De eerste 1.5 jaar van mijn relatie waren heerlijk. Spontaan, was al een tijdje flink aan de slag gegaan met mezelf, om eens oude emoties op te ruimen en wat aan mijn zelfvertrouwen te werken. Daar was ik al mee bezig voor dat ik met haar wat kreeg. Het voelde goed het was een heerlijke tijd. Voor het eerst in mijn leven kon ik echt genieten, van alle kleine dingen. Ik zag hoe hard ik was geweest tegen mezelf door mezelf elke keer een minderwaardigheidsgevoel aan te praten. Nu ben ik weer een tijd verder. Het is uit met mijn ex en begin nu pas te beseffen waarom. Ik was het laatste jaar van de relatie alleen maar woedend op haar en ook nog eens bang.

Nu kan ik ongeveer verwoorden wat mijn woede is naar ex toe. Ik wist telkens zij weerstand had tegen mijn onzekere gedrag naar de buitenwereld toe. Zij is een extreme reiziger die nergens bang voor is, maar ik ben nogal voorzichtig in eerste instantie. Vind avontuur ook wel leuk hoor, maar ik moet er wel geld voor hebben eerst en denk niet zo makkelijk als zij dat doet als:”Ik zie wel weer of ik geld heb volgende maand.” Verder naar buiten toe is mijn gedrag gewoon wat meer onzeker en. Ik ben meer stilletje in groepen en zij juist niet. Zij is ook fysiotherapeut en tevens theatermaker. Als ik mij goed voel kan ik inderdaad erg humoristisch zijn en los, maar als ik in mijn onzekerheid schiet ben ik het tegenovergestelde. Dat is mijn gevecht die onzekerheid. Door dat dit bij mij op en neer gaat onzeker/zeker is zij denk ik ook in de relatie met mij gestapt. Ze zag denk ik de potentie in mij door mijn zekere momenten. Ze zag die kant waarschijnlijk en dacht :”Ach dat komt wel.” Maar ja er waren ook de onzekere momenten. Als ik onzeker was probeerde ze mij eerst op te tillen, dus dan ontstond er al een soort ongelijkwaardigheid en als het haar niet lukte kreeg ik vaak nog een extra trap na op mijn onzekerheid, omdat ik die niet mocht hebben. En dan kom je in een neerwaartse spiraal terecht. Want je durft al niet goed de dingen aan te gaan soms en dan wordt je ook nog eens afgesnauwd, omdat je het niet durft en dan zegt die persoon ook nog dat je niet genoeg bent voor haar enzovoort. Daarom had ik op een gegeven moment ook meer zelfvertrouwen als zij er niet was. Alle onzekerheden die ik had werden gewoon telkens aangestipt. Bij haar liep ik er op een gegeven moment steeds weer tegenaan. Ik snap ook wel dat de manier waarop ik reageer als ik onzeker ben niet altijd handig is en dat andere mensen het niet altijd doorhebben dat de reactie uit onzekerheid voortkomt en dat dat voor anderen best wel eens lastig kan zijn. Aan de ene kant weet ik best dat ik wat met mijn onzekerheid moet doen, maar dat deed ik enkel in de eerste 1.5 jaar van de relatie. Toen ging het ook telkens iets beter met mij. Totdat zij het steeds aan begon te stippen als ik weer in dat gedrag terugviel. Dat begon dus na 1.5 jaar. Ik begon te twijfelen of ik wel genoeg was voor haar. Ik werd gesloten en dat uitte zich vooral in de sex die in het begin heel erg goed was, het spatte er zeg maar vanaf. Maar na die 1.5 jaar werd ik dus meer gesloten en daar kwam natuurlijk nog meer weerstand van haar kant, want toen werd haar onzekerheid aangestipt. Zij werd dus onzeker in bed en voelde zich daarin afgewezen door mij. En ik voelde mij dus afgewezen op mijn gedrag. Ik dacht dat ik in het dagelijkse leven niet goed genoeg was voor haar. Toen kwam er een negatieve spiraal. Aan de ene kant hielden we ontzettend van elkaar en waren er veel momenten van openheid geweest tussen ons. En in mijn zekere momenten vond ze het fijn en ik natuurlijk ook.

In die tijd speelde er bij haar al een kinderwens, maar deze durfde ze eerst niet uit te spreken naar mij toe, omdat ze dacht dat het dan uit was. Er kwam een moment dat zij hem wel uitsprak, maar de manier waarop gaf mij niet echt een ok gevoel. Ze wilde fftjes een paar keer met een man naar bed te gaan om haar kinderwens te vervullen. Dat was de eerste keer dat ze hem uitsprak. Ze dacht dat er dan meer kans op zwangerschap was, ze was immers al 37. Ik ben trouwens 29 toen 28. Op deze manier sprak ze haar kinderwens naar mij toe uit. Ik heb haar verteld dat ik dat werkelijk vreselijk zou vinden op die manier en ook dat ik nog nooit over kinderen had nagedacht en ik het allemaal nog niet weet. Maar ja zij was al 37. Paar maanden later ging ze op een al lang geplande reis voor 6 maanden. Ik vond het wel erg, maar kon er wel mee leven en dacht:”We zien het wel als ze terug komt.” Eerste paar maanden waren wel rustig en ik had veel afleiding. Was echt een leuke zomer in het begin. Heerlijk begonnen aan een nieuwe baan, stappen met vrienden, lol maken gewoon. Ik zou die laatste maand achter haar aan reizen. Mijn nieuwe baan beviel niet, de collega’s pasten niet bij mij. Ik ging steeds met een brok in de maag naar het werk. Mijn vrije tijd was wel erg leuk en ik dacht het gaat wel over, ik moet gewoon wennen. Maar ja, ik werkte bij een echt macho bedrijf. Erg op uiterlijkheden gericht. Terwijl ik juist een hele andere levensstijl had en had gekregen. Ik val op vrouwen, ik deed veel aan meditatie en bewustwording. Ik was eigenlijk net mijn leven tot nu toe aan het aanschouwen. Wilde weten waar mijn depressief van een aantal jaren geleden vandaan waren gekomen en dat werd me ook steeds helderder. Begon in te zien dat ik emotioneel eigenlijk heel erg dicht was geweest en emotionele roofbouw op mijn lichaam had gepleegd in al die jaren, doordat het erg op mijn lichaam sloeg. Hyperventilatie destijds en paniek aanvallen. Maar die waren nu allemaal weg gelukkig en ik kon het eens flink verwerken. Ik begon te zien waar het vandaag kwam. Die periode buiten mijn nieuwe baan was heerlijk. Ik kon meer mezelf zijn, behalve bij dat bedrijf. Daarom ben ik toen verder gaan solliciteren naar een andere baan. Ik kwam uiteindelijk weer bij mijn oude werk terecht, maar daardoor kon helaas de reis van een maand niet meer doorgaan, toch dat had ik er wel voor over. Als ik maar geen brok meer in mijn maag had op mijn werk. Ik had geen zin meer in die brok. Die had ik nu al 1.5 jaar niet gevoelt. Ik voelde me sterk, omdat ik kon zeggen dat die baan niet bij me paste en dat eindelijk toe kon geven. Ik was van plan om in therapie te gaan om verder aan mijn onzekerheid te werken, en toen kwam die mail. Dat was in de laatste dagen op mijn oude werk. Mijn ex mailde dat de kinderwens zo diep zat en of ze daar op reis een kind mocht maken. Ze was op reis met haar mannelijke ex. Ze hadden beiden besproken, dat het kind van mijn ex werd en dat ze elkaar na die vakantie niet meer zouden zien. Het moest in natura, want ze achte dan meer kans om zwanger te worden. Hij wou niet anders dan in natura, want vond zichzelf anders maar een of andere rondwandelende sperma fabriek.
Ik weet niet of jullie je kunnen voorstellen hoe het bij mij borrelde. Ik was totaal van slag. Ik heb flinke stennis geschopt via de mail, telefoon en msn. Uiteindelijk, omdat het zo pijn deed heb ik gezegd dat als ze deze kant niet op kwam ik ermee wou kappen. Met trouwens ook in mijn achterhoofd dat als ze dat zou doen ze zichzelf in de nesten zou werken. Want die jongen is niet zo heel erg oud en weet niks van vadergevoelens die er later wel bij kunnen komen kijken. Daarnaast mijn woede. Het viel natuurlijk rouw op mijn dak. Maar goed, ze was kwaad op mij dat ik haar voor die keuze stelde. Ze kwam toch een paar weken terug. In die twee weken, vreselijk veel gespreken gehad en uiteindelijk make ups ex. Daarna ging ze nog een maand alleen reizen in India. Vreselijk vond ik die maand, maar goed, was misschien ook wel goed. Toen ze terug kwam merkte ik al dat ik weer in mijn lagere ego was geschoten. Ik was onzeker ook naar haar toe. Uiteindelijk ook wel logisch natuurlijk. Was door alles bijna overspannen geworden en heb mezelf toen echt rust opgelegd. De eerste twee weken van terugkomst had zij niet veel zin in sex, omdat ze veel had gemediteerd. Dat vond ik heel erg en daarna begon het met mij. De sex werd zo gesloten. We deden ons best heel erg, omdat we wisten dat we toch erg van elkaar hielden en dat er ergens wel potentie zat in onze relatie. Uiteindelijk hebben we geprobeerd samen te wonen, om te kijken of dat wel werkte. Maar natuurlijk heeft dat niet gewerkt. Ik ben nog niet toe aan kinderen en was eigenlijk ook nog niet toe na dit alles aan samenwonen. Het heeft allemaal veel meer tijd nodig gehad bij mij. Ik heb vaak gedacht om er een punt achter te zetten, maar zag wel in dat ik haar ontzettend erg zou gaan missen, we hebben immers ook veel goede en leuke tijden met elkaar gehad. Uiteindelijk heeft zij er nu een punt achtergezet, omdat ze de geslotenheid en de ruzies niet meer trok. Ik inderdaad ook niet. Het doet me erg veel pijn. Hierboven lezen jullie natuurlijk vooral de negatieve dingen, maar er waren ook veel positieve dingen. Er waren ook dingen die we gemeen hadden. In bed heb ik nog nooit zo’n goede partner gehad, we hadden spiritualiteit gemeen, we waren beiden niet zo op uiterlijk en zijn beiden een beetje lomp af en toe en kunnen daar dan ontzettend om lachen. We houden van de natuur. Ik kan op de een of andere manier ook erg mezelf zijn bij haar en lekker gek doen en zij ook bij mij. We zitten ook wel op een lijn qua hoe we de wereld zien. Maar toch er zijn die andere verschillen zij heeft een vrij groot ego en ik een laag ego.