tijd

afbeelding van neverwhere

heb het gevoel dat alles wat ik nu wel of niet doe opeens ontzettend belangrijk is. En dat alles wat ik doe of laat haar verder van me afduwt. Stay or go. Hier blijven tot ze thuis komt... en dan? Naar vrienden gaan.... en dan? Misschien praten we wel als ze terugkomt. Misschien verzanden we in een ontzettende STILTE. Tot ze gaat. Dat ik zou willen dat ik gewoon weggegaan was. Samengevat denk ik dat niks wat ik nu doe goed is. Verdomme, waarom zijn het juist dit soort momenten in je leven dat je niks kunt bijsturen of beinvloeden. Wat voel ik me kl*** heb me nog nooit zo ontzettend onzeker gevoeld

afbeelding van donatella

Dit is zooo herkenbaar..

Dit is zooo herkenbaar.. mijn verhaal lijkt anders, daar mijn vriend tevens verliefd is geworden op een internetliefde, maar de achterliggende gedachte is hetzelfde... hij heeft zich niet verwezenlijkt... we hebben zo hard moeten knokken voor onze relatie daar we werden belaagd door zoveel shit van buitenaf.. en dat heeft ertoe geleid ( zegt ie nu )dat we allebei moegestreden waren en onze aandacht is afgeleid van de relatie... ik uiteindelijk burnout en hij een depressie of iets wat er ernstig op lijkt ( mischien is een beter woord identiteitscrisis, het gevoel dat je ouder wordt en alleen maar bezig bent geweest met problemen van anderen die blijkbaar geen schroom hadden om de deur hier plat te lopen...) resultaat : hij voelt zich niet ontwikkeld en verdoofd door alle shit... terwijl we allebei dachten dat niets onze relatie kapot kon maken.....ons leven is heel lang chaos geweest.. overleven....en ... wat deed hij : ging het internet op.. en werd verliefd... hij zei dat hij die verliefdheid had gemist.. en zij liet hem weer voelen...( jaja.. nieuw en spannend... ander leven.. etc.. )blijkbaar had hij dit nodig om zich van me los te rukken....maar ik heb hem ook gezegd... in plaats van dat je je leven zelf weer in handen neemt maak je het alleen maar ingewikkelder voor jezelf... makkelijk.. wegvluchten... hij wil weer een eigen huis... zijn leven in eigen handen en het zelf doen.. maar het stomme is dat hij nu al die tijd alleen maar achter de msn heeft gezeten met haar en nog helemaal niet echt actie onderneemt om zijn leven om te gooien....

dus ja .. zit in hetzelfde schuitje alleen is er ook nog een andere vrouw in het spel... en dat maakt het een stuk ingewikkelder... maar ik begrijp je heel goed...een week van te voren zat hij nog te zeggen dat niets tussen ons kon komen.. en nu dit...mocht ik tips hebben... dan hoor je dat uiteraard.. maar op dit moment ben ik een beetje moegestreden... en hoe meer je strijd... hoe meer je iemand van je wegduwd.....dus laat haar maar even haar gang gaan...ook al maakt die onzekerheid je ontzettend labiel en overdreven alert.... maar de bal is nu aan haar...ik zou wel laten weten aan haar dat jij nog wel van haar houd en er voor wilt knokken... maar dat is dan dat....meer kan je niet doen .... en zij is blijkbaar zo in de war dat ze blijkbaar niet eens zin en energie heeft om te knokken voor haar relatie ... die energie heeft ze nu voor zichzelf nodig......dit heeft veel tijd nodig...

heel veel sterkte
x Donna

afbeelding van neverwhere

dank

hallo donna, dankje voor je lieve woorden. vanmiddag was ik bij vrienden, kwam zij ook langs, maar ze bleef aan de deur toen ze mij zag. Ze "was bang dat we haar zouden proberen om te lullen". Iedereen roept dan heel hard dat ze dan blijkbaar wel heel erg zeker is van dr zaak.. NOT.
Ik geloof dat niet. Ze is moegevochten en wil niet nog es dat gesprek aangaan, dit keer met iemand anders erbij. Ze ging naar haar zus en ik kom net thuis: gordijnen open, licht uit, haar kant van het bed leeg, en op de wastafel staan voornamelijk mijn spullen. Snik. Kan wel janken. Gelukkig komt mijn broer vanavond en heb ik morgenavond een feestje, maar daarna...ik hou mn hart vast. Je zegt dat ik dr even dr gang moet laten gaan en dr wel moet laten weten dat ik van r hou en ervoor wil knokken. Ik krijg bij alles zo'n dubbel gevoel nu. Ik moet niet denken hoe zij dingen interpreteert, maar wat IK wil. En dat is verdomd lastig na vijf jaar. Aan de ene kant ben ik relatief blij met de rust, aan de andere kant ben ik spuugmisselijk. pfff ik weet het even echt niet meer allemaal.

Vanmiddag schreef ik nog dat ik dacht dat ze tegen het overspannene aanzat. Nu weet ik zeker dat ze dat al een tijd is. Ik schrok eerlijk gezegd een beetje toen ik r vanmiddag zag. Zo moe. Zo'n grijs gezicht. Alsof al het leven op is. Of in elk geval hoognodig aan bijtanken toe.

Zonder rancune hoop ik heel erg dat ze morgen of overmorgen of volgende week vreselijk instort, en twee a drie weken gewoon in bed moet blijven omdat ze niks anders kan. Dat zit eraan te komen. Dat ze even rust neemt. Want ze onderneemt wel degelijk stappen om dr leven om te gooien, maar dit is NIET de manier, je hele basis onderuittrappen.
jij ook sterkte en nogmaals dank x

afbeelding van Dearest

Dat gedeelte van, de dingen

Dat gedeelte van, de dingen van buitenaf hebben ervoor gezorgd dat ik niks meer voor je voel. Daar komt het bij mij ook wel op neer.
Ik ging op reisweek, hij kon me al niet komen uitzwaaien.
Net voor die week was hij chagi en negeerde hij mij toen hij me na schooltijd kwam ophalen. Ik wist niet wat er met hem aan de hand was. Die week elkaar niet gezien, alleen gsmst. Maar die reisweek heeft ervoor gezord dat hij mij kon loslaten. Echt kl*te is dat!
Sterkte nog, jij ook sterkte Donna!

Liefs,
Dearest