Anita,

Net mijn eigen blogs sinds enige weken maar weer eens gelezen, denk niet dat jij het gelezen hebt. Dacht dat het voor mij confronterend zou zijn, maar dit viel tegen. De films blijven zich dagelijks in mijn hoofd afspelen. langzaam maar zeker zijn er momenten dat ik niet aan je denk, dat ik een soort van gelukkig ben maar ik ben het niet.

Dromen, denken aan, vrienden die vragen of er nog contact met je is geweest. Het blijft als een boemerang terugkomen. Nu denken, heb je de kinderen. Waar ben je, met wie, wat doe je, denk je wel eens aan mij, hoe voel je je.

Zo,

we zijn nu bijna 2 maanden verder, of eigenlijk al 2 maanden verder.

De laatste maand van 2009 was een hel. Net breken voor kerst en O&N is geen aanrader. De jaarwisseling alleen (bij vrienden maar toch alleen) was echt de bodem. Ik ben kapot gegaan, dieper dan diep als er een bodem is dan heb ik hem toen geraakt. Mijn spullen bij haar ophalen, ook in die maand, zo vreselijk zwaar. De laatste keer daar in de (slaap)kamer staan, de sleutel door de deur gooien, afscheid nemen van mijn kat die bij haar is gebleven.....

De minimale kans dat ze dit zal lezen heeft me weerhouden om dit gisteren al te plaatsen, maar krijg de schijt maar. 2010, nieuwe ronde nieuwe kansen nieuwe prijzen. Al voelt het verre van zo. Sinds we uit elkaar zijn geen enkel contact meer gehad, ook tijdens de jaarwisseling helemaal niets gehoord. Dus dit lijkt me een prima moment om dit met jullie te delen en voor mij een poging om verder te gaan, zonder haar. Iedereen die de moeite neemt om dit lange verhaal door te nemen en een mening heeft is meer dan welkom deze met mij te delen.