Pffff, wat kan ik soms toch boos zijn ineens weer. Ik lag net in bed met het ontzettend goede idee om even lekker bij te slapen. HA HA. Ik lig me weer helemaal op te vreten. Dus ik dacht, eruit maar weer, kopje thee erbij en schrijven! Hoe is het toch gvd mogelijk dat iemand zo makkelijk over een relatie heen stapt en gewoon weer iets met iemand anders begint? Het is fucking niet te geloven gewoon. En hoe kan iemand me zo koud zo makkelijk laten vallen. Ik kan er soms zo kwaad over worden. Als ik terugdenk aan al die leuke dagen en het feestje dat hij nb in mei nog voor me gaf in zijn huis. Al mijn vrienden erbij, mijn ouders erbij.

Nou, het gaat weer een stukje beter moet ik zeggen. Pfff, iets meer rust in mijn lijf. Wat ik zo lastig vind is dat ik voor de rest ook niks kan hebben. Ik ben zo moe en heb nergens zin in. En bijvoorbeeld vanmorgen belde een collega om een aantal dingen te bespreken die hij vindt dat ik niet goed doe in mijn werk. Dat soort dingen kan ik dan bijna niet fatsoenlijk op reageren. Het enige wat ik denk is flikker op man ha ha! Herkennen jullie dat? Alles is teveel, koken, schoonmaken, werken, alles. Het liefste zou ik nu het hele weekend in zo'n kuuroord gaan hangen ofzo. Beetje in de sauna zitten, gemasseerd worden, slapen. Zoiets en vooral geen gezeik aan mijn hoofd over in mijn ogen onbelangrijke dingen. Zo, die shit ben ik maar weer even kwijt.

Ik weet super goed dat het klopt dat mijn ex en ik niet meer bijelkaar zijn, maar het idee dat hij een ander liefkoost of voor een ander kaarsjes aansteekt.. Die dingen doen op het moment even zoveel pijn. Ik denk dat het ook gewoon het hele idee is van niet goed genoeg gevonden worden door de ander om mee door te gaan. Het idee dat zijn gevoelens voor mij dus niet hetzelfde waren als die van mij voor hem. Au. Het maakt me soms paniekerig, het idee dat ik hem nooit meer aan kan raken, dat we nooit meer samen zo ontzettend zullen lachen. Dat gevoel slijt schijnt het he?! Ha ha. Hoe kan ik toch zo'n sterk gevoel bij hem hebben gehad en onze breuk zo erg vinden en hij niet? Ik heb niet het gevoel dat hij mij echt gaat missen. Dat zei hij ook maandag, dat hij gewoon doorgaat met werken en druk is en er dus niet mee bezig is. Is dat een mannending?

Ik heb sinds twee maanden geen contact meer met wie ik dacht dat de liefde van mijn leven was. De eerste keer dat ik hem zag dacht ik, jij bent de vader van mijn kinderen. Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als van hem. Maar toen we drie maanden met elkaar omgingen vroeg ik op een gegeven moment toen we in bed lagen, hebben we nou verkering? Toen zei hij, dat vind ik moeilijk, ik weet het niet. Ik bevroor gewoon. Hij kwam net uit een andere relatie en vond het moeilijk zich weer opnieuw te binden. Daar hebben we toen uitgebreid over gesproken en hebben toen tegen elkaar gezegd dat we een verbondje hadden met de intentie een relatie te krijgen, zodat hij zijn tijd kon nemen. In de tijd die volgde had hij regelmatig periodes dat hij zich terugtrok, telefoontjes niet beantwoordde etc en bleef hij staan op het standpunt dat we geen relatie hadden, wat feitelijk ook klopte natuurlijk. Na meer dan een jaar was ik het zat en heb ik in een gesprek met hem gezegd dat ik het niet leuk meer vond als het zo eenrichtingsverkeer bleef. Daar gaf hij me gelijk in. Ik heb hem toen gezegd dat als hij iets met ons wilde en het niet wilde verliezen ik dacht dat hij er dan meer energie in zou moeten gaan steken. Hij wilde graag nadenken over wat hij met ons wilde. Dus zou hij dat doen en zouden we daarna weer bellen. Dat was eind mei. Sindsdien heb ik hem niet meer gesproken. Het is dus duidelijk dat hij er niet meer energie in wil steken. Dus ik ben aan het verwerken dat ik hem kwijt ben. De vraag waar ik mee worstel is of ik contact met hem ga zoeken om het voor mezelf af te sluiten of niet. Aan de ene kant logisch en waarschijnlijk heel gezond. Aan de andere kant ben ik bang het contact weer met hem op te zoeken omdat ik hem dan weer moeilijker los kan laten. Want diep van binnen heb ik nog steeds hoop en wil ik hem nog steeds terug. Hoe kan ik zo dom zijn?! En dat gevoel wil ik natuurlijk niet aanwakkeren. Maar ik ben ook bang dat ik het anders nooit los kan laten als ik het niet afsluit.