Heeey little Roos,

Dat je met de toekomst bezig ben is echt niet raar hoor. Ik zou eerder zeggen dat het best knap is aangezien de breuk met je ex nog zo vers is. Vaak heeft men bij liefdesverdiet immers de neiging om teveel naar het verleden te kijken, terwijl het geluk juist in de toekomst gezocht moet worden. Vragen als "wat als" en "hoe had het kunnen zijn" leiden dikwijls tot niets dan nog meer verdriet, want je kunt de tijd nu eenmaal niet terugdraaien; al zouden we dat nog zo graag willen. Gedane zaken nemen geen keer zeg ik altijd maar.

Bezig zijn met de toekomst is naar mijn mening dan ook zeker een stap in de goede richting en je hoeft je dan ook absoluut niet bezwaard te voelen omdat andere mensen (zoals ik bijvoorbeeld) hier soms wat langer over doen. En hoewel dat erg makkelijk klinkt (de focus leggen op de toekomst om verder te kunnen gaan met je leven) weet ik uit ervaring dat dit bij lange na niet zo eenvoudig als het lijkt. Je zegt dat je het vertrouwen in mannen en de liefde volledig kwijt bent en dat je het hierdoor niet aandurft om opnieuw een relatie aan te gaan. Dat stukje begrijp ik volkomen want ik heb me al een aantal keer lelijk in de vingers gesneden doordat ik dezelfde angsten heb (zo positief als je denkt dat ik in het leven sta, ben ik echt niet altijd jammer genoeg).

Toen het uitging met m'n ex heb ik steun gezocht (en ook gevonden) bij mijn beste vriendin. Zij is bijna 8 jaar ouder dan ik en heeft dan ook al iets meer ervaring opgedaan op het gebied van liefde en relaties. Met dat stukje levenservaring heeft ze mij enorm kunnen helpen door mij simpelweg anders over dingen te laten denken en mij een beetje zelfvertrouwen terug te geven. Na verloop van tijd werden we echter zo close met elkaar dat we bijna alles deden wat een stelletje ook doet. Het enige wat ontbrak is dat we nog niet met elkaar onder 1 dak woonden. De vraag rees dan ook of we nu een koppel waren of niet. Toen ze me daar mee confronteerde brak het zweet me letterlijk uit. De gedachte aan een vaste relatie en het verdriet wat mij dat in het verleden heeft opgeleverd maakte mij gewoon zo zenuwachtig dat ik er ziek van werd. Omdat we elkaar niet wilden kwetsen en onze vriendschap niet op het spel wilden zetten, hebben we na een aantal zeer eerlijke en open gesprekken besloten een stapje terug te doen. We hebben toen afgesproken om elkaar wat minder te zien en te proberen om de wederzijdse fysieke aantrekkingskracht te weerstaan, zodat we (in dit geval zij) het "deurtje" open konden zetten voor een ander. De gesprekken die we toen hebben gehad hebben onze vriendschap gered met als gevolg dat ze nog altijd mijn beste vriendin is. Hiermee heeft ze me laten zien dat het zo dus ook kan, zolang je maar eerlijk en open blijft naar elkaar toe.

Het vertrouwen in de liefde heb ik echter nog altijd niet teruggevonden. Ook al weet ik logischer wijs dat het uiteindelijk wel goed zal komen, spreekt mijn gevoel dat gewoon tegen. Een paar maanden na het hele gebeuren heb ik een meisje leren kennen waar ik onder andere omstandigheden echt helemaal ondersteboven van zou zijn. Echt een pracht van een meid! En dan heb ik het niet alleen over haar uiterlijke verschijning. De gedachte aan een mogelijke relatie maakte mij echter opnieuw zo zenuwachtig dat het deurtje naar dat plekje in mijn hart weer keihard dichtsloeg. Het gevolg is dat ik het na bijna 2 jaar nog altijd aandurf om in het relatiebootje te stappen.

Dus, om maar even terug te komen op je vraag of je de enige bent die het niet aandurft om opnieuw een dergelijke emotionele verbintenis aan te gaan, kan ik alleen maar zeggen dat je hierin niet echt alleen bent. Echter, het probleem waar mensen tegenaan lopen die in hetzelfde schuitje zitten als jij en ik is het effect van een vicieuze cirkel. Het beschaamde vertrouwen in de liefde kan (volgens mij) namelijk alleen maar worden hersteld door iemand die ons laat zien dat het ook anders kan. Maar goed, zolang we de moed niet hebben om iemand zo dicht bij ons te laten komen zullen we in een cirkeltje blijven lopen.

Was het maar zo simpel als dat het lijkt......

Heel begrijpelijk weet precies wat je doormaakt. Het is immers niet niets als je de persoon die je het meest vertrouwd, opeens onbetrouwbaar blijkt te zijn. Ook ik ben als de dood nooit meer iemand te vinden omdat ik nu een soort muur om me heen heb gebouwd. Vroeger had ik ook vaak snel een nieuwe relatie. Nu moet ik er eerlijk gezegt niet aan denken met een ander de dingen te doen die wij altijd deden samen.
Daarom kan ik het me ook niet voorstellen dat mijn vriend ook na 4 weken al met een ander zoent en wil kijken wat voor relatie eruit zou rollen. Na 5 jaar van mij gehouden te hebben :S

Liefs, bloosje