Wat mij in heel veel LDVD-verhalen opvalt is dat er, door de achterblijver, vaak wordt verklaard dat de partner (inmiddels ex geworden) de relatie zonder aanwijsbare redenen ineens heeft verbroken. Degene die is achtergebleven, kijkt vol verwarring terug op het gedrag van de (ex-)partner de dag, of dagen/weken, voor de verbreking--en kan gewoonweg niet begrijpen dat het geloof en gevoel van de partner in zo'n korte tijd ineens is omgeslagen zonder dit te hebben zien aankomen. Er wordt veel gewicht gegeven aan alles dat de (ex-)partner tot voor kort nog heeft gedaan of heeft gezegd:

-"Hoe kan hij gistermorgen nog tegen me zeggen dat hij van me houdt en voor altijd bij me wilt blijven...en me dan 's avonds verteld dat hij het gewoon niet meer ziet zitten omdat het gevoel weg is?"

Que Sera stelde mij in haar Persoonlijke Blog de vraag hoe ik (na verscheidene relatie-drama's die zich kenmerkten door struikelen, strompelen, vallen en weer proberen op te staan) in mijn huidige relatie "wél wist dat het 'oké' was". Ik wilde haar in eerste instantie op haar blog zelf beantwoorden, maar toen ik het antwoord op haar vraag tot een kern begon te ontleden realiseerde ik me dat het mogelijk meerdere LDVD'ers tot nadenken zou kunnen inspireren en wellicht zelfs een enkeling een essentieel stapje verder in zelfinzicht zou kunnen helpen. Vandaar mijn keuze om mijn antwoord centraal te plaatsen.