Zij die mijn verhaal reeds hebben gelezen weten ondertussen al wel dat ik al enkele dagen niet meer van haar heb gehoord. De laatste keer dateerde van afgelopen donderdag, toen ik haar vroeg om eens met mekaar over de telefoon te praten. Die avond (en de dagen erop) weigerde ze alle contact.

Gisterenavond daarentegen had ik een zwak moment. Ik belde haar, ze nam niet op. Een paar minuten later kreeg ik een sms'je: "Ik kon niet opnemen, want ik had iemand anders aan de lijn. Ik kan deze hele situatie niet meer plaatsen en misschien is het niet slecht om eens af te spreken." Op zich vond ik dat geen slecht idee, maar ik had graag eerst een kort gesprekje met haar gehouden. Ze wou niet die avond, want ze was te moe. Ze beloofde me de volgende middag zelf op te bellen.

Om iets voor twaalf hoorde ik het deuntje van m'n gsm afgaan. Van boven tot onder doordrenkt met water - ik was mijn hond aan het wassen in bad - liep ik naar dat lawaaimakende toestel. Nu ze eindelijk belde, moest ik haar zeggen een kwartiertje te wachten, want ik kon m'n hond daar niet de hele tijd in bad laten zitten. Het beestje heeft er al zo'n grondige hekel aan. Vijftien minuten later - de hond droog en wel - belde ze terug. We waren beiden vrij stil in het begin, maar begonnen toch te praten.

Ze vertelde me dat ze het niet fijn vond dat ik haar verwijten had gemaakt - ik had haar niet beledigd, maar wel gezegd dat ik het niet fijn vond dat ze niet eerlijk was geweest - en dat ze daarom enkele dagen nodig had om te bezinnen. Ik toonde begrip en bood mijn excuses aan. Tenslotte was het niet mijn bedoeling geweest haar daarmee te kwetsen. We praatten nog wat meer. Ze klaagde over haar schoolwerk, over haar medestudenten, over het feit dat half haar gezin leed aan de griep. Ik luisterde vol begrip. Toen deed ik m'n uitleg. Vertelde waarom ik zo verdrietig was, waarom ik zo schrok van die foto op Facebook. Ze luisterde, maar zei niets. Al bij al was het een vrij kort, doch wel uitklarend gesprek. Maar we besloten allebei dat het beter was om terug met elkaar af te spreken, omdat een gesprek voeren via de telefoon niet makkelijk is (zeker niet als het over zoiets gaat).

Ze zei me nog niet te laten weten wanneer. Waarschijnlijk zal ik haar pas vrijdag kunnen zien, maar dat geeft niet. Zo heb ik nog even tijd om te kunnen nadenken over alles wat ik wil zeggen en over alles wat er al is gezegd. Het enige waar ik nu aan twijfel of ik haar zou moeten zeggen hoeveel ze voor mij betekent, dat ik nog nooit van iemand zo heb gehouden. Langs de andere kant zou ik haar ook meer uitleg willen vragen over die foto, maar ben bang dat dat de zaak alleen maar zal verergeren.

Hoe dan ook, ik ben blij dat we terug hebben gepraat. Blij dat we met elkaar omgaan als volwassenen en niet als kleine kindjes die mekaar zitten beledigen of mekaar negeren. Hoe het zal aflopen, weet ik niet. Ik kan jullie alvast zeggen dat ik er met een bang hartje naar uitkijk.