vanmiddag belde mn (ex?) op. Ze klonk heel kil en zakelijk en to the point. Het ging over dat we praktische dingen moeten regelen en of ze maandag langs kon komen. Nou moet ik werken. Nou ja, zei ze, dan kom ik maandag wel even wat spullen halen als je er niet bent. Ik ken r zo niet. Ze is niet zo. Ze is wel praktisch, maar niet oncommunicatief over het algemeen, maar alles wat ik zei werd weggehoond zowat. Vrienden zeggen dat ik te vroeg geprobeerd heb met r te praten. Er wil nu niks in. Alles wat er gezegd wordt, verdraait ze zodanig dat t in haar straatje past. "Ik sta honderd procent achter mn beslissing" zei ze, en toen ik zei dat ze vreemd deed zei ze "Oh, dus jij denkt dat je me kent". Patsboem. Kortom, die vijf jaar stellen niks voor. Vindt ze. Ik moet heel erg aan mezelf denken nu. Voor mezelf beslissen wat ik wel en niet wil. Het is maar goed dat je nu niet bij haar bent, zei een vriendin, anders kreeg je de volle laag. Maar ondertussen zit ik hier wel omringd met haar spullen. Zij is bij familie, met alleen een tas. Ik weet niet wat erger is. Dit huis klopt nu niet maar ik wil geen dingen gaan weggooien nog, omdat ik haar nog niet wil weggooien.

heb het gevoel dat alles wat ik nu wel of niet doe opeens ontzettend belangrijk is. En dat alles wat ik doe of laat haar verder van me afduwt. Stay or go. Hier blijven tot ze thuis komt... en dan? Naar vrienden gaan.... en dan? Misschien praten we wel als ze terugkomt. Misschien verzanden we in een ontzettende STILTE. Tot ze gaat. Dat ik zou willen dat ik gewoon weggegaan was. Samengevat denk ik dat niks wat ik nu doe goed is. Verdomme, waarom zijn het juist dit soort momenten in je leven dat je niks kunt bijsturen of beinvloeden. Wat voel ik me kl*** heb me nog nooit zo ontzettend onzeker gev

beste allemaal

hier mijn verhaal. het is nog heel erg vers (gisteravond), maar na vijf jaar, waarvan twee samenwonend, heeft mijn vriendin er een punt achter gezet. Niet dat we niet eerder problemen hebben gehad, in november nog stonden we op hetzelfde punt maar hebben we het nog met praten gered.

Dit keer is het anders. Heftiger. Over november zegt ze nu: dat heeft mijn gebrek aan gevoelens niet veranderd, het was meer paniek die me ervan weerhield om weg te gaan. De praktische kant: het regelen van andere woonruimte, de financiele zaken...

Ze herkent patronen in haar leven; blijven hangen in dingen. Het huwelijk van haar ouders (nog wel bij elkaar, maar daar is alles ook wel mee gezegd) is liefdeloos, wat een groot schrikbeeld van haar is. Ze heeft nooit werk gedaan wat ze leuk vond, en nu doet ze er een toneelopleiding naast. Om die te kunnen bekostigen, moet ze drie dagen op kantoor zitten. Die opleiding is waar haar volle aandacht naar uit gaat. Ik kom zelf ook uit dat wereldje, dus weet wat er gaande is in zo'n klaslokaal. Je wordt helemaal overhoop gehaald, op zoek naar je echte "zelf". Er wordt je een spiegel voorgehouden die behoorlijk confronterend kan zijn. Kreten als "waarom gun je jezelf geen succes" als je op een barriere stuit, zijn niet van de lucht. Anderen zouden daar anders mee omgaan. Voor haar is de optelsom van dat anderhalf jaar dat ze haar leven om wil gooien. Ze heeft het gevoel dat de plaat is blijven hangen, zowel qua werk, als qua prive. Het enige wat ertoe doet, is de opleiding en daar steekt ze heel veel tijd en energie in. Zozeer zelfs dat ze zichzelf afentoe tot wanhoop drijft, omdat de stapels huiswerk die ze te verstouwen krijgen, werkelijk enorm is.