Hey Karlijn,

Momenteel heb ik al lang dat gevoel niet meer, maar het is dan ook al geleden van januari sinds dat het uit is geraakt met mijn vriendin en mij. Ik zat toen midden in examentijd op de hogeschool en ik kan je verzekeren: zelfs die examens konden de hoogste boom in. Ik weet nog goed dat ik van een vriend Reeks 1 van "Lost" een paar weken daarvoor had gekregen en ik heb dat gewoon hele dagen opgezet en verstand op nul en gewoon gekeken.

Vooral die eerste 2 weken leefde ik in een roes, ik had het gevoel alsof het leven aan me voorbij raasde en ik er totaal geen deel meer van uitmaakte. Ik was een toeschouwer geworden en ik maakte 's avonds lange wandelingen om tot mezelf te kunnen komen. Uiteindelijk ben ik maar voor ?ɬ©?ɬ©n van de vijf vakken toen geslaagd en daar draag ik nu nog altijd de gevolgen van (2de zit)... In die periode heb ik ook 2 slechte nachten gekend terwijl ik echt nooit voor ook maar iets mijn slaap laat. Ik kan alles perfect achter me laten, mijn bed is een warm nest waar niets van problemen mee wordt ingeduffeld, maar mijn ex is er toen in geslaagd om me heel onrustig te doen slapen...

Wat je nu doormaakt is heel normaal, maar daarom niet minder pijnlijk. Ik geef je ?ɬ©?ɬ©n schrale troost: binnen 2 weken voel je jezelf beter, binnen 3 weken nog beter, binnen 4 weken nog beter enzovoort... Ik heb de eerste dagen na de breuk gewoon elke keer min of meer uitgekeken naar de volgende dag met de gedachte "morgen gaat het een klein beetje beter"... Als je perse mijn verhaal wilt kennen, je kan het eens opzoeken...

Ach, ik wens jou net zoals alle mensen hier echt veel geluk en sterkte en ik zeg je: over een paar weken of maanden kun je toch al een beetje lachen en terug gelukkig(er) zijn . Ik heb er in ieder geval uit geleerd en ik ben anders gaan aanzien tegen het leven...

Veel sterkte Karlijn...

Groetjes Bert.

Ha Karlijn,

ik ken het gevoel ja. Toen mijn ex me vertelde dat ze vrij snel na onze breuk een ander tegen was gekomen (inmiddels ongeveer een maand geleden) heb ik ook dagen, zo niet weken gehad dat niks me meer kon interesseren. Alles was in ?ɬ©?ɬ©n keer volslagen onbelangrijk en nutteloos. De dingen waar ik voorheen zo van kon genieten deden me nu weinig meer. Studie?: boeiend! Wat interesseert mij dat diploma nou?! Net als Bert maakte ik wandelingen om wat te kalmeren en m'n gedachten weer op een rijtje te krijgen.
Inmiddels gaat het wel weer wat beter al denk ik nog steeds de hele dag aan haar en kan ik nog steeds nergens ?ɬ©cht van genieten. Dat het nu wat beter gaat kan ook te maken hebben met het feit dat ze nu op vakantie is en ik haar dus al een aantal dagen niet meer spreek. Weliswaar is ze op vakantie naar een hip Turks oord maar ik denk dat ik onbewust denk: dan kan ze in die tijd tenminste niks met die kerel hier in Nederland uitvoeren. De kans is groot dat als ze weer terug is en ik haar weer spreek dat het dan weer een periode een heel stuk slechter met me zal gaan.
Hoe dan ook, ik herken je verhaal en je hebt gelijk, het is erg vermoeiend allemaal. Ik kijk uit naar de dag dat deze shit allemaal voorbij is en dat ik weer van het leven kan genieten.

groeten en sterkte!