Ik vraag mij af of dit hier ooit besproken is op deze site. Ik heb heel veel lichamelijke klachten aan die lange tijd van verwerking over gehouden. Toen ik nog thuis woonde had ik op ééns last van dat mijn kaken vast zaten. Kon mijn mond haast niet meer open krijgen. Naar de dokter geweest maar die snapte niet waarom en waar door ik dat had. Ja, achter af ik wel! Ben kilo´s afgevallen en die zitten er nog steeds niet aan. Vroeger nooit zo moe geweest, ben gewoon zo moe in mijn hooft.

Sinds vanmorgen ben ik er achter gekomen waarom ik zo bleef steken in die eindeloze tunnel van verdriet. Heb die pijn verward met dat ik nog van mijn ex hield. Na het lezen van de berichtjes van Chelle en bjm besef ik nu dat het om erkenning gaat. Wat mij beter zou maken is herkenning van af zijn kant, een bericht waarin hij bekent dat hij mij zo opzettelijk gekwetst heeft. Een schrijven met een bekentenis en waar in staat dat hij echt fout zat. Al zou dit nooit van zijn kant gaan komen dan nog valt hier voor mij iets op z´n plek.

Waarom ben ik hier weer, ik weet het niet. Er komt maar geen eind aan mijn gebroken hart, iedere dag worstel ik mij zelf de dag door met jouw in mijn achterhoofd. Waarom maak ik niets van mijn leven, je bent het niet waard om nu nog steeds voor te huilen. Waarom, na 25 jaar mij op die manier te dumpen en verder gaan alsof er niets gebeurd is. Ik voel mij zo moe, genoeg van mijn dromen en huilbuien. Wil zo graag weer even blij zijn maar je hebt mijn hart gebroken en ik zie mijn verdere leven als uitzichtloos.