Eén van mijn beste vriendinnen (sinds veertien jaar) was bij me de afgelopen dagen... en jawel hoor: de heeft last van ldvd. Ik vind het zo rot voor haar, rot om haar verdriet te zien, het maakt mij ook verdrietig (voor mijn eigen ldvd er weer door verergeren..) het rot om te horen hoe ze wordt behandeld door haar (nu nog) vriend.. ik denk dat het uitgaat. Ik gun haar dat zelf te doen, de kracht te vinden het heft in eigen hand te gaan nemen, want ze laat nu alles bij hem. Het doet pijn dat te zien.. maar ongeveer even lang als zij en ik elkaar kennen, is ze al met hem.

IK ben bang geworden na mijn relatie met jou, je hebt een deel van mijn vertrouwen in mensen zo hard geschaad... ik vertrouw mensen minder snel... Er is hernieuwde interesse in mij door iemand anders en het voelt zoooo vleiend, maar vind het ontzettend doodeng + het doet me opnieuw denken aan mijn ex; nog steeds in mijn hart ik ben nog niet over haar heen.. NOG niet... het mag van mij wel wat sneller gaan! Ik word weer als een magneet naar haar toegetrokken, maar ik doe NIKS, helemaal niks, ze weet niks van me (dat is ook maar goed...) Maar argh, nog mis ik haar, ik mis ons.

Waarom blijft het onderliggend voelen alsof er met jouw weggaan.... een stuk van mij verloren is gegaan, een stuk doodgegaan is..... Waarom blijft het zoveel pijn doen? Zat die pijn er eigenlijk al onder en ben ik die even vergeten in mijn liefde voor jou? Ik weet het niet. Ik weet wel dat je afgelopen dagen bijna in al mijn gesprekken weer voorkwam als het over liefde voelen gaat, gaat het over jou. Als ik een film zie waarin de karakters herken, denk ik aan jou en mij. Hoe lang gaat dit nog duren? Heb ik verkeerd aan gedaan zoveel over je te praten de afgelopen dagen? Hmm..

Lieve mensen,

Ik ging net mijn facebook even langs en kon daar mijn hele 'ldvd' proces in nummers volgen dit vond ik wel mooi om even te delen, 5 maanden en een heel proces verder!! Een stukje verwerking is dit voor me, zien waar ik stond, wat ik heb doorgemaakt..... Het ging uit op 30 januari, daar komt 'ie....... en janken dat ik erbij deed...... dan ging het weer weg en sloeg het weer toe, afgewisseld met een kracht die ik niet kende in mezelf. En de teksten, allen zeggen ze iets over hoe ik me voelde.

Morgen is het al vijf maanden geleden dat mijn relatie uitging.. 5 maanden, best een tijd, bijna een half jaar. Ik moet zeggen: als je me toen had gezegd dat ik me nu weer zo zou voelen, dan zou ik je niet geloven! Wat was ik een wrak. Ik leef nu mijn leven, stap voor stap, ik geniet van mijn vrienden e.d. (ook dat kon me eerst niet schelen, niemand kon me wat opbeuren, ik wilde alleen maar terug naar wat ik kende, haar, haar, haar) Nu: ze zit in mijn gedachten.. elke dag meerdere keren, ze zit zeker nog in mijn hart, maar verder weggestopt.

Denken, denken, denken. Haar bij me voelen alsof ze me roept om terug te komen... maar ik moet sterk zijn. Zij ging... en ik niet dus ben haar niets verplicht. Ik ben er niet alleen om naar terug te keren als je je alleen voelt, of als het met een ander niets wordt... en toch, je roept me en ik wil je horen, maar sluit mijn oren... :

'Maybe I'm just the horizon you run to when she had left you there, you, all here in my head and running around and calling me..' Come back.

Here I am - Tori Amos