Ik heb vandaag een rotdag. Het is een week geleden en ik heb alleen vrijdag en zondag thuis geslapen. Ik voel me niet meer op mijn gemak thuis. Dat was ons plekje en nu moet ik het mijn plekje maken. Ik durf er niet aan te beginnen. Ik durf ook niet voor hem de knoop door te hakken want hij zegt op zoek te zijn naar een oplossing en ik weet zeker dat ik hem niet meer wil. Ik ben bang dat als hij weet dat ik niet meer wil hij meteen een ander meisje pakt. Nu heb ik de tijd om me daarop voor te bereiden. Is dat stom om dat zo te doen??? Ik denk dat ik het eigenlijk wel moet zeggen omdat ik anders ook niet mijn eigen plekje kan gaan creeren. Ik ga vanavond voor het eerst weer naar huis toe en ik heb gelukkig vanavond mensen die langskomen. Dan zit ik tenminste niet alleen.

Maakt niet uit of mijn dagboek gelezen word. Gewoon dat je je gedachten van je afschrijft lucht al zoveel op en als er dan nog reakties komen is dat fijn.
We hebben het allemaal gemeen met elkaar dat we verdriet hebben om een verbroken relatie. Voor mij is dit nog maar mijn eerste relatie en daarom is het ook fijn om de meningen van anderen die hetzelfde meegemaakt hebben of meemaken te horen.
Dus degene die deze site bedacht heeft echt bedankt!!!!

groetjes Kaatje

Gister ben ik op stap geweest met vrienden. In mijn vorige dagboeken kon je lezen dat het bij ons kermis is. Ik heb hem weer gezien en hij is net een vreemde voor me. Het is alleen zo dat ik heel veel angst heb. Gister ben ik in de kroeg in het bijzijn van mijn vrienden compleet ingestort. Ik ben zo bang voor wat komen gaat. Dit blijft ook dag in dag uit door mijn hoofd spoken. Wat hebben die 5.5 jr voor hem betekend, hoe snel zou hij een ander hebben, kom ik nog wel iemand tegen. De ene keer gaat het goed en voel ik me ook goed maar er hoeft maar iets te gebeuren en ik sla helemaal om. Het is nu een week geleden en ik kan weer niets anders doen dan huilen. Hij belde vandaag op om te zeggen dat hij morgen met me wil praten, waarschijnlijk kan hij geen oplossing vinden. Ik weer goed over de zeik omdat ik ook weet dat hij er niet over nagedacht heeft, dit heb ik ook gezegd en toen nog geen 5 min later belde hij weer om te zeggen dat hij toch nog wou nadenken. Aan het einde van het gesprek kwam eruit dat hij nu nog niet wist of hij wel of niet wou praten. Ik wil hem ook absoluut niet terug want hij heeft me te veel pijn gedaan en is niet oprecht geweest. Maar ik ben dus heel bang voor het onbekende. Hij weet ook niet dat ik niet meer wil maar ik heb dat bewust verzwegen voor hem. Dat geeft mij meer tijd om te verwerken enzo. Nu hij dus belde komt het allemaal steeds dichterbij en komen de angsten 10x erger naar boven. Wat als het morgen toch praten is en dat hij savonds al een ander heeft? Hoe moet ik dat dan weer verwerken????? Ik ben aan het eind van mijn latijn en weet het echt allemaal niet meer. Ik weet nog maar 3 dingen en dat is dat ik hem niet meer wil, ik vrienden heb en dat ik doodsbang ben. Ik hoop echt dat jullie mij kunnen helpen al is het alleen maar om mijn gedachten te kunnen verwoorden.

Bij ons is het op het moment kermis. Ik zie hem dus ook regelmatig en hij heeft mij vanaf donderdagavond genegeerd.Op een ruzie zaterdag na. Dat heeft me veel pijn gedaan en ik was woest op hem. Hij heeft via zijn zusje gehoord dat ik boos op hem was en hij belde mij gister. Ik heb ook gezegd dat ik vind dat ik het niet verdien dat hij mij negeert alsof we nooit iets gehad hebben. Dat doe je niet na 5.5 jaar. Ik had ook dingen gehoord waar ik ook boos over was en wat ik van hem ook nooit verwacht had. (zie vorige dagboeken)
Ik heb ook tegen hem gezegd al is het maar hallo en doei wat je zegt. Ik heb hem ook duidelijk gemaakt dat ik niet weet of ik hem eventueel nog terug zou willen (zie verhaal). Het gedrag dat hij heeft laten zien bevalt me niet en ik herken hem niet.

Gisteren heb ik hem op de kermis gezien. Hij blijft me negeren. Ik heb ook gehoord dat hij tegen een vriend heeft gezegd dat hij helemaal over mij heen was en dat hij vanavond het bij een ander meisje zou gaan proberen. s'Avonds ben ik hem ook nog tegengekomen maar weer hetzelfde. Negeren. Waar ik op het moment heel bang voor ben is dat ik toch ga bezwijken voor hem als hij besluit toch nog terug te komen. Dat is makkelijk voor hem want hij denkt dat ik op hem blijf wachten maar na alles wat ik achteraf gehoord heb wil ik dat niet meer. Ik ben alleen heel bang dat ik geen andere jongen meer tegenkom. Ik ben te dik en ben daardoor ook bang daarvoor.

Ik heb vandaag op de site mijn verhaal gezet. Het is wel goed dat ik dat gedaan heb omdat ik dan mijn gedachten kan ventileren. Dan blijft het niet rondspoken.
Ik heb er echt moeite mee hoor. Die gewone dingen die nu niet meer gewoon zijn. We belden elkaar altijd elke dag en in het weekend was hij altijd bij mij. Afgelopen weekend was mijn eerste weekend alleen in 5.5 jaar. Dat was even slikken. Ik heb ook elke keer zenuwen over of hij belt of langskomt. Ik ben nu ook erg kwaad op hem maar dat lees je in mijn verhaal wel hoe dat komt. Ik ben van plan vanavond al zijn spullen op te ruimen maar ik weet niet of ik dat eigenlijk al wel wil. Het doet zo ontzettend veel pijn. Ik voel me echt verraden door hem en dat terwijl ik dat van hem helemaal nooit verwacht had.