Ik heb hem toch gesmst. Misschien stom, maar ik moest het weten. Eerst leuke smsjes terug. Toen heb ik hem gevraagd of ik nog hoop moest houden..of dat het echt over was en ik de deur dicht kon gooien en dat ik nog van hem hou. Op het laatste smsje heb ik niks meer gehoord. Diep van binnen weet ik dat dit een nee betekend. Of toch?
Shitzooi, wat doet dit pijn! Waarom smst hij juist hier niet op terug
Ik wil zo graag weten wat hij wil....!!

Nu bijna 3 dagen niks van me laten horen. klinkt kort maar voelt zo lang. Ik heb je nu 7 weken ongeveer niet gezien....ik kan al bijna je gezicht niet meer herinneren. Of ik je hebt gewist uit mijn hoofd zodat de pijn meer te verdragen is.

Daar zit ik dan weer, op de bank waar wij in het weekend zo graag samen de tijd doorbrachten. Het doet zoveel pijn om je niet meer bij me te hebben, niet even ons wereldje. Ik moet vechten om je niet steeds te smsen om even een teken van leven te krijgen van jou. Je wilde en kon niet meer, ik snapte je keuze maar het doet pijn. Ik hou nog steeds de hoop omdat we geen haat en boosheid hebben over de sms. Je kan het echter niet aan om mij te zien. Moet ik nog hoop houden? Ik zou het zo graag willen weten maar de angst om een Nee te krijgen is zo groot. Kon ik je maar even zien en knuffelen.

Hier ben ik dan... ik probeer om te typen maar het lukt me bijna niet. Bang om hier te typen en te weten dat het over is. Ik was gelukkig met hem. Toch? nee niet echt. toch voelt het vreselijk om weer alleen te zijn. Het is eenzaam alleen. Alleen in mijn huisje. nu ben je weg. was je maar hier. maar misschien meer om de eenzaamheid aan te kunnen. na 2 1/5 jaar... ik mis je. maar mis ik jou? ja ik denk het wel. je grapjes die nergens op sloegen. je vieze kleren na je werk. je zorgzaamheid. je liefde. je voorwaardelijkheid boven alles. en daarom liep ik over je heen. en dit is mijn straf.