam daar een goede vriend van mij tegen. Mijn vriendin ging naar huis, ze voelde zich niet lekker en haar vriend kwam haar ophalen. Ik ben nog even wat langer gebleven. Maar ineens zomaar miste ik hem zo erg! Ik trok me een beetje terug uit de groep en die goede vriend zag dat. Ik probeerde me groot te houden en zei dat de drank niet goed gevallen was, maar toen draaiden ze een nummer wat me deed denken aan de vakantie van vorig jaar. Dat werd toen echt op elke radiozender en op elk televisie station elk uur herhaald... Het deed me denken aan hem en aan die fijne vakantie en al die fijne momenten. Tsja toen kon ik me niet meer goed inhouden en barstte in huilen uit. Ik heb staan uithuilen bij die goede vriend en dat luchtte wel op. Maar dit was voor mij wel duidelijk dat ik er echt nog niet mee om weet te gaan. Tsja het is ook nog maar 2,5 weken uit, maar ja misschien ben ik te naief dat ik dacht dat het nu wel beter ging.

Het is nu twee weken geleden dat hij het uit heeft gemaakt. Ik begin steeds minder te denken aan alles dat ik kwijt ben... maar het gaat wel met ups en downs. Ik had het gevoel dat ik alles kwijt was, wat natuurlijk niet zo is. We zien elkaar nog wel af en toe. Als ik naar school ga zet ik mijn fiets altijd bij hem op de oprit, zodat ik niet zo'n eind naar het station hoef te lopen, dus soms dan komt hij even naar buiten als ik mijn fiets weer ophaal, of ik bel hem even dat ik er ben. Het is dan ook maar vijf tot tien minuten...
Laatst vertelde hij me dat dat meisje mee is geweest op de vrachtwagen en dat deed even goed pijn. Dat deed ik altijd! Maar hij zegt dat hij niets met haar wil omdat ik nog steeds de enige ben voor hem. Al die woorden maken het zo ingewikkeld!

Donderdag hebben we het dus uitgemaakt (zie mijn verhaal). Gisteren zou ik mijn spulletjes bij hem komen ophalen. Dus wij naar zijn kamer. Allebei janken terwijl ik mijn spullen inpak. Nog even een knuffel... Voor we het wisten lagen we te zoenen op zijn bed! We trokken bijna de kleren van elkaars lijf, toen we allebei weer tot inzicht kwamen... Het is toch uit?! Dan kan dat niet meer!
Ik dacht dat het beter was, maar nu weet ik het niet meer. En nu we dit alletwee hebben gevoeld, doet het alleen maar meer pijn.
Het is ook allemaal zo onwerkelijk. Ik zie hem nog helemaal niet als mijn ex-vriend.