Na bijna 2 jaar ontving ik opeens een sms van mijn ex dat hij tijdens het opruimen spullen van mij was tegengekomen, die hij me graag terug wilde geven. Ik heb toegestemd in een ontmoeting, vanwege de vragen die nog steeds door mijn hoofd spookten. Ik wist van mezelf wel dat ik er nog niet overheen was, maar de schok die je krijgt als hij uiteindelijk voor de deur staat had ik niet verwacht. Maar ja, hoe kan je je ook voorbereiden op de meest ongemakkelijke ontmoeting ever, met iemand waar ik overduidelijk toch nog steeds gevoelens voor heb. Hij is niet iemand die snel z'n fouten toegeeft, maar vind zelf me als een stuk stont behandeld te hebben. Ook verbaasde het hem dat ik nog tegen hem praat. Tjsa, dat verbaasde mij eigenlijk ook. Na alle ongemakkelijkheden werd het eigenlijk nog best gezellig. Kwam erachter dat hij geen relatie meer heeft, omdat hij voor de verandering zelf eens gedumpt is. Ook wilde hij weten of ik een relatie heb. Ik heb hem als mijn vragen voorgelegd, waaronder de grootste vraag, waarom hij me in de steek heeft gelaten. Hier heeft hij eerlijk antwoord op gegeven (tenminste als hij eerlijk is geweest, maar dat leek er wel op). Hij noemde ook een aantal details van onze vakantie samen, en vertelde dat hij nog naar onze vakantie-foto's kijkt. Nadat hij weg is gegaan kreeg ik een sms dat hij het heel erg gezellig had gevonden, en graag eens koffie met me ging drinken. Hij heeft erbij gezet dat hij weet dat hij niks van me mag verwachten, maar me graag vaker zou willen zien. Na lang doorvragen blijkt dat hij vindt dat hij niet aan een relatie toe is, maar het liefst zou willen nooit bij me weggaan te zijn, en dat hij me heel erg leuk vind. En daarna weer een berichtje dat hij begrijpt waarom ik hem vraag me niet te sms-en, maar dat er weer een tijd komt dat de jacht weer geopend is. Erg verwarrend dus allemaal. Aan de ene kant snap ik wel dat hij niet aan een relatie toe is, omdat hij voor zijn werk binnenkort een half jaar weg moet, en het maar de vraag is of hij weer heelhuids terugkomt. Ik heb hem uiteindelijk gevraagd me geen berichtjes meer te blijven sturen, maar alleen te berichten als er iets belangrijks met hem of zijn familie gebeurd, omdat hij het voor mij heel erg moeilijk maakt. Twee weken later kreeg ik midden in de nacht een sms wat ik met belangrijke dingen bedoelde. Heb hem duidelijk gemaakt dat ik niet aan de zijlijn kan gaan staan toekijken tot hij weer een volgende aan de haak slaat, omdat hij liever vrij wil zijn. Daar krijg ik als reactie op dat hij het liefst zou willen dat hij niet was weggegaan, en erg stom is geweest. Heb uiteindelijk een soort van afscheid genomen, waarbij hij heeft gereageerd dat hoewel ik hem niet zie, hij in gedachten bij mij is. Voor iemand die geen relatie wil, maar wel zegt me geweldig te vinden is alles wel weer erg tegenstrijdig. Stond hij nu alleen voor de deur omdat zijn vriendin hem aan de kant heeft gezet, of voelt hij echt nog iets voor me. Weet niet zo goed wat ik hier weer mee aanmoet. Heb me al die tijd kunnen bedwingen om geen kontakt op te nemen, maar weet z'n nieuwe nummer al weer uit mijn hoofd, en vind het erg moeilijk om geen kontakt te zoeken. Hij heeft alles weer opgerakeld, en ik heb het er moeilijk mee. Ook omdat ik nu weet wanneer hij weggaat, en me dan toch zorgen om hem maak. Maar vertrouwen doe ik hem ook niet. Mijn leven lijkt een grote soap, terwijl ik er niks aan kan doen. Mannen!?!&*&)