alweer een jaar verder, wat rust in mijn dagelijkse dingen maar mijn god, wat doet t nog zeer!

er is acceptatie gekomen, dat wel, maar kan nog steeds niet inzien dat dit een juiste keus voor hem was.

hij woont inmiddels alweer samen en is zoooo blij met zijn 26 jarige huppelk*tje ( sorry)

we botsen contineu met elkaar over onze dochter zo vermoeiend.
de man die hij nu is betekend alleen maar ellende voor me maar ik mis de man die hij was nog steeds vreselijk waarneer zal dit nou echt overgaan.

hier dan ook maar eens mijn verhaal in een notendop

na 10 jaar samen waarvan 7 jaar getrouwd heeft mijn man gezegd dat hij niet verder wil, geen 0.01% meer voor me te voelen... laatste jaar was k*t wist dat t niet goed ging maar niet hoe ik t op kon lossen zelfs hulp gezocht bij mw maar heeft niet mogen baten... wil ook niets meer proberen. ik dacht altijd dat wij samen oud zouden worden, ook ik heb getwifeld aan mijn gevoel maar ervoor gevochten! en hij?! niks noppes nada, zo denk ik dat hij nog van me houd en zo is hij weg. mij en onze dochter achterlatend.