beste allemaal

hier mijn verhaal. het is nog heel erg vers (gisteravond), maar na vijf jaar, waarvan twee samenwonend, heeft mijn vriendin er een punt achter gezet. Niet dat we niet eerder problemen hebben gehad, in november nog stonden we op hetzelfde punt maar hebben we het nog met praten gered.

Dit keer is het anders. Heftiger. Over november zegt ze nu: dat heeft mijn gebrek aan gevoelens niet veranderd, het was meer paniek die me ervan weerhield om weg te gaan. De praktische kant: het regelen van andere woonruimte, de financiele zaken...

Ze herkent patronen in haar leven; blijven hangen in dingen. Het huwelijk van haar ouders (nog wel bij elkaar, maar daar is alles ook wel mee gezegd) is liefdeloos, wat een groot schrikbeeld van haar is. Ze heeft nooit werk gedaan wat ze leuk vond, en nu doet ze er een toneelopleiding naast. Om die te kunnen bekostigen, moet ze drie dagen op kantoor zitten. Die opleiding is waar haar volle aandacht naar uit gaat. Ik kom zelf ook uit dat wereldje, dus weet wat er gaande is in zo'n klaslokaal. Je wordt helemaal overhoop gehaald, op zoek naar je echte "zelf". Er wordt je een spiegel voorgehouden die behoorlijk confronterend kan zijn. Kreten als "waarom gun je jezelf geen succes" als je op een barriere stuit, zijn niet van de lucht. Anderen zouden daar anders mee omgaan. Voor haar is de optelsom van dat anderhalf jaar dat ze haar leven om wil gooien. Ze heeft het gevoel dat de plaat is blijven hangen, zowel qua werk, als qua prive. Het enige wat ertoe doet, is de opleiding en daar steekt ze heel veel tijd en energie in. Zozeer zelfs dat ze zichzelf afentoe tot wanhoop drijft, omdat de stapels huiswerk die ze te verstouwen krijgen, werkelijk enorm is.

Wat is dan mijn reactie? Ik heb tien jaar op mezelf gewoond, dus ben gewend om te koken, schoon te maken enz enz. Zo langzamerhand is het patroon ontstaan dat zij bijna niks doet, en ik alles, zodat zij zich in haar vrije uren volledig op haar studie kan richten. Het feit dat ik dat doe, is niets dan goed bedoeld. "Maak jij je maar geen zorgen over eten enzo, neem lekker je tijd voor je huiswerk en ik fiks wel wat." Dat verstoort blijkbaar de balans en haar gevoel van eigenwaarde. Een ding dat ze gisteren ook zei was "we zijn meer huisgenoten. Jij geeft, bent heel zorgzaam en ik vind dat wel handig". En dat klopt tot op zekere hoogte, praktisch gezien. Wat mijn gevoel betreft niet. Ik ben nog steeds gek op haar. Ze zegt dat ze niet meer van me houdt, dat ze wel weer verliefd wil zijn, maar het gevoel niet meer kan terughalen. Bij mij. Dat ze vindt dat ze me belazert, misbruik van me maakt, me beschadigt door op deze manier te leven. dat ze wou dat ik een klootzak was, omdat dat het allemaal zoveel makkelijker zou maken. Ze vindt dat ze een dubbelleven leidt; ze voelt niks meer voor me, maar speelt de schone schijn mee. Ze is ook niet met "ons" bezig, zegt ze. Ze is alleen bezig met zichzelf en voelt zich daar schuldig over.

Ze wil weer zelfstandig worden, meer ruimte hebben, die vicieuze cirkel doorbreken. Niet zoals haar ouders worden. Maar het voornaamste; dat ze het zelf doet. Eindelijk het heft zelf in handen nemen. Daar gaat het met name om. En zolang ik er ben, kan dat niet. Ze worstelt ongelofelijk met zichzelf, is een kat in het nauw. Er moet iets veranderen, en wel NU. Een andere werkgever zoeken, die even flexibel is als haar huidige, is niet makkelijk. Dus dan maar de relatie op de schop. iets voor jezelf bewijzen. Instant fulfillment. Iets dramatisch doen, iets theatraals. Je koffers pakken. En wat kun je dan beter doen dan op de verjaardag van je partner nota bene de knuppel in het hoenderhok gooien.

Ik denk dat deze oplossing tijdelijk is. Net zoals sommige mensen een nieuwe, dikke auto kopen als ze zich ongelukkig voelen. Het geeft even een natural "high", maar daar blijft het bij. Die auto moet je ook wassen.

De bal ligt nu bij haar. Ze doet heel kil en koel. Ook tegen een gemeenschappelijke vriendin die al op de hoogte is en haar vanochtend belde. Vanavond gaat ze naar haar zus, met haar tas. Geen idee of ze voor altijd weggaat. of dat het weer goedkomt. Ik wil zo graag knokken. Zo graag de boel redden. Maar misschien is even alleen wel heel goed, even niet die emotionele centrifuge dag in dag uit. Ze wil dr leven omgooien, alles is even teveel. "We zijn niet goed voor elkaar" , zegt ze. "Zo leven wil jij ook niet". Ze is labiel momenteel, tegen het overspannene aan. Ik denk dat ze er heel veel spijt van krijgt, maar dat trots ofzo haar er dan van weerhoudt.

Ik geloof dit gewoon niet. Dit KLOPT niet. Ik kan mezelf en anderen redelijk goed van buitenaf bekijken, en als het echt echt echt niet goed zat, zou ik dat in mn diepste wel weten. Maar zowel mn gevoel als mn ratio roepen om het hardst dat dit niet klopt. Dit is niet de oplossing. Maar ja, het is haar beslissing. Nu is het zaak mezelf niet te verliezen. Mn verjaardagsfeest morgen gaat gewoon door. Haar familie zou overdag komen, maar dat last ik mooi af.

Sorry dat dit zo'n lang verhaal geworden is, maar moest het echt even kwijt.
Wat moet ik in GODSnaam doen!!??? En wat vooral niet??!! Ben echt helemaal de draad kwijt. Mn leven staat van de ene op de andere dag volledig op zn kop. Mezelf vooral niet vergeten, en bedenken wat ik wil, dat weet ik. Maar ja...

Ik ga zo naar vrienden voor ze uit haar werk komt. Mijn broer komt vanavond om me gezelschap te houden. Hierbinnen komen de muren op me af. Maar ik ben bang dat ik eraan zal moeten wennen.