Normaal gezien zou ik haar maandag al hebben gezien, maar ze was te ziek. Zelfs gisteren zag ze er niet al te best uit. Haar wangen waren rood, zweetdruppels stonden op haar hoofd en ze hoestte zeer fel. Ik stelde haar voor terug naar huis te gaan, maar ze wou bij mij blijven.

Nog drie dagen en ik zie haar terug. Afgelopen dinsdag hebben we wat gechat met elkaar en daar hebben we beslist dat ik maandag naar Gent ga. Hoewel we terug met elkaar praten, knaagt de hele situatie nog aan mij. Ik blijf bang dat ze ervandoor gaat met die andere jongen, maar voorlopig kan ik niets doen. Het hardste van de hele zaak is om nu de komende drie dagen door te brengen zonder gek te worden.

Zij die mijn verhaal reeds hebben gelezen weten ondertussen al wel dat ik al enkele dagen niet meer van haar heb gehoord. De laatste keer dateerde van afgelopen donderdag, toen ik haar vroeg om eens met mekaar over de telefoon te praten. Die avond (en de dagen erop) weigerde ze alle contact.

Enkele dagen terug schreef ik (mijn ietwat uitgebreide) verhaal hier op deze site. Het was een moment waarop ik nood had mijn verhaal eens neer te pennen, goed wetende dat het ook werd gelezen. Vandaag ben ik van plan iets gelijkaardigs te doen, maar dan korter. Laat ons zeggen dat ik een soort van "update" houd.

Gisterenavond kreeg ik een nieuw sms'je van haar. Mijn hart sloeg op z'n minst drie keer over vooraleer ik het durfde te openen. Het was al enkele dagen geleden dat ik nog van haar had gehoord, sinds de dag dat ik ontdekte dat ze een (mogelijke) vriend had. Diezelfde avond had ik haar proberen te bellen om alles rustig te bespreken, maar ze nam gewoon niet op. Maar goed, ze stuurde dus dat sms'je. Daarin vertelde ze me dat ze niet opnam omdat haar gsm op haar kot aan het opladen was, terwijl zijn bij haar kotgenoten was (en dus niet in haar eigen kamer). Ze gaf toe dat het een makkelijke manier was om mij niet te hoeven antwoorden.
Ze zei ook dat ze nog van me wilde horen, op voorwaarde dat ik haar niet zo zou "controleren" - en ik blijf erbij dat ik dat niet doe. Ik had die foto op Facebook echt waar toevallig ontdekt en vroeg er gewoon wat meer uitleg over, iets wat ze me kwalijk neemt.
Als laatste vertelde ze me dat net dàt de reden was waarom ze nog niet toe was aan een nieuwe relatie. Haar vorige vriend was een zeer jaloers type en volgde haar op de voet - nu twijfel ik eraan of hij zo wel zijn redenen zou hebben gehad - en dat wil ze absoluut niet meer meemaken. Ze geniet van haar vrijheid, hoewel ze beweert niet "los" te leven - haar woorden, niet de mijne.

Het ding was dat we voor vandaag hadden afgesproken om samen naar het Boekenfestijn in Brussel te gaan, iets wat door de omstandigheden niet is doorgegaan. Ik stelde haar voor om de afspraak gewoon enkele dagen te verzetten. Oké, tegen dan is dat Boekenfestijn gedaan, maar ik wil haar gewoon zien. Ze weigerde niet, maar gaf ook niet aan wanneer ze vrij was om af te spreken. Vanochtend heb ik haar opnieuw een berichtje gestuurd om te vragen of ze al een voorkeur had. Opnieuw geen antwoord. Nu, stel dat ze in de loop van de komende dagen dan toch beslist om af te spreken, heeft iemand een idee wat ik dan zou moeten doen? Kan ik haar opnieuw met dezelfde vraag confronteren? En als ik duidelijkheid moet vragen, hoe pak ik zoiets in godsnaam aan? Het liefst van al zou ik willen dat we gewoon terug in mekaars armen vielen, maar ... als dat niet kan, wil ik op z'n minst een goed gesprek. Want ik weet dat ik het niet veel langer aankan haar niet te zien. Ik móét haar gewoon zien, en het liefst voor ik in die diepe, duistere kuil van wanhoop val.