Nog drie dagen en ik zie haar terug. Afgelopen dinsdag hebben we wat gechat met elkaar en daar hebben we beslist dat ik maandag naar Gent ga. Hoewel we terug met elkaar praten, knaagt de hele situatie nog aan mij. Ik blijf bang dat ze ervandoor gaat met die andere jongen, maar voorlopig kan ik niets doen. Het hardste van de hele zaak is om nu de komende drie dagen door te brengen zonder gek te worden.

Nu, dinsdag werd er wel meer gezegd dat de praktische zaken. Op een bepaald moment zei ze dat ik haar niet zo moest ophemelen, dat ze zelf vond niet perfect te zijn. Ik zei haar dat ik niet anders kon, want zo zie ik haar. Mocht men mij morgen op straat vragen: "Beschrijf jouw ideale vrouw." dan zou ik haar naam zeggen, niet meer. Nog nooit heb ik zo'n intens gevoel gehad voor iemand, maar het knaagt aan me dat ik niet precies weet hoe zij erover denkt.

Ze zei me wel dat ze niet meer veel nadacht over de liefde sinds haar vorige vriend haar tot tweemaal toe had bedrogen. Honderd keer heb ik haar al gezegd dat ik dat begrijp (gezien ik hetzelfde heb meegemaakt) en dat we niets overhaast moeten doen, maar telkens ik haar dat zeg, zie ik haar twijfelen. En akkoord, ruzie met haar maken heeft geen zin, want dan duw ik haar alleen maar verder weg, maar ik voel me soms zo machteloos. Ik voel me soms de Sneep van haar Lily, en dat terwijl ik niets liever wil dan haar James te zijn. (De Harry Potter-fans weten wel waarover ik het heb.)

Hoe dan ook, maandag is de ontknoping er. Het eerste wat ik ga doen, is haar stevig tegen me aandrukken, hopend dat ik haar nooit meer moet lossen. Hoe het allemaal zal verlopen, durf ik niet te voorspellen. Maar deze keer ga ik wel "eisen" dat ze open en eerlijk is, dat ze zegt wat ze voelt. Alleen dan weet ik wat ik aan haar heb. Wens me in ieder geval veel sterkte.