Nu bijna 3 dagen niks van me laten horen. klinkt kort maar voelt zo lang. Ik heb je nu 7 weken ongeveer niet gezien....ik kan al bijna je gezicht niet meer herinneren. Of ik je hebt gewist uit mijn hoofd zodat de pijn meer te verdragen is.
Maar ik mis je zo... ik begin je nu echt te missen en niet alleen omdat ik mij eenzaam voel. nee ik mis mijn mannetje van toen. en oh wat ben ik stom geweest. ik weet dat het voor jou beter is mij niet meer te zien. Jij verdiende beter, dat met geen twijfel. maar ik heb geen spijt van wat ik heb gedaan. ik was toen niet bij machte om het te veranderen. dat heb jij ook gezien anders waren we niet zo goed uit elkaar gegaan. Ik wil je bewijzen dat het nu zoveel beter gaat en dat ik ervoor ga...maar ik weet heus wel dat dat te laat is. waarschijnlijk durf je mij daarom ook niet onder ogen te komen. misschien heb ik je wel echt heel veel pijn gedaan, eigenlijk weet ik dat wel zeker. Ik kan alleen niet erg boos op mezelf zijn, omdat ik toen niet anders kon, zag en wilde...
Maar nu wel, alleen is het nu te laat.
Maar waarom hou ik dat stemmetje in mijn hoofd die zegt dat het nog niet over is en ik het de tijd en ruimte moet geven? waarschijnlijk neem jij uit jezelf echt geen contact op. omdat je me dan misschien hoop geeft die je niet wilt geven.
Ik kon altijd zo in je hoofdje kijken en voelde goed aan wat je wilde. Nu is het een grote mist en kan ik niet meer voelen wat je bedoeld. Ik mis je lief, maar ik besef ook steeds meer dat ik jou heel veel pijn zou doen als je me weer zou zien.
Omdat ik dat nog wel voel.... je moet onze tijd samen verwerken, omdat er zoveel is gebeurd wat jou gekwetst heeft...

Ja en toch...het spijt me...