Oh wat ben ik tot rust gekomen !
Heeeeeeeerlijk. Ik was zo bang om in een gigantisch zwart gat te vallen maar ik heb dat nog geen week gehad. Niet normaal.... ben er zelf van geschrokken en ik voel me nog een soort schuldig ook. Das gek???
Ik geniet van mijn avonden op de bank.... heb bijna geen vluchtgedrag meer. Vind het fijn om weg te gaan maar ook fijn om weer thuis te komen. Ik mis hem ook niet.
Ik mis wel een SAMEN...... want ook al ga je lekker op visite of krijg je visite..... je bent toch degene die als laatste de lampen uit doet, de deuren op slot doet en de hond uit laat.

Tis moeilijk maar ik heb al goede momenten. De avonden gaan prima, dan heb ik het wel naar mijn zin (ik was toch al heel veel alleen).

7 jaar heb ik een relatie gehad met mijn allereerste vriendje die ik na 21 jaar weer tegen kwam. Van die 7 jaar hebben we er vier samen gewoond. Zijn drankprobleem heeft alles stuk gemaakt. De laatste anderhalf jaar hebben we een lat relatie gehad omdat het samenwonen niet ging. Hij kon niet aan het dorp wennen, kon niet zonder zijn kids (logisch) en kon niet zonder zijn oude dorp. Achteraf allemaal excuses om te kunnen drinken. Maar omdat ik zo van hem hield nam ik genoegen met de lat-relatie.