Normaal gezien zou ik haar maandag al hebben gezien, maar ze was te ziek. Zelfs gisteren zag ze er niet al te best uit. Haar wangen waren rood, zweetdruppels stonden op haar hoofd en ze hoestte zeer fel. Ik stelde haar voor terug naar huis te gaan, maar ze wou bij mij blijven.

We zijn naar Antwerpen geweest, zij en ik. Daar hebben we wederom een heerlijke tijd samen beleefd. We bezochten enkele boekhandelaars - we zijn beiden gek op boeken - en ik deed haar zelfs een boek cadeau. We liepen door de verschillende, prachtige Antwerpse straten, naast elkaar, alsof we dat eeuwig en altijd konden blijven doen. Nadat we wat hadden gedronken - ze had voor mij een véél te plakkerige koffie besteld, die ik maar braafjes heb opgedronken - gingen we naar de haven. We zaten er wat, naast elkaar en keken naar het water. Rondom ons zaten tientallen koppeltjes van hetzelfde tafereel te genieten.

We begonnen te praten over hetgeen er was gebeurd twee weken terug. Over hoe ik dacht dat ze iemand anders had en over hoe uiteindelijk bleek dat het een misverstand was. Ze vertelde me over haar vorige relatie. Over hoe haar ex haar had bedrogen en welke impact dat dat had. Ze was gekwetst, getekend, durfde zichzelf niet openstellen. Ik zei haar dat ze niet bang moest zijn, dat ik er altijd zou zijn voor haar. Maar ik vond ook dat ze moest weten wat ik voelde, wat ik dacht en daarom besloot ik haar één van mijn meest vertrouwelijke teksten ooit te laten lezen: mijn dagboek. Enkele dagen terug had ik erin beschreven hoe diep mijn liefde voor haar zat geworteld, hoe graag ik mijn leven met haar wilde delen. Ze las alles.
"Dit is prachtig," zei ze ontroerd.
"Dit is gewoon wat ik voor je voel."
We keken mekaar diep in de ogen. Ze huilde.
"Elke vrouw wil horen wat jij zonet aan mij hebt laten lezen," begon ze. "Maar ik weet niet wat ik met mijn gevoelens moet doen."
"Voel je dan iets voor mij?" vroeg ik.
"Ja," zei ze eerlijk. "Nog nooit heb ik zoiets gevoeld voor iemand, maar dat maakt het ook erg beangstigend. Ik dacht altijd dat liefde niet bestond, slechts een illusie was."
"Wat is dan het probleem?"
"Ik ben bang. Weet je dat je me soms heel hard doet denken aan mijn ex? Jouw gevoel voor taal, jouw interesse voor geschiedenis, jouw voorkeur voor series."
"Als je denkt dat ik jou ooit zou bedriegen, beledig je mijn eer en mijn intelligentie. Waarom zou ik voor iemand anders kiezen als ik mijn hele leven kan doorbrengen met de vrouw van mijn leven? Jij bent mij alles. Nu, morgen, voor altijd. Met jou wil ik oud worden. Met jou wil ik gelukkig zijn. Als ik kon, stak ik je nu in mijn rugzak en nam ik je mee, om je nooit meer terug te brengen."
"Ik weet het allemaal niet meer," zei ze bedroefd.
"Weet je, denk er eens over na. Je hoeft nu niks te beslissen, niks overhaast te doen. Ik heb tijd. Tenslotte zijn we beide nog zo jong."

Vijf uur lang zaten we daar. De zon was gaan slapen en de maan waakte over de Antwerpse stad. Het was de mooiste plek op aarde, de plek waar ik die avond móést zijn, de plek waar ik wou zijn. We liepen samen naar het station en praatten nog wat meer. Toen haar trein arriveerde kon je de twijfel, de pijn van haar gezicht lezen. We omhelsden mekaar.
"Dit is geen vaarwel," zei ze.
"Dat weet je niet," zei ik. "Het leven is immers zo onvoorspelbaar."
"Ik denk dat ik de trein ga opstappen," zei ze.
"Dan moet je dat doen."
Ze keek me innig aan, dartelde wat rond mij, maar verloor me geen seconde uit het oog. Ze leek me naar een oplossing te vragen. Ze wou blijven, maar twijfelde. Haar hart ging een furieuze strijd aan met haar hersenen. Doe iets, zeiden haar ogen.
"Wat wil je dat ik doe?" vroeg ik. "Je meenemen? Meteen. Samen met jou oud worden? Er is niks liever dat ik wil. Maar ik kan nu niks doen. Ga en denk na. Ik hoop alleen dat je beseft wat jouw hart je al zo lang wil zeggen."
Ze glimlachte en stapte de trein op. Ik draaide me om en ging weg.

Ondanks het feit dat we nu niet samen zijn, voel ik me niet verdrietig, noch angstig. Voor het eerst in m'n jonge leven heb ik beseft wat ware liefde is en dat ze bestaat. Of ik haar ooit nog terug zal zien, weet ik niet. Het enige wat ik heb, is dat sprankeltje hoop dat ik in mijn binnenzak bewaar. Dat ... en al de mooie herinneringen.