Eigenlijk ben ik eindelijk weer eens gelukkig.
Een relatie waarin ik toch wel het idee heb dat het wederzijds is...
Maar ik kan het verleden niet achter laten.
De angst dat ook deze jongen bij me weg gaat!! Ik heb hem enkele keren betrapt op het chatten en flirten met andere meiden.
Het liefst zeg ik er niks van maar toch gedaan. Hij zegt steeds ik ga echt harder mijn best doen. Dit zit nog in mijn systeem.

Die momenten dat je echt bij jezelf denkt..

"Alles is kut!!"

Nergens kan je werkelijk echt van genieten want gewoon alles is kut, zo, zoals het nu is...

Ik ga maar proberen te slapen.

Morgen spreken we af. Zonder enig idee van zijn gedachtens hierachter denk ik dat wij dingen gaan uitpraten en hoop ik dat het goed afloopt.

Wat goed is weet ik dan eigenlijk ook weer niet... Maar ja.. Ik doe maar alsof ik het weet..

Ik ben zenuwachtig en heb echt ldvd verschijnselen, futloos, wallen, geen honger, misselijkheid, zelf het water wat mijn huid raakt voelt anders..

We komen er wel weer overheen en misschien komt het zelfs wel goed morgen...

Pff gedachtens, kan ik ze ook ergens uitschakelen?!

Zal ik ooit niet in de put worden geduwd als ik weer uitgeput net op het randje sta?

:'(

Mijn hart begint steeds meer kleerscheuren te krijgen die niet meer te repareren zijn. Vertrouwen, hoop, liefde.. Alles gaat kapot.

Ken je dat gevoel, de frustraties, wanneer je 100x in een relatie zegt iets sexy te vinden. En als het even uit is heeft of doet je ex het opeens. Come on, moet het perse dat zijn ja?

Echt zo vaak maakte ik hem duidelijk dat ik knotjes bij jongens mooi vind en dan kies je nu uitgerekend dat kapsel... Van de 100.000 andere dingen die je ook met je haar had kunnen doen...?!

Afgelopen dagen zocht hij contact.
Het begon met een
'how are you'
'de beste wensen lieverd'

Waarbij de lieverd natuurlijk helemaal verkeerd aankwam.
Ik ben net onderweg naar de efteling met vriendinnen voor afleiding, krijgen we dit.

Lastig maar met de gedachten 'hij zal er wel niks mee bedoelen' ben ik de dag een beetje door gekomen.

De dag daarna de vraag hoe het was in de efteling.
En weer gaan alle gedachtens met valse hoop door mijn hoofd. Ik antwoord gewoon en laat het verder n beetje van zijn kant komen.

Dat gevoel, van helemaal uitgeput zijn, maar niet kunnen slapen.
Geen rust kunnen vinden.
En geen afleiding duurt lang genoeg voor ontspanning...

Love hurts