Gisteravond, 01.32 ->sms
het was weer de sms die ik vaak krijg zo voor het slapen gaan....
naja ik lig standaard tot een uurtje of 4 wakker...
ik check de sms, jahoor, het is van hem
maar er stond dit keer meer in
normaal alleen weltrusten....
nu stond er weltrusten wijffie, mis je....
na alle rust die ik een beetje had gevonden om te proberen iets meer te slaap te vatten was gelijk weg.
tranen volop
miste ik hem nu eigenlijk? nu ik hier in mijn slaapzaak bij mijn ouders lag?
Ja ik mis hem wel, ik mis hem zeker, had graag bij hem gaan liggen en zijn armen om me heen gevoeld, de warmte, liefde, veiligheid, genegenheid.....

Zucht
waarom blijf ik nu iedere keer huilen ?
iK wist toch zo goed dat onze relatie voorbij was?
toch?
ik wist toch voor mijzelf dat ik hier niet mee door wilde gaan?!
Dat is toch ook de reden geweest waarom ik nu dik 3 wkn geleden thuis weggegaan ben.....
Waarom ga ik me steeds schuldiger voelen?
waarom ga ik steeds meer twijffelen of ik er wel goed aan doe?
waarom kan ik nu niet meer stoppen met huilen als ik aan hem denk....
Hij had zijn msn naam verander in : in order to keep it the same you have to change...
tja daar zeg je me wat, ik heb er niet op reageert, ik reageer helemaal nooit op zijn msn, ik kijk heel lang naar zijn naam om vervolgens hier weer de site op te duiken.

toen ik vanmorgen wakker werd dacht ik hmm het gaat wel
rdelijk geslapen, wel 4 uur vanacht
kon moeilijk bed uitkomen, slaapzak was lekker warm.
Ik hoorde mijn moeder in de badkamer en dacht ik kan nog even blijven liggen tot ze klaar is.
vandaag moest de hond mee naar mijn werk, gelukkig is de baas vol begrip en heeft hij hier geen problemen mee.
woe is de enigste dag dat hij niet bij mijn ouders kan blijven als ik moet werken.
woe is ook de enigste dag dat ik de hele dag alleen zit op mijn werk.

Genoeg tijd en ruimte om dus flink te gaan piekeren.
hond naast je doet je iedere sec denken aan waar je inzit.

kan iemand me even een hart onder riem steken?
kvoel me alleen
kvoel me schuldig
kvoel me angstig
kvoel me gewoon zwaar kl@te

kben zondag weer even thuis geweest
om te praten, over het hoe en wat nu verder.
ik moest de vorige keeral mijn admini al meenemen van hem.
toen ik thuis aankwam en aanbelde voelde het heel raar, tis ook mijn huis maar zo binnen stappen kan ik niet.
ik had de hond bij me en deze was zeer blij om hem te zien..had ik dat ook maar....

toch voelde het raar
veel schuld, en vragen terwijl ik daar zat
we hebben het heel zakelijk over de hypotheek gehad en geld, waar natuurlijk zoals gewoonlijk weer gedonder over kwam.

toch hebben we het een beetje kunnen sussen
natuurlijk begon ik weer volop te brullen, hij stond daar keek me aan en wilde me een knuffel geven

hallo ik ben nieuw op de site en nieuw in het verbreken van je relatie.

ik was dik 5 jr samen en dik 2 jaar getrouwd
toch heb ik mijn twijffels gekregen.
nee laat ik het anders zeggen die twijffels zijn er altijd al geweest alleen nu kon ik er niet meer mee doorgaan.

ik ben nu 3 wkn weg thuis en woon weer bij mijn ouders
het contact met hem is moeilijk en kil
hij doet erg afstandelijk, ik hoor van buitenstaanders dat hij me niet kwijt wil maar als ik bij hem ben merk ik daar niets van.

ieder weekend ga ik langs huis om spullen te halen en te praten.
ieder weekend wordt het weer moeilijker