Ik wil mezelf even in mijn kop prenten dat ik niet rouwig moet zijn om het verlies van mijn ex.
Ik begon gisteren te schrijven over mijn irritaties in de relatie en dacht.. sja, ook wel logisch dat ik zo geirriteerd werd. De volgende dingen heb ik heel vaak naar mijn hoofd gehad:
- Je wilt niets je bent passief
- Het is niet genoeg voor mij
- We worden niet oud met elkaar (Dit was enkel in het eerste 1/5 jaar)
- Ik kan niet met jou angst leven
- Je bent overal bang voor
- Je bent te onzeker, je kruipt eronder
- Je bent niet echt begripvol
- Je klaagt te veel

De eerste 1.5 jaar van mijn relatie waren heerlijk. Spontaan, was al een tijdje flink aan de slag gegaan met mezelf, om eens oude emoties op te ruimen en wat aan mijn zelfvertrouwen te werken. Daar was ik al mee bezig voor dat ik met haar wat kreeg. Het voelde goed het was een heerlijke tijd. Voor het eerst in mijn leven kon ik echt genieten, van alle kleine dingen. Ik zag hoe hard ik was geweest tegen mezelf door mezelf elke keer een minderwaardigheidsgevoel aan te praten. Nu ben ik weer een tijd verder. Het is uit met mijn ex en begin nu pas te beseffen waarom.

Nou..ik vond het belangrijk voor mezelf om hier maar eens achter deze site te gaan zitten, om mijn verdriet een beetje kwijt te kunnen, zonder de hele tijd anderen in mijn omgeving daarmee lastig te vallen.