Loerend zit hij achter het gras. Hij ziet iets bewegen en vanuit het niets springt hij er op af. Daar is zijn prooi. In plaats van het op te eten vind hij het lekker om er nog even mee te spelen. Even laten weglopen en dan weer zijn klauwen er in slaan. Omhoog gooien en weer neerslaan. Martelen en vervolgens heerlijk oppeuzelen. Het moment van een kat met zijn prooi. Zo is de natuur.

Ik ben momenteel de prooi van mijn ex. Wanneer ik eindelijk de ballen heb gevonden om opnieuw het contact op een heel laag pitje te zetten en de boel af te sluiten stuur ik hem een afstandelijke sms met de vraag wanneer we elkaars spullen kunnen uitwisselen. Eerst krijg ik terug, dat is goed. Vervolgens krijg ik het verwijt naar mijn hoofd gegooid: 'Afstandelijker kan niet he?'.

Het maakte me zo WOEDEND! Wat wil je van mij en wat verwacht je van mij?! Na een paar uurtjes afkoelen besluit ik er niet op in te gaan maar gewoon mijn smsjes voor een afspraak voort te zetten. Ik sms een tijd en een dag. Een pissig smsje krijg ik terug: 'Dat het zo voor mij allemaal niet hoeft etc. Ik gooi je spullen wel in een vuilniszak je tuin in etc. Waar die ijskoude houding ineens vandaan komt?!'

Ik ben niet meer te houden. Woedend sms ik terug wat hij van me verwacht? Dat ik moet vragen of het lekker was met het meisje van gister? (Hij had een date en ik kwam hem tegen). Dat hij toch had besloten om geen vrienden te willen worden etc. De hele boel heb ik daarna bij elkaar geschreeuwd. Ik was zo woedend, vooral op mezelf. De macht die hij nog over mij heeft. De knoppen die hij ZO goed weet te raken.

Vervolgens komt er een smsje binnen met dat ie wel heel graag vrienden wil worden, dat dat niet eens een belofte is maar een understatement. Hij wil alleen geen vrienden met mij worden als mijn liefde niet is versleten. Hij wil geen vrienden worden met iemand die steeds het ergste er achter zoekt als hij met een meisje is (Vind je het gek als je kamer pikdonker is met allemaal kaarsjes en een taart voor haar bakt. Dat ken ik namelijk maar al te goed). Of dat onnodig lichamelijk contact zoekt. (Is één keer voorgekomen). Of alles op haar zelf terugkoppelt. Maar hij vond het wel een goed idee om uiteten te gaan, er over te praten en onze spullen uit te wisselen.

Totally confused. What the hell wil hij? Ik wist gewoon niet meer wat ik terug moest smsen, zo verbijsterd was ik. Na een onrustige nacht heb ik hem een iets minder koel smsje gestuurd en gezegd dat ik daar wel mee instemde. Maar dat hij niet alleen de schuld bij moet leggen. Hij is zelf vaak niet te genieten als hij me ziet, negeert me in de kroeg terwijl ik op 10 cm afstand sta etc.

Geen reactie. Verrassend. S avonds nog een smsje gestuurd met een duidelijk voorstel. We gaan het uiteten proberen, werkt het niet dan nemen we opnieuw afstand. Hoe verrassend. Weer geen reactie.

Verdomme! Hij presteert het gewoon weer. Stiekem kan hij het niet hebben dat ik afstand neem, dus gaat hij me emotioneel bespelen en op het moment dat ik me kwetsbaar opstel laat hij me links liggen. Tja, dit is niet geheel onbekend. Net zoals mijn gevoelens invullen en dan zeggen dat het aan mij ligt terwijl hij eigenlijk zijn eigen gevoelens bedoeld.

Ik ben het zo zat om als speelbal gebruikt te worden. Maar hoe krijg ik in vredesnaam mijn spullen terug zoals hij nu doet?! Het zijn twee dure jassen, dus het is ook niet iets wat ik daar kan laten liggen. Ik wil dit alles gewoon afsluiten!

Ondanks alles ben ik wel trots op mezelf dat ik de stap heb genomen, een begin heb gemaakt om het echt af te sluiten. Ik weet steeds beter wat ik wil. Maar dit wil ik niet meer, dat hij me steeds gebruikt als een speelbal. Een boemerang meer, hij weet dat ik toch weer terug kom.

Maar nee, dit keer niet meer. Ik accepteer het niet langer.