Nou..ik vond het belangrijk voor mezelf om hier maar eens achter deze site te gaan zitten, om mijn verdriet een beetje kwijt te kunnen, zonder de hele tijd anderen in mijn omgeving daarmee lastig te vallen.

het begon 3 jaar geleden. Ik was net over een eerdere relatie heen en stond weer vol frisse moed in het leven, met toch wel een paar littekens. Op de een of andere manier was ik nog wel wat angstig om me zomaar weer open te stellen voor iemand anders. maar goed in het begin is dat toch wel moeillijk. Ik ontmoete een vrouw. Ze was een flink stuk ouder dan ik. Ik 26 en zij 35. Zij verbrak een relatie met een man voor mij, omdat ze eindelijk had geaccepteerd lesbisch te zijn. Goed zo ging onze relatie voort. Er was alleen nog een ding..en dat was een geplande reis met die exvriend. Ze hadden ze gepland, omdat ze nog erg goed met elkaar overweg konden en sowieso meer vriendschappelijke gevoelens hadden voor elkaar.

Een paar maanden voor haar reis begon ze te praten over haar kinderwens. En dat was een harde knal voor mij, want ze vertelde voorzichtig dat ze het er wel voor over zou hebben om met een man naar bed t gaan voor die kinderwens. ..slik.. Toen werd ik een beetje gesloten. We hadden minder sex..ik had moeite met openen. Maar goed het was duidelijk dat ik daar niet achter stond, maar omdat wij een beetje los vast met elkaar hadden, kon ik er verder ook niet veel van zeggen. Heb alleen laten doorschemeren, dat ik dat pijnlijk zou vinden. Goed de tijd brak aan..zij zou een half jaar weg gaan. Voor mij voelde dat op dat moment wel goed..even afstand. Ik had namelijk het gevoel dat er weer een aantal emoties door van mijn laatste ex naar boven kwamen door haar verhaal. Er was veel verdriet om elkaar te missen, maar toch we wisten nog niet goed wat we met onze relatie aan moesten (Allebei waarschijnlijk blokkades).

na 3 maanden toch wel contact te hebben via email kreeg ik een mail. Die kwam als een knal. Daarin vroeg ze ik het er mee eens zou zijn dat ze met haar ex ging proberen kindjes te maken zeg maar. Dat deed zeer..bah.. Ik heb terug gemailt dat die mail mij enorm veel pijn deed. Zij trok haar idee in, en na wat heen en weer gemail heb ik uiteindelijk gezegd dat ik het niet meer trok en dat ik het uit wou maken als ze niet terug zou komen naar Nederland.

Zij is dus teruggekomen voor een paar weken. Veel gesproken over kinderen en of ik die wens ook wel had..antwoord was eigenlijk nu niet, maar misschien zou ik er in de toekomst naatoe kunnen groeien. Zij was erachtergekomen dat haar wens was om dat met mij te doen. Hielden blijkbaar toch veel van elkaar. daarna is ze weer een maand teruggegaan om te mediteren in India. Vreselijk vond ik dat, maar ja zij vond het ook vreselijk dat ik dat vreselijk vond etc etc.

na een maand was ze weer terug. Weer veel gesproken over kinderwensen, maar dat was mijn probleem..eigenlijk was ik er helemaal niet aan toe nog en erg geschrokken van de manier waarop zij die dan in vervulling wou brengen. Het werd een moeizaam jaar met veel twijfelen, maar ook met heel duidelijke gevoelens van houden van elkaar. Dus het was erg verschreurd.

Ik woonde toen nog in een flat van een stichting waar ik uit moest. We hebben uiteindelijk besloten om te proberen samen te wonen om te kijken of dat wel zou werken, maar dat heeft helaas niet gewerkt, door al die spanningen tussen haar en mij door die kinderwens. Zij heeft ook veel paniek gehad over dat het te laat was voor haar etc etc. mgoed ik woon er nu dus net 3 maanden bij in en het is nu al uit..zij heeft er een punt achter gezet omdat ze niet meer tegen die spanningen kon en ik trouwens ook niet. Maar probleem is wij voelen ons nog zo tot elkaar aangetrokken en houden gewoon ontzettend veel van elkaar door alle fijne dingen naast deze die we ook weer met elkaar hebben meegemaakt. Het was uiteindelijk gewoon niet meer leuk door dat we beiden een andere richting op wilden.

In het begin was er nog een optie. Dat we weer zouden gaan latten, zodat zij haar gang kon gaan qua kinderwens en ik mijn rust nog even wat meer had. Maar dat wil ze nu ook niet meer. Misschien inderdaad niet verstandig. Maar ik lijdt er vreselijk onder..ik mis onze intimiteit en alles en zei ook. Er zit nog steeds veel houden van en spanning.

ppffft zucht wat moet ik doen. Ik moet hier maar snel weg denk ik. Dit loslaten in liefde is zo moeilijk. Ik kan haast niet van haar afblijven en omgekeerd, maar we moeten toch verder met ons leven. dit kan zo niet. Help