Loerend zit hij achter het gras. Hij ziet iets bewegen en vanuit het niets springt hij er op af. Daar is zijn prooi. In plaats van het op te eten vind hij het lekker om er nog even mee te spelen. Even laten weglopen en dan weer zijn klauwen er in slaan. Omhoog gooien en weer neerslaan. Martelen en vervolgens heerlijk oppeuzelen. Het moment van een kat met zijn prooi. Zo is de natuur.

Laura Jansen - Single Girls

I think you'd like my new hair
I cut it when you weren't there
that pieces of us everywhere
were falling down

My bed is now a girl's bed
Pink flowers under my head
and pillows on your side instead
of you

'Cause that's what single girls do
don't think about you

I'm reading books on meditation
Praying for my heart's salvation
I've got the motivation
to be a free girl now

I've gone drinking with the guy down the hall
put up a new color on my bare walls
I'm so damn busy
after all

Verdriet hebben. Huilen. Dat heb ik thuis niet geleerd. Het was altijd: vallen, opstaan en weer doorgaan. Niet zeiken! Huilen voelt voor mij als een zwakte. Huilen heeft geen zin, want daar win ik niks mee. Zo voelt het althans.

Maar hoe verwerk je iets? Ik sla alles naar binnen en neem het mee in plaats van dat ik het kwijt kan. Huilen deed ik eigenlijk maar bij een iemand en dat was jij. Bij jou durfde ik mijn zwakte te laten zien en liet ik me knuffelen tot het weer over was. Ik droogde mijn tranen, jij gaf mij een zoen en een knuffel. Oh wat mis ik het.

Rennen. Dat heb ik de afgelopen 2 maanden goed gedaan. Niet nadenken, gewoon alles zo vol plannen dat ik niet na hoef te denken. Toen ik je zaterdag zag, leek het ook alsof ik over je heen was. Maar inmiddels weet ik wel beter.

Het verdriet heeft me ingehaald en neergehaald. Ik kan niet meer wegrennen. Het heeft me opnieuw overspoeld. Damn, wat mis ik je! En wat haal ik voor STOMME hoop uit het feit dat jij er ook moeite mee lijkt te hebben om mij te zien.

Een hele tijd heb ik mijn gezicht hier niet meer laten zien. Ik lees nog wel mee. Maar vandaag had ik ineens weer de behoefte om zelf iets te posten. De afgelopen dagen is er weer een boel gebeurd...

Iets meer dan een week terug is mijn ex teruggekomen van vakantie. 2 dagen later heb ik hem een 'zakelijk' mailtje gestuurd over het concert dat we nog samen geplanned hebben. Kreeg niks terug. Nou wist ik dat hij op introductie zou zijn dus ik maakte me niet zo druk.

13/8/09 - Griekenland

Vakantie. Zon, zee, strand & relaxen. Ik was er zo aan toe, weg uit Nederland. Weg van alle herinneringen. Weg uit de straten van de stad die we samen een paar maanden geleden nog bewandelden. Hoppa, met het vliegtuig naar de andere kant van Europa. Griekenland, om precies te zijn.

'G. is hier' kreeg ik van vriendin S. gesmst. Mijn hart sloeg een slag over. Was ik nou toch maar in de stad gebleven... Of niet? Malend en denkend viel ik uiteindelijk in slaap.

De volgende dag sprak ik S. op msn. Ik vroeg haar of ze G. ook gesproken had. En jawel, dat had ze. In eerste instantie had ze heel hard 'De kapitein' (CD van mij, CD van jou) van Blof naar hem gezongen. Tot ze op het volgende gesprek kwamen:

'Mis je N?' vroeg S.
'Mist N. mij dan?' vroeg G.
'Ja! Natuurlijk. Idioot!' zei S.
'Oh, dat kan ik me niet voorstellen' zei G.