Beste dromer, Chelle heeft een heel mooi en goed antwoord op mijn schrijven gegeven. Vanaf haar kant schat ze zeker alles goed in, maar ik merk ook dat jij mij begrijpt als ik zeg dat ik met dat antwoord niets kan. Misschien als mijn liefde niet zo diep had gezeten of geen 30 jaar samen was geweest. Het is niet zo dat ik alleen mijn man kwijt ben geraakt maar de hele familie, vrienden en huis en mijn baan. Als je tegen de 50 loopt ga je rustiger aan doen en dat is geen leeftijd om weer helemaal over nieuw te moeten beginnen. Ik hou nog van hem maar tegelijkertijd haat ik hem ook, ben nu na een paar jaar al wel zo ver dat ik hem nooit meer wil zien en zelfs niet wil spreken. Groetjes Hera

Ik waardeer je reactie, Dromer, dankjewel voor het compliment. Wil graag effe inzoomen op een paar van je punten…you mind?

Ik realiseer me dat mijn kritische & confronterende benadering niet voor iedereen is weggelegd. Dat is ok, hoeft ook niet. Ik schrijf niet voor ‘iedereen’; absoluut niet mijn missie om alle hoofden dezelfde kant op te laten kijken. Echter, om het algemeen te stellen ‘dat het afschrikt, op een site zoals deze’—daar laat je je eigen mening en beleving wellicht iets teveel spreken. Dit is niet ‘de site’ die spreekt, maar jij.

Mijn ervaring is: voor sommige werkt het wel---en voor jou werkt het niet, Dromer. Althans, het wekt(e) eerst afstand op, zoals je zegt—om het later toch ergens heel voorzichtig bij je binnen te laten komen. Ook al is de verwerkingstijd bij jou wellicht trager (?) en maak je misschien gebruik van een zwaardere afweer (?), toch heb ik je ondanks je weerstand iets kunnen aanreiken, denk ik dan. En je punt was ook alweer….?

Misschien niet zo bedoeld, maar dit leest alsof je impliceert dat ik ‘niet besef’ dat ‘niet iedereen’ opgewassen is tegen een directe confrontatie met zichzelf. Dat ik soms vergeet dat er hier mensen en gevoelens mee zijn gemoeid. Dit is incorrect. Ik ben me heel goed bewust van deze elementen. Vind het alleen geen reden om voor de ‘niet iedereen’, mijn kritisch en onderzoekend denken zodanig aan te passen dat het leest als zoete, vloeibare honing. Precies passend in de comfortzone—of zoals het gewenst wordt. Wie bepaalt, in een constant bewegende online forum-‘gemeenschap’, wat wenselijk is? vraag ik me dan af.

Iets met “zachte heelmeesters en stinkende wonden”, komt nu bij me op. Nadruk op een zachte remedie, lost het probleem gewoon niet op. Vier je leven!--denk ik dan. Je bent niet dood!—ook al voelt dit wellicht zo. Lik je wonden, laat je verzorgen, vooral léér jezelf verzorgen--maar laat de pijn niet het proces van het helen in de weg staan. Ik zie zelf niet zo goed wat er aan die benadering veranderd zou moeten worden? Zeer zeker niet als er al genoeg reacties op de site geplaatst worden die prima vertegenwoordigen wat (jij, persoonlijk?) als ‘wenselijker’ acht.

De ‘kans om later rustig terug te komen op de zaak’, is er altijd. Het staat opgeslagen op een server, tenslotte. Maar (en hier is een ieder, ten alle tijden, vrij in) kun je er helemaal niets mee, zoals Hera mij duidelijk liet weten, dan flush-it!. Uit respect voor de wijze waarop zij er mee wenst om te gaan, ga ik haar ook niet meer lastig vallen met analyses.

Desondanks, wellicht wordt het gelezen door iemand die zich hier over 8 maanden aanmeldt en bij wie het wel wortel schiet. Komt het toch nog ergens terecht

Over het ‘vertrouwen winnen’: op een site waar iedereen anoniem is en de meesten dit ook graag willen blijven, is ‘vertrouwen’ een element dat al redelijk gewaarborgd is, lijkt mij. Een forum voor ‘lotgenoten’, dat biedt al enige ‘veiligheid’. Het heeft voor mij daarom weinig te maken met ‘eerst vertrouwen winnen’, zodat de patronen en betekenissen die ik in ogenschijnlijk losstaande details opmerk, ‘goed’ aankomen of niet.

Ik geloof dat het vooral valt & staat met de bereidwilligheid van een individu om zichzelf en de situatie onder de loep te nemen. Als dat er niet is, die wil, dan kun je er vele potten honing overheen gieten, maar dan nog is er geen schot in die glibbershit te krijgen.

Het behoeft onderstreping, dat ik niet 1 methode heb om op een geplaatst verhaal te reageren. Ik log niet in met de intentie: "nu ga ik weer eens lekker hard zijn". Iemand die al 10 keer is bedrogen door een partner—dat vind ik pijnlijk. Ik voel die pijn, dat moeten meemaken is hartverscheurend. Ik weet hoe het voelt, bedrogen worden. Maar mijn insteek is dan wel meteen: waarom heeft iemand zich daar zo vaak aan laten blootstellen? Wat maakt dat je het (zo vaak) hebt toegestaan? Ik stel die vragen hardop. Om dit patroon te veranderen, behoor je namelijk naar deze vragen op zoek te gaan. Er speelt altijd meer bij de bedrogene, wanneer desbetreffende (ex-) partner graag ‘doktertje speelt’ met anderen en zich dit kennelijk kan blijven veroorloven.

Oprecht: ik ben al tevreden met de mensen van wie ik terug krijg dat ik werkbare inzichten heb geboden om hun leven weer in opwaartse beweging vooruit te krijgen. Alle credit gaat dan nog steeds naar hun uit en niet naar mij: want je moet het zelf in de praktijk willen toepassen. Ik kan dat niet doen. Maar wat staat is: voor hen werkte het dus wel—en dat geeft voldoening.

Daar gaat het mij om. Opwaarts. Beweging. Ook mijn intentie is ‘helpen’. Ik benader het alleen anders.

En zo hebben we hier op de site, verscheidene benaderingen, vanuit verschillende perspectieven. Is mooi toch, die variatie? Laten we beginnen met dit accepteren, in plaats van elkaar gaan vertellen wat ‘een betere manier’ is…

Nogmaals, dank voor je uiteenzetting. Om deze reactie heen doe ik een lintje… (ik had alleen maar roze!)

Liefs,
Chelle