Na bijna 2 jaar ontving ik opeens een sms van mijn ex dat hij tijdens het opruimen spullen van mij was tegengekomen, die hij me graag terug wilde geven. Ik heb toegestemd in een ontmoeting, vanwege de vragen die nog steeds door mijn hoofd spookten. Ik wist van mezelf wel dat ik er nog niet overheen was, maar de schok die je krijgt als hij uiteindelijk voor de deur staat had ik niet verwacht. Maar ja, hoe kan je je ook voorbereiden op de meest ongemakkelijke ontmoeting ever, met iemand waar ik overduidelijk toch nog steeds gevoelens voor heb.

Vandaag precies een jaar geleden dat hij er een punt achter zette, en mij met heel veel vragen heeft achtergelaten.
En hoe het nu gaat? Wel iets beter (behalve vandaag dan..) dan een paar maanden geleden, maar ben er nog lang niet. (vele ups & downs)
De 'waarom'-vraag is er nog steeds, en ik denk dat die ook nooit meer weggaat.
Tegen zijn familie en vrienden heeft hij gezegd dat hij wel heel veel van me hield, maar dat ik zo iemand tegen kon komen die er wel voor mij kon zijn. (i.v.m. zijn beroep kan ie wel een halfjaar weg zijn, maar heb ik nooit als bezwaar gezien)

Het laatste bericht dat ik kreeg was met Oud & Nieuw, nadat ik hem per sms gelukkig nieuwjaar had gewenst.
Hij wenst me veel vreugde toe in 2008. Alsof dat any time soon gaat lukken...NOT!!!!
Ik ben 2 januari met een nieuwe baan begonnen, en moet dus de hele dag met een smile oplopen, die alleen aan de buitenkant aanwezig is.
Heb nog steeds het idee dat het van zijn kant een geval van 'If you love her set her free' betreft.
Omdat zijn eerste opmerking toch was dat het hem beter leek tijdelijk uit elkaar te gaan.
Maar sindsdien heb ik niks meer van hem vernomen.

Hoe kan iemand in tranen de deur uitlopen, zeggen dat je wel kan bellen, en vervolgens niks meer van zich laten horen. Maar dan ook echt helemaal niks...
Terwijl hij zegt dat hij wel heel veel van je houd. En eerst een tijd uit elkaar willen, en vervolgens er van maken: Dan maak ik er maar van dat we helemaal uit elkaar gaan, want anders is het niet eerlijk tegenover jou.
Alsof het wel eerlijk is om er een punt achter te zetten, en vervolgens van de aardbodem te verdwijnen. Zelfs op voicemailbericht of hij zijn spullen nog op komt halen geen reactie...

Ik kon die doos niet langer meer zien staan.
Uiteindelijk deze week mijn ex-schoonouders maar gebeld of ik zijn spullen mocht komen brengen.
Wat me ook nog kwaad maakt, omdat hij weet hoe moeilijk ik het hiermee heb, en dan deze confrontatie
ook nog aan moet gaan.
Zijn ouders snappen er ook niks van, en hebben hun zoon ook al sinds Oud & Nieuw niet meer gesproken.
Zelfs op telefoontjes van hen reageert hij niet.
Hij heeft daar ook gezegd dat hij wel van me houdt, maar dat ik iemand verdien die er wel voor me kan zijn, en dat ik op deze manier iemand anders tegen zou kunnen komen.

Hier zit ik dan....te snikken achter m'n beeldscherm.
Ik kan niet geloven dat hij me dit aandoet. Bijna 2 jaar zielsgelukkig, en het dan uitmaken vanwege zijn beroep, waar ik nooit problemen mee heb gehad. Ja, we zagen elkaar alleen in het weekend, maar dan blijft het ook spannend. Hij houdt nog steeds heel veel van me, maar vind dat hij er niet voor me kan zijn als ik hem nodig heb. Dus zorgt hij nu maar dat hij er helemaal niet meer voor me is.
Er zijn nu bijna 4 weken voorbij, maar heb het gevoel me nooit meer goed te gaan voelen.