Ik heb het gedaan...hem verwijderd van mijn vriendenlijst van Hyves! Goed he?! Ja mensen, dank zij jullie steun was het me niet gelukt! Ik ben best trots dat ik eindelijk de stap genomen heb! Het voelt best raar, het laatste draadje dat mij met hem verbond heb ik doorgesneden. Toch heb ik net voordat ik dat deed nog even zijn site gecheckt en die van die nieuwe vlam van hem....dat ****wijf!! Stond er bij haar: een klein roze wolkje, gatver bah bah bah! Ik kan het gewoon niet uitstaan, grote loser die hij is. Ai ai m'n ego speelt weer op. Voel me gewoon gedumpt en vernederd terwijl hij weer helemaal gelukkig is. Eigenlijk mag hij mij wel bedanken...door mij is hij weer bij haar. Nee, ik kreeg nog een trap na.

Zoals alettaaletta al eerder schreef, Hyves is echt gevaarlijk. Ook ik zit constant zijn berichtjes te lezen, vooral de berichtjes van zijn nieuwe vriendin. Mezelf zo lekker kunnen vergelijken, is ze nu echt zo leuk?
Toch weet ik niet wat ik er mee afmoet. Moet ik hem van mijn vriendenlijst verwijderen. Dat lijkt me toch ook weer zo hard of kan ik gewoon geen afscheid nemen?! Bij mijn vriendenlijst staan zelfs vrienden die ik amper spreek en hij is dan m'n ex. Ik weet het gewoon niet, ik kan hem eigenlijk ook niet verwijderen. Iedere keer als ik inlog, staart zijn vertrouwde gezicht mij aan. Zie ik op z'n site foto's van hem en z'n familie (die ik overigens van hem in die 2 jaar tijd nooit mocht ontmoeten) en vrienden.

Eigenlijk wil ik alleen maar leuke dingen doen, maar iets in mij moet telkens aan afgelopen weekend denken. Dat hij nu weer bij z'n ex is, kan ik echt niet verkroppen. Ik heb het hier echt moeilijk mee.....terug zou ik hem niet meer willen. Ik besef goed dat ik toch niet gelukkig wordt met hem en dat hij mij heel erg onzeker maakt. Maar waarom moet ik telkens denken aan hem en haar?! Misschien is het een ego-kwestie en voel ik me gekwetst. Verstandelijk weet ik heel goed dat ik er boven moet staan en dat ik me hier helemaal niet mee bezig moet houden, maar helaas ben ik op z'n tijd nogal een denkertje. Het voelt voor mij als een vernedering. Hij wilde met het mij nog een 2e keer proberen en vervolgens duikt z'n ex op (jaloers nadat ze ons samen heeft gezien) en meneer is gevlogen. Ik ben dus totaal niet belangrijk voor hem.....waarschijnlijk houdt hij van haar wel en van mij niet. Dit doet me eigenlijk gewoon pijn....Ik vat het ook veel te persoonlijk op, bang dat ik niet de moeite waard ben. Ook ben ik bang dat als ik een nieuwe liefde ontmoet, dit weer zal gebeuren. Bang om weer iemand te ontmoeten die niet echt om mij geeft. M'n ex zei altijd dat ik veel te negatief denk....maar ja, hij liet soms merken dat hij m'n familie en vrienden niks vond en ik werd hier heel onzeker van. Ook verwachtte hij echt te veel van mij waardoor ik mezelf enorm te kort voelde schieten. Hij wilde dat ik meer dominanter zou zijn voor hem. Maar dat zit niet in mezelf. Ik voel me enorm gefaald en dom dat ik hem niet aankon. Nu zit ik vaak te denken of ik iets aan mezelf moet veranderen of dat hij me al deze dingen aanpraatte. Hoe komt het dat hij mij zo onzeker maakte? Sta ik soms te onstevig in m'n schoenen of is hij zo dominant? Vervolgens ging ik door mijn onzekerheid hem steeds claimen. Hij zei dan weer dat ik met mijn gedrag, zijn gevoel voor mij kapot maakte. Ik weet gewoon wat er waar is en twijfel nu steeds aan mezelf. Heeft hij nu gelijk of praatte hij mij dingen aan? Heeft iemand tips voor mij?!

Dit weekend had ik voor mezelf als een rustig weekend gepland. Een beetje rustig is het wel geworden maar gistermiddag belde een vriendin dat ze even langs wilde komen voor de gezelligheid. Toch maar gedaan en nadat we 's avonds wat gegeten hadden, zijn we nog even de stad in gegaan om ergens wat te gaan drinken. Toen kwam ik een goede vriend tegen van m'n ex. Die wilde natuurlijk weten hoe het met me ging en hoe ik met de breuk omga. Deze vriend vindt het jammer dat het uit is tussen mij en m'n ex omdat hij mij zo'n leuke meid vindt en het stom vindt van m'n ex dat hij niet meer aandacht aan mij heeft gegeven.

Vandaag heb ik echt even een dipje, een soort van terugslag. Ik dacht dat ik al verder was met verwerken. Ook was ik al veel bezig met de toekomst.....
Nu snap ik eigenlijk ook dat ik m'n verdriet vooral wil wegstoppen en voor de buitenwereld wil laten zien hoe knap ik er mee om kan gaan. Dit deed ik vooral door veel met vrienden en familie af te spreken en enorm veel te werken en over te werken. Zo kom ik iedere dag helemaal moe thuis en ga dan koken, tv kijken en slapen. Niet maak ik tijd om er over na te denken. Ook omdat ik bang ben om te gaan piekeren en in een neerwaardse spiraal terecht te komen. Toch ben ik in mijn achterhoofd veel bezig met het allemaal te verwerken, ik merk dit vooral doordat ik de laatste week over hem gedroomd heb. Toch weet ik dat iederee tijd heeft om verlies te verwerken. Laatst zei ik nog tegen een vriendin dat ik graag wilde dat ik het allemaal kon vergeten. Toen zei zij dat dit tijd nodig heeft. Als je jezelf ergens aan stoot dan krijg je een wondje, daarna komt er een korstje op en dan heb je een litteken wat langzaam wegtrekt. Dit is hoe dingen lichamelijk gaan. Geestelijk gaat het precies hetzelfde.

Misschien is het een beetje raar dat ik met de toekomst bezig ben, maar dit is iets wat me juist het meeste zorgen baart. Bij elkaar heb ik ongeveer een jaar wat gehad met m'n ex. En ben de breuk nu al een half jaar aan het verwerken. Niet eens zo lang als ik sommige verhalen lees van jaren een relatie. Dan durf ik bijna mij verhaal niet eens te doen en denk ik ook van....nou met mij valt het allemaal wel mee. Toch is het voor mezelf goed om het van me af te schrijven, het lucht enorm op!
Voordat ik m'n ex ontmoette, keek ik enorm positief naar relaties en een eventuele toekomstige partner. Ik was een flirt en ging regelmatig uit. Als ik dan een leuke man tegenkwam, maakte ik rustig een praatje. Niet met bepaalde bedoelingen, maar gewoon gezellig. Ik voelde me op m'n gemak en zelfs m'n ex viel dit op. Als we ergens naartoe gingen, lette hij expres op met wie ik praatte en als we dan thuis waren vroeg hij altijd of hij ook aandacht had gehad van vrouwen. Ik vroeg een keer waarom hij dat vroeg en toen zei hij dat ik altijd aandacht kreeg. Zelf had ik het niet eens door.

Best lastig om te schrijven over dingen waar ik mee zit, maar ik moet het kwijt. Ik ben heel erg onrustig over de situatie en ik voel me afgewezen.
Het ergste is dat ik twijfel aan mezelf, m'n zelfvertrouwen is weg....

Ik heb 9 maanden een relatie gehad met een jongen waar ik erg verliefd op
was. In deze relatie heb ik mezelf helemaal gegeven, maar werd super onzeker over mezelf. Ik weet ook niet of dit door mezelf komt of dat hij dit gevoel bij mij opriep. Maar ik twijfelde constant of hij wel genoeg van mij hield en er voor me was. Op den duur zat ik echt in de put en heb ik er een punt achter