Waarom is het zo moeilijk om jou geliefde los te laten? Waarom doet het zoveel pijn? Waarom is die hoop nog zo sterk en word het maar niet minder? Nu dag 4 van geen contact. Waarom ziet ze mij heel negatief, en ik haar juist heel positief? Waarom mis ik haar zo? Ik mag ondertussen toch wel gewend zijn aan het idee dat ik alleen ben? Ik vraag mezelf echt af of zij het nog wel waard is om gemist te worden maar toch doe ik het.. word gek van me eigen gedachten gang, krijg maar geen rust, hou die hoop en ben bereid om nog steeds voor haar te vechten. Maar helaas kan ik het niet alleen.

Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen. Ik ben heel stom geweest en de laatste kans die ik had bij haar voorgoed verneukt denk ik. Het is ondertussen 3 maanden over en serieus geen stap verder. Ik doe het me zelf ook aan, die verdriet opzoeken, contact proberen houden en het ergste van alles haar te controleren door in te loggen op haar Social media. Dingen lezen die je helemaal niet wilt weten, overal iets achter zoeken het maakt me gek. Dus heb ik haar gisteren een mailtje gestuurd of ze haar wachtwoord wilt veranderen omdat ik haar daar via controleerde.

Daar lig ik dan, plafond dienst aan het houden. Kom gewoon niet in slaap hoe moe ik ook ben. Bang om me ogen dicht te doen, bang dat ik wakker word met de zoveelste nachtmerrie, bang om na te denken. Ik laat der los, hebben geen contact, het doet zeer maar ik merk gewoon geen vooruitgang. Ik doe het me zelf aan om haar in de gaten te houden en tot de conclusie komen dat zij wel verder gaat, loopt te ouwehoeren met andere jongens. Een verschrikkelijk idee dat 'mijn meisje' het bed deelt met een andere. Tuurlijk ze is vrij, ik ben vrij, het is niet meer ons, wij, mijn meisje.

Zo sterk dat ik gister was, zo eenzaam voel ik me nu. Begin te twijfelen aan je eigen keuze's die je ik vrijdag maakte. Diep van binnen weet ik dat dat het beste is maar zit er op dit moment weer helemaal doorheen.. kan me gedachtes niet van der afhouden, wil gewoon weten hoe het met der gaat.. ik kan haar niet helpen op dit moment. Dit moet je echt alleen doen, ookal ben ik wel de enige die haar snapt. Daarom maakt het ook zo moeilijk nu.. ik kan niet van haar houden als vrienden. Wil der voor de zijn als een stel maar dat lukt me niet.. maar ondertussen ga ik er wel aan onderdoor..

Daar zijn we weer.. na een lange periode van het punt dat het uit ging, twee maanden terug tot en met vrijdag vorige week nog iedere dag contact gehad. Aan elkaar lopen trekken en weer loslaten. Bang om in het verwering s proces te komen? Van geen contact, tot wel contact werden we beide niet gelukkig van. Een relatie zit er niet in. Althans niet op dit moment. Een emotionele rollercoaster, van woede tot verdrietig van wanhopig tot alleenzaamheid. Een rollercoaster die ze rondjes maar bleef rijden zonder een einde inzicht.

Hallo allemaal!

Ik ben een jonge man van 23 jaar, die net uit een relatie komt van 5 jaar. En jeetje wat is dit gevoel heftig, en zou het graag willen delen. Het van me afschrijven. Want op dit moment weet ik me geen raad.

5 jaar geleden heb ik mijn ex ontmoet op school. Jeetje wat zag zij er goed uit, en ik begon uiteraard te jagen. Na wat afspraakjs gebeurden het een en andere wat volgde in een geweldige relatie. Ik heb 5 jaar lang naast haar mogen staan, haar vast houden en liefde geven. Het voelde allemaal zo perfect, zo onwerkelijk dat dit gevoel bestaat.