Ik wil mezelf even in mijn kop prenten dat ik niet rouwig moet zijn om het verlies van mijn ex.
Ik begon gisteren te schrijven over mijn irritaties in de relatie en dacht.. sja, ook wel logisch dat ik zo geirriteerd werd. De volgende dingen heb ik heel vaak naar mijn hoofd gehad:
- Je wilt niets je bent passief
- Het is niet genoeg voor mij
- We worden niet oud met elkaar (Dit was enkel in het eerste 1/5 jaar)
- Ik kan niet met jou angst leven
- Je bent overal bang voor
- Je bent te onzeker, je kruipt eronder
- Je bent niet echt begripvol
- Je klaagt te veel
- Je wijst mij steeds af
- Je bent niet open
- Je praat te veel, ik kan niet bij mezelf blijven
- Je stimuleert mij niet echt in mijn ontwikkeling
- Je remt mij
- Wij lachen zo weinig (Dit was in de begin tijd wel anders)
- Je ontkent alles met een maar..
- Je hebt zoveel weerstand
- Je gaat nooit eens staan voor jezelf
- Je moet jezelf eens leren kennen
- Ga eens in therapie
- Je weet niet wat je wil

In de begin periode was er niks aan de hand, maar uiteindelijk werd ik inderdaad erg dicht. Maar deze dingen kreeg ik al voor dat ik dicht werd naar mijn kop geslingerd. Volgens mij is een dee lervan gewoon projectie ofzo. Ik ging er op een gegeven moment wel in geloven en kreeg gewoon een minderwaardigheidscomplex. Wat ik trouwens ook kreeg te horen was:
- Je bent lief
- Je hebt een goed hart
- Je bent een mooi mens
- Je bent zacht
- Wij passen wel bij elkaar.

sja..