7 jaar heb ik een relatie gehad met mijn allereerste vriendje die ik na 21 jaar weer tegen kwam. Van die 7 jaar hebben we er vier samen gewoond. Zijn drankprobleem heeft alles stuk gemaakt. De laatste anderhalf jaar hebben we een lat relatie gehad omdat het samenwonen niet ging. Hij kon niet aan het dorp wennen, kon niet zonder zijn kids (logisch) en kon niet zonder zijn oude dorp. Achteraf allemaal excuses om te kunnen drinken. Maar omdat ik zo van hem hield nam ik genoegen met de lat-relatie. In die 7 jaar heb ik hem denk ik wel 50 kansen gegeven na drankmisbruik (fles wijn en half krat bier per avond !) en bij iedere kans die ik hem gaf brak mijn gevoel voor hem stukje voor stukje af. Hij liep bij een verslavingsdeskundige ....maar ik denk dat hij dat heeft gedaan om mij rustig te houden want het hielp bijna niet. Ja een paar weken en dan kwam de klad er weer in. Nooit eens een aai, knuffel of lief woord. Alleen de drank en de pc. Hij dacht ook dat alles maar op te lossen was met sex. Met oudjaar wilde hij dat ook maar omdat hij met kerst weer aangeschoten was geweest heb ik geweigerd. Het moest eerst goed zitten tussen ons......... das dus niet meer gelukt want ik hield het niet meer uit en heb een uur voor 2008 het hoge woord eruit gegooid. Ik huil veel....... maar ik huil om wat ik door maak.......niet omdat ik hem kwijt ben. Ben opgelucht dat ik niet meer hoef te knokken.........ben opgelucht dat ik niet meer tegen dat sjaggerijnige hoofd aan hoef te kijken maar ben zo diep verdrietig omdat ik weeeeeeer opnieuw moet beginnen. En ik kan zoooooooo moeilijk alleen zijn. Daarom stelde ik het ook maar uit........ ik nam genoegen met kamervulling ...... ook al werd er bijna niet meer gesproken. Hij zat achter de pc met zijn bier en wijn en ik keek tv. Verder was er niets meer. Maar nu zit ik dus alleen........... en ik wordt gillend gek.
Ik weet dat ik hier doorheen moet en dat ik me over een paar maanden beter zal voelen. Ik zou alleen nu in slaap willen vallen en over die paar maanden wakker willen worden want die pijn die door mijn lijf giert is bijna niet vol te houden. Terwijl ik WEET dat ik er zo goed aan gedaan heb om EINDELIJK voor mezelf te kiezen !
Ik kan elke avond wel naar iemand toe en ik wordt aan alle kanten heel goed opgevangen maar in huis ben ik toch maar alleen. En ik HUNKER naar aandacht en een echte man. Zo eentje die je zo af en toe eens een knuffel geeft zonder er direct sex voor terug te willen. Zo eentje die trots op je kan zijn en dat ook zegt. Of gewoon eens even tegen zich aantrekt en zegt blij te zijn dat ik in zijn leven ben. NOOIT heb ik dat gehad van hem. Ja als hij sex wilde. Maar samen tegen elkaar aan op de bank??? Ook geen praatje als hij thuis kwam van werk. "ik heb de hele dag al lopen lullen, dus ik wil nu rust"
Dus ik weet (en mijn hele fam. inclusief mijn eigen kids zegt het) dat het goed is wat ik gedaan heb. Maar oh oh die eenzaamheid.
Vandaar dat ik hier terecht ben gekomen........ voor steun.....
x Marja