lekker dan

afbeelding van neverwhere

vanmiddag belde mn (ex?) op. Ze klonk heel kil en zakelijk en to the point. Het ging over dat we praktische dingen moeten regelen en of ze maandag langs kon komen. Nou moet ik werken. Nou ja, zei ze, dan kom ik maandag wel even wat spullen halen als je er niet bent. Ik ken r zo niet. Ze is niet zo. Ze is wel praktisch, maar niet oncommunicatief over het algemeen, maar alles wat ik zei werd weggehoond zowat. Vrienden zeggen dat ik te vroeg geprobeerd heb met r te praten. Er wil nu niks in. Alles wat er gezegd wordt, verdraait ze zodanig dat t in haar straatje past. "Ik sta honderd procent achter mn beslissing" zei ze, en toen ik zei dat ze vreemd deed zei ze "Oh, dus jij denkt dat je me kent". Patsboem. Kortom, die vijf jaar stellen niks voor. Vindt ze. Ik moet heel erg aan mezelf denken nu. Voor mezelf beslissen wat ik wel en niet wil. Het is maar goed dat je nu niet bij haar bent, zei een vriendin, anders kreeg je de volle laag. Maar ondertussen zit ik hier wel omringd met haar spullen. Zij is bij familie, met alleen een tas. Ik weet niet wat erger is. Dit huis klopt nu niet maar ik wil geen dingen gaan weggooien nog, omdat ik haar nog niet wil weggooien.

Ik dacht wel bij mezelf dat we na het november-debacle misschien in therapie hadden moeten gaan, daar hebben we het toen ook over gehad. Zelfs een ring had ze wel gewild toen. Omdat we een nieuw begin gemaakt hadden. Hebben we niet gedaan, geen ring, geen therapie. Natuurlijk waren we er allebei bij. Natuurlijk had zij er ook op kunnen aandringen als er te weinig veranderde. Ik heb wel de indruk dat er dingen veranderd zijn na die tijd. Ten goede, wel te verstaan.Maar zit nu in de "had ik maar" fase. Had ik me maar sterker opgesteld. Had ik maar had ik maar. Ik zit nog steeds in een ontkenningsfase. Niet zo gek natuurlijk.

Het klinkt allemaal zo alsof ze zichzelf heel hard zit te overtuigen. En ik, lul dat ik ben aan de telefoon, ik kom niet uit mn woorden. Met alles wat ik zeg, geef ik haar munitie. Schrijven kan ik wel. En ik heb ook wel dingen gezegd, gezegd dat ik nagedacht heb (wat ook zo is), en voorzichtig tot wat voor soort conclusies ik ben gekomen. "Mn gevoelens voor jou zijn weg", zei ze, en dan tien seconden later "het heeft niks met jou persoonlijk te maken"... PARdon??? Natuurlijk is het wishful thinking van mijn kant. En ik weet dat ik heel lang niet van r ga horen hierna. En dat doet ongelofelijk pijn als je een week geleden nog onder een dak, at en sliep.

Ik moet tijd voor mezelf nemen. Niet voor wie dan ook denken, behalve voor mij. Maar jezus wat is dat moeilijk.
Er is geen "wij" meer nu. Er is alleen "ik". En eigenlijk wil ik dat niet.

afbeelding van anonymous

Heel herkenbaar, maar ja dat

Heel herkenbaar, maar ja dat is het denk ik voor iedereen hier. En wat je zegt over dat schrijven beter gaat dan bellen dat herken ik in mezelf als ik mijn ex aan de telefoon heb gooi ik er ook de domste dingen uit die op dat moment heel logisch klinken en later als ik er rustig over nadenk, heb ik hem alleen maar meer reden gegeven om geen contact meer te hebben. Tja met schrijven kun je rustig nadenken over wat je neerzet, kun je backspacen als iets je niet aanstaat...

Maar je zult inderdaad verder moeten hoe moeilijk het ook is. Voor mij is het inmiddels alweer drie maanden geleden dat het uitging, en ik dacht echt dat ik aan de beterende hand was, maar na mijn verhuizing ben ik weer beetje in dipje beland. Hoor mij nou betrek het weer mooi op mezelf... sorry ik wens je erg veel sterkte en gun jezelf de tijd... succes!

Groetjes

afbeelding van Freespirit

Hoi Neverwhere

Hoi Neverwhere,

Tja..zucht..ik snap het helemaal..Ik vind het rot om te zeggen, maar ik denk inderdaad dat je op een zinkend schip zit:-(
Alles in haar wereld, met jou erbij, is veranderd..het heeft haar aangespoord tot dit...Ze weet niet wat er op haar pad zal komen,maar alles liever dan wat ze op dit moment heeft...ondanks de waarde die het heeft..Dat heeft het absoluut..anders is die truggle er niet...Maar ze kiest voor 'een schone lei' ..omdat ze die nodig heeft, voor al h?ɬ†?ɬ†r redenen, hoe 'onzinnig' ook in jouw ogen..., maar verpletterend voor jou..Ze voelt dat de liefde die ze in zich heeft voor jou, niet genoeg is om oud mee te worden...Daarvoor heeft ze nog niet genoeg 'geleefd' op haar manier..En daar bedoel ik geen kroegentochten e.d mee, zij heeft een andere 'voeding' nodig...En daar past jij inderdaad niet meer in...dat heb je heel scherp geconstateerd...Ik begrijp dat je hart ineen kromp bij dit besef, maar je kunt er echt helemaal niets aan doen...Ik denk dat als je achter haar aan gaat, dat je iedere eventuele kans op 'vriendschap' in de toekomst verspeeld..En misschien zal er nooit meer sprake zijn van vriendschap...Het kan zijn dat zij echt overal een hele dikke streep onder zet en vooruit gaat zonder om te kijken..Dat ze je laat vallen als een hete aardappel...of dat je nooit bestaan heb...Ligt ook een beetje aan het aard van het beessie..
Het is een keihard verwerkings en afweersysteem wat ze dan hanteert, wat voor haar heel effectief werkt...uit het oog,uit het hart...Zo ongeveer...
Voor jou...regelrechte hel..zeker als je nog van haar houd. Zij 'voelt' die gevoelens niet meer..ze ziet je niet meer als haar geliefde..Ze bekijkt jou niet met dezelfde ogen zoals jij haar bekijkt...Voor zij tot deze beslissing kwam, is daar al een heel proces aan vooraf gegaan, waarvan jij alleen de eindresultaten ervaart..Er word je keihard medegedeeld, dat de wereld die je kende, niet meer bestaat en dat je er van nu af aan alleen voor staat..Daar komt het op neer, en alles wat er tussen zit. Dat besef zal zijn sporen uit zetten...
Ik denk dat alles wat je doet of laat niet uitmaakt..Ze is door haar 'los-week' periode heen zonder dat jij daar wat van gemerkt heb, en toen je het merkte was het te laat..
Je moet geloven dat het niet aan jou heeft gelegen..dit zat al h?ɬ®?ɬ®l lang in haar te broeden, simpelweg omdat het er v?ɬ??ɬ?r jou al in zat...
Dit is haar weg die ze moet gaan..Al gooi je nog zoveel water bij de wijn..het heeft geen nut...Het komt niet aan zoals jij het bedoeld...hoe je het ook bedoeld..hoe goed je het ook bedoeld..
Je kan niks meer zeggen of doen wat haar zal laten blijven...Als je veel aandringt heb je grote kans dat zij jou letterlijk en figuurlijk 'verband' uit haar leven...keihard...
Je zal inderdaad merken dat zij niet meer de persoon was die jij kende als de binnenkant van je broekzak....Zij doet nu dingen waarvan ze zelf het bestaan niet af wist dat ze die in zich had...dus om daar een touw aan vast te knopen is erg moeilijk, jij reageert vanuit herinneringen...zij niet.
Zij somt nu het slechtste op uit de relatie om houvast te hebben aan haar weg die ze in wil slaan...jij somt het beste op...En daarmee word het verschil in inzicht tussen jullie alleen maar vergroot..

Je moet jezelf ook niet afbeulen met de vragen wat je allemaal fout of goed heb gedaan, want de antwoorden die moeten bevredigen blijven uit, of ze zijn voor jou niet te begrijpen omdat je er een andere kijk op hebt.
Laat dit ook je zelfvertrouwen niet op die manier verpletteren..Het ligt niet alleen aan jou, of hoe je bent,wat je doet...De tijd die jullie samen hadden is voorbij omdat het zo moet zijn...Het was niet 'de match', al voel je dat op dit moment niet zo...zij voelt dat wel.
Er is gegeven wat er gegeven moest worden..genomen wat genomen...
Doe ook je best niet om dit alles te begrijpen...het IS momenteel niet te begrijpen voor jou...Het is zwart wit, onder boven, links en rechts....net als jullie nu zijn...
Je gaat nu een emotionele rollercoaster in, waarin alle 'zinnigheid' ontbreekt..
Maar aan deze rit komt een einde...zoals aan alles een begin en einde zit. Het is nu zaak voor jou dat je niet teveel luistert naar de stemmen Angst en Ego, die ervoor kunnen zorgen dat je hel nog erger word dan dat het al is, en dat er van je eigenwaarde en zelfliefde helemaal niets overblijft! Pas daarvoor op!
Zie in dat het zo niet heeft mogen zijn..Zij en Jij..ja voor even...
Focus je op je toekomst, die echt niet zo zwartgallig is, als de vrienden Angst en Ego je willen laten geloven..Zoek de 'fout' niet bij jezelf..er is geen 'fout'...Het IS nu eenmaal zoals het IS...jou leven en dat van haar neemt een andere wending..Hoe sneller je dat kan accepteren en loslaten...Ik weet dat het verdomd moeilijk is om de daad bij het woord te voegen, maar het is the only way out....

Je lijkt me een man die in goed contact staat met zijn gevoel, en het voor zichzelf in zijn gevoel het vaak bij het juiste eind heeft...luister daarom extra goed naar je innerlijke stem die je altijd heb bijgestaan...Je zal diep moeten gaan, en veel hartenpijn en tranen zal je nog hebben...Maar als genoeg, genoeg is, zal je die streep ook wel kunnen trekken..je bent daar sterk genoeg voor...maar soms moet je het gewoon even horen...
Voordat het zover is...Hou je kop erbij en laat het gebeuren....Go with the flow...

Een warme groet, FreeSpirit

Ik ben slechts jou in een andere vorm...

afbeelding van neverwhere

bang

hallo free spirit. Ik ben zo vreselijk bang dat je gelijk hebt. Ik voel me sinds ik opstond spuugberoerd. Loop te trillen en nog meer lichamelijk ongemak. De machteloosheid is zo ontzettend killing. Ja, ik sta erg goed in contact met mijn diepste zelf en alles daarin roept dat dit niet klopt. Als ik stiekem zou weten dat het wel klopt, zou ik dat wel weten. Maar dit is gewoon geen oplossing. Dit is paniek. Ik laat de deur wel op een kier staan, maar moet aan mezelf denken. Voel me totaal verlamd. Zou het liefst ergens in een hoekje liggen doodgaan nu. Ze is mn zielemaatje. En ze is weg.
Gisteren toch mn feestje laten doorgaan, was op zich wel gezellig, niet druk omdat het zo last minute was, maar toch een redelijk gevulde hut. En ik denk dat dat heel goed is geweest. Alles voelt zo vreselijk onwerkelijk. Ik probeer mist te vangen. Ben zo labiel als de neten. De ene seconde gaat het wel, de andere is mn hele lichaam van streek, de volgende kan ik wel janken, schreeuwen, slaan. Gisteren kwamen die vlagen nog in minuten en kwartieren. Nu is het per seconde. Ik word er gek van.