kben zondag weer even thuis geweest
om te praten, over het hoe en wat nu verder.
ik moest de vorige keeral mijn admini al meenemen van hem.
toen ik thuis aankwam en aanbelde voelde het heel raar, tis ook mijn huis maar zo binnen stappen kan ik niet.
ik had de hond bij me en deze was zeer blij om hem te zien..had ik dat ook maar....

toch voelde het raar
veel schuld, en vragen terwijl ik daar zat
we hebben het heel zakelijk over de hypotheek gehad en geld, waar natuurlijk zoals gewoonlijk weer gedonder over kwam.

toch hebben we het een beetje kunnen sussen
natuurlijk begon ik weer volop te brullen, hij stond daar keek me aan en wilde me een knuffel geven
deze voelde goed en warm en vertrouwd
zo hebben we lang gestaan.

sta ik nu echt wel achter mijn besluit?
ik ben nu dik 3 wkn thuis weg
de afgelopen 2 dgn zijn echt een ramp geweest
iemand hoefde maar iets te zeggen of op een bepaalde manier te kijken en ik begon weer...boehoeboehoe

hoe kom ik er nu achter wat ik mis
hoe kom ik er nu achter of ik hem mis
inderdaad het thuiskomen bij je ouders en daar je verhaal van de dag doen, nah da is het toch niet helemaal.
maarja ik heb niet voor niets het besluit genomen om weg te gaan, om te zeggen ik wil niet meer.

iedere avond (of vaak ) stuurt hij voor hij gaat slapen een sms
met enkel het woord : weltrusten
de ene keer sms ik trug de andere keer denk ik niet doen je geeft hem hoop

waarom voel ik me nu zo ellendig?
dit is toch wat ik wilde?
is het? wil ik mijn oude leven terug zoals het was? nee
zou het kunnen veranderen? moet er wel heel eel veranderen denk ik....

help me..... ik verdrink in mijn eigen tranen op het moment