Ai, dat is heel zwaar dat verdriet dat jij nu voelt! Dat is dus totaal niet anders dan die van de mensen van "de andere kant". Maar bij jou komt wel het schuldgevoel erbij. Ik herhaal nogmaals wat ik eerder tegen je gezegd hebt: jij hebt er dan voor gekozen de relatie te eindigen, maar je hebt er niet voor gekozen dat de relatie niet ging.
Aub houd jezelf dat voor ogen!!!
Maar dat verdriet dat is heftig, dat gaat diep en dat lijkt nu uitzichtloos. Ik had het er zaterdag nog over met een mede-ldvd'er.. Wij zijn beiden al verder in het proces, maar we hadden het erover hoe heftig dat toen in het begin was.

Probeer andere dingen te doen nu. En dat zijn dingen waar je bijna niet bij na kan denken. Hond uitlaten is heel goed, want lopen is goed en aandacht van een dier is nog beter. Ik weet niet waar je van houdt om te doen, maar het kan ook helpen iets te doen wat je compleet uitput. Dat je z?ɬ? moe bent dat je niet meer na k?ɬ°n denken.
Bij mij hielp toen lezen. Ik ben altijd een leesfanaat geweest en bij een thriller oid konden mijn gedachten niet afdwalen.

Die angst, ik weet niet hoe zich dat uit. Heb je het idee dat je een paniekaanval hebt??? Probeer je in dat geval te focusen op je ademhaling. Ik weet niet of je bekend bent met yoga oid, maar het helpt wel. Een hele simpele manier om dit te stimuleren is je hand op je onderbuik te leggen en te voelen hoe je adem daar naartoe gaat. Het geeft je rust......

Meis, ik kan niets anders doen dan met je meevoelen. Ik wou dat ik wat van je angst en pijn kon overnemen....
En praat, en schrijf!
Sterkte, Panic

Ik was een kleine maand nadat het uit was jarig. Dus ik weet hoe dat voelt... iedere keer als iemand me feliciteerde voelde ik een knoop in mijn maag. Dat van die knoop ken ik sowieso wel. Dat heb ik nog steeds wel hoor, dat is bij mij idd angst voor het onbekende. Wat gaat de toekomst mij brengen???
Daar zijn we nu meer op gefocused he, door die breuk....

Ik snap het heel goed hoor! Die onzekere toekomst.... Het liefste zou je garantie willen dat je over een half jaar weer helemaal happy bent. Met het nieuwe, of eventueel het oude. En het zal ook beter gaan. Maar dat betekent niet dat de tijd van nu heel pijnlijk is. Ik schat door jouw nickname dat je nu bijna 28 bent? Dat is echt niet te oud, geloof me! Maar ik snap het hoor. Ik ben nu 33 en vraag me dezelfe dingen af.

Als we toch eens een toverstaf hadden! 28, dat is een mooie leeftijd. Het gaat vast nog een heel mooi jaar voor je worden!

De pijn van het 28 worden valt best mee hoor;). Ik heb het 2 weken geleden mogen ervaren en eerlijk gezegd zag ik daar best tegenop; mijns inziens viel er ook niets te vieren. Ik bedoel, inmiddels kan ik nog maar 1 keer jarig worden voordat ik 30 ben; aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah (niet aan denken D!). Maar goed...., je voelt er dus helemaal niets van; het is slechts een getal..., je bent zo oud als je jezelf voelt toch!!

Anyway..,, dat ter zijde vroeg ik me af waarom je jezelf zo schuldig voelt. Als de liefde tussen 2 personen bekoelt of als blijkt dat de karakters van beide personen botsen, dan is dat toch niet iets waar je jezelf schuldig over hoeft te voelen?! Zolang je naar eer en geweten handelt en de ander met respect behandelt (zoals je zelf ook behandeld wil worden) dan kun je jezelf te allen tijde in de ogen blijven kijken lijkt mij.

Sterkte en liefs..., D