'G. is hier' kreeg ik van vriendin S. gesmst. Mijn hart sloeg een slag over. Was ik nou toch maar in de stad gebleven... Of niet? Malend en denkend viel ik uiteindelijk in slaap.

De volgende dag sprak ik S. op msn. Ik vroeg haar of ze G. ook gesproken had. En jawel, dat had ze. In eerste instantie had ze heel hard 'De kapitein' (CD van mij, CD van jou) van Blof naar hem gezongen. Tot ze op het volgende gesprek kwamen:

'Mis je N?' vroeg S.
'Mist N. mij dan?' vroeg G.
'Ja! Natuurlijk. Idioot!' zei S.
'Oh, dat kan ik me niet voorstellen' zei G.
'N. valt heus niet op de eerste beste en ze is nog heel positief over je hoor' zei S.
'Oh' zei G.
'Je moet eens luisteren naar de L'oreal reclames. You're worth it' zei S.

Toen ik dat hoorde was ik zo verdrietig! Ik stop er een hele hoop liefde in en ik heb het gevoel dat het gewoon niet blijft hangen. Het loopt er gewoon uit. Het boek wat ik ooit las over hechtingsproblematiek vertelde mij dat ook al. Iemand met een hechtingsprobleem heeft een hart met een gat, wat nooit geheeld kan worden met liefde. Hoe veel je ze ook geeft, het gaat er gewoon doorheen. We spreken niet dezelfde taal in de liefde...

Ik vind het vooral voor hem zo oneerlijk. Ik vind dat hij het verdiend om te voelen hoe fijn liefde kan zijn en hoe erg je daar van kan genieten. Maar voor hem is dat nog steeds iets onwerkelijks blijkbaar.

'Ik wil minimaal een half jaar tot één jaar rust om na te denken' zei G. tegen S.
'Wat een bullshit. Hoe weet je nou hoe lang je nodig hebt? Dat kan een jaar zijn, dat kan vijf dagen zijn maar het kan ook zijn dat je het antwoord nooit vind. Dat je het nooit zeker weet' zei S.

Stiekem. Heel stiekem hoop ik dat dit hem aan het denken gezet heeft. Niet omdat hij zo nodig terug bij mij moet komen hoor, maar gewoon... (Ook al wil ik dat diep in mijn hart natuurlijk wel).

S. is in ieder geval mijn held en een kei van een vriendin