Het is inmiddels al weer enkele maanden geleden dat ik wat gepost heb. Ik kan nu eindelijk zeggen dat ik er een soort van overheen ben, ookal heb ik heel heel soms nog mijn rot-momenten. Maar dat is eigenlijk te verwaarlozen.

L. heeft nu eindelijk gezegd dat het "aan" is met der nieuwe vlam. Heel leuk voor der! Maar ik vind die gozer totaal niet bij der passen en het is nog een enorme eikel ook, maar goed als zij der gelukkig mee is....?

Ik heb L. al meer dan 2 maanden niet meer gezien en dat bevalt mij prima. Ik heb ook totaal geen behoefte om haar te zien en zeker niet met der nieuwe vriend (ggrrr)!

Ik snap er niets meer van. Het ging de laatste paar weken zo goed. Echt helemaal super! Ik heb diverse keren contact gehad met een leuke meid. Ik vind haar leuk, maar toch... Zij is anders. Heel anders. Ik heb onlangs bij haar geslapen en ik betrapte mijzelf dat ik bepaalde "koosnaampjes" gebruikte. Koosnaampjes die ik echt alleen voor L. gebruikte. Echt ik snap mijzelf niet meer? Ben ik er nog steeds niet klaar voor? Hoort dit bij het verwerkingsproces? Of is het voor mij gewoon een soort frustratie om L. maar te vergeten, dan ben ik volgens mij gewoon verkeerd bezig.

Onlangs heb ik gehoord dat L. nu eindelijk ervoor uitkomt dat ze een nieuwe vriend heeft. Onlangs vertelde ze mij dat ze voor hem schaamde en dat ze niet weet wat ze met hem aan moest. Feit is gewoon dat die gozer een ontzettende @&@*@ L*l is. En ik ken hem dondersgoed... Waarom is ze tegen mij dan na al die tijd niet eerlijk? Waarom heeft ze vanaf het begin (het speelde eigenlijk al heel lang, maar sinds het uit is ongeveer 5 maanden) niet gezegd hoe de voor in de steel zat? Wil ze mij achter de hand houden als 2e backup ofzo?

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat gepost heb. Maar het gaat al stukken beter met me. Ik voel mij de laatste tijd weer helemaal top en heb weer zin in het leven. Natuurlijk heb ik ook zo mijn rot momenten, zoals vandaag. Ik hoorde dat L. openbaar heeft staan zoenen (behhhh). Dat raakt mij en maakt mij toch een soort van leeg van binnen.

Enkele weken geleden had ik een soort van "woorden" met die gozer van L. Ik ben maar weggelopen, want het heeft absoluut geen zin. Ik heb het uiteindelijk toch uitgesproken met hem. We moeten toch normaal kunnen doen tegen elkaar?

Kortom ik heb het geaccepteerd, hoe moeilijk het ook is. Het heeft nu lang genoeg geduurd. Ik heb L. al bijna een maand niet gezien en dat bevalt mij prima. Ik probeer haar ook zoveel mogelijk te ontwijken. Misschien omzeil ik het probleem, maar ik vind het beter zo. Ik weet wat ik mis, mijn maatje: maar dat is verleden tijd.

Het is raar gelopen het afgelopen uur. Ik had aanstaande zaterdag afgesproken met L. om leuke dingen te doen en mijn gevoel aan haar te verklaren (zie deel1). Maar op aanraden van mijn broer, heb ik haar net gebeld. Hoezo jezelf kwellen tot zaterdag??? Nou: Er is een hoop duidelijk geworden, maar het is compleet anders gelopen, dan ik gehoopt had.

Ik heb haar met trillende stem opgebeld. En heb haar eigenlijk alles verteld wat ik zaterdag wilde vertellen. Dat ik haar miste, dat ik haar terug wilde en wat ik nog voor haar voelde. Nou dat heb ik geweten: L. vertelde dat zij geen gevoelens meer voor mij heeft en dat het over is. Dat ik niet het probleem was, maar andere factoren, die ze niet kon benoemen... Dat ze voorlopig geen relatie wil met iemand. Met andere woorden na 6 jaar een relatie te hebben gehad, stekker eruit en gewoon verder gaan....Ik heb er allemaal geen zak aan. Ik wil antwoorden!

Ik heb nog steeds geen reactie op mijn brief gekregen.. Maar ik ga zaterdag winkelen en naar het strand met L. Gek genoeg heb ik er enorm veel zin in, maar ben ik ook reuze zenuwachtig. Want ik ga haar vertellen, hoeveel ik haar mis en dat ik haar terug wil. Misschien ben ik dan een mietje, maar ik heb het gevoel dat door descommunicatie en mijn eigen (stomme) gemaakte keuzes de relatie is beeindigt. We hebben het eigenlijk ook nooit 100% uitgepraat.

Ik hoop dat er iets uitkomt, maar heb zoveel twijfels. Het kan goed uitpakken, maar het kan ook de definitieve bevestiging zijn dat het niet meer goed komt... De laatste tijd lijkt het of ze mij negeert, ze stuurt bijna geen e-mails of sms'jes. Dit maakt mij zo wanhopig... Laat ze mij nu vallen, wil ze mij even met rust laten of, of.... zucht.

Ik heb eigenlijk een best leuk weekend gehad. Dat was ookwel nodig... Maar gisteravond behoorlijk gepiekerd in miijn slaap. Nou, eigenlijk heb ik geen oog dicht gedaan.

Ik heb nog geen reactie gehad op de brief die ik naar L. heb gestuurd. (zie vorige blog). Ze schreef in een SMS'je dat ze dat wel gaat doen... Maar ze wil alles eerst goed op papier zetten.

Maar vandaag had ik de behoefte om der even te vragen: hoe der weekend was geweest etc. etc. Ik begin te merken dat ik van L. "vervreem". Ik weet absoluut niet wat ze gedaan heeft en/of ze het naar der zin gehad heeft. Dit maakt mij angstig, want dit bevestigd alleen maar dat het over is. Ik heb haar ook gemaild, dat ik haar nog eens wil spreken over "onze" situatie. Gelukkig wil ze binnenkort een dagje met mij uit. Ik hoop dat ik dan alles kan uitspreken en mij daarbij wat zekerder ga voelen.

Gisteren een prima dag gehad! Lekker gewerkt, voor het eerst sinds tijden. Maar gisteravond sloeg het "noodlot" toe... Ik was alleen thuis en kreeg een naar gevoel. Ik heb mij proberen te verzetten, maar het lukte te niet. Ik heb L. een lange mail gestuurd, waar ik probeerde uit te leggen, wat ik nog steeds voor der voel.

Misschien is het zinloos...? Misschien is het vragen naar de bekende weg? Maar het voelde goed... Vandaag kreeg ik een reactie van L. Ze gaat de mail op der gemak beantwoorden, i.i.g. niet op der werk.

Ik ben zo benieuwd naar der reactie, maar ik besef dat het ook een gedane kan zijn of al is... Maar ik ben al blij dat ze wat terug gaat sturen.