het is altijd moeilijk om als buitenstaander een reactie te geven omdat je uit 1 blogje wel misschien verkeerde dingen kan afleiden maar ik denk dat ze redelijk duidelijk heeft aangegeven waarom ze het nu niet meer zag zitten :
"ze zit zelf niet lekker in haar vel, ze heeft gezeik met haar ex, gezeik op haar werk, en maakt zich ernstige zorgen over de geestesgesteldheid van haar oudste zoon, ze voelt zich lichamelijk en geestelijk zooo moe, en wil alle resterende energie investeren in haar gezin" (je hebt dit allemaal zelf geschreven)

Ikzelf kan alleenstaande moeder begrijpen dat als ik met haar problemen zou zitten ik vermoedelijk ook wel niet meer de energie heb om in de best mogelijke omstandigheden met mijn partner om te gaan.
Bovendien denk ik dat zij wel echt gemeend met jou wou gaan samenwonen maar omdat jij de boot nog even wou afhouden , is zij daarover onzeker geworden.
Ja , jij kan je trouw aan je afspraak willen houden van 2010 maar misschien was het wel voor haar heel belangrijk dat ze al vroeger op jou kon rekenen. Misschien had ze wel jouw steun nodig nu ze met zoveel problemen zat.
Misschien was jij nog wel niet klaar om samen te wonen én vooral een gezin te hebben (is dat zo? check het bij jezelf na) en heeft zij dat gevoeld en dan kan ik haar beslissing ook wel begrijpen.

Het is de kunst nu om haar met rust te laten zodat ze zelf de zaken op een rijtje kan zetten want als ze je echt wil dan komt ze wel over de brug. Terwijl jij wacht (moet natuurlijk ook niet oneindig) denk ik dat jij zelf er goed moet over nadenken of jij klaar bent voor samenwonen en een gezin want als dat laatste niet het geavl is , is het ook beter dat jullie niet samen zijn.
Sterkte
diep

Mijn reactie wijkt een beetje af van de reacties die je inmiddels al ontvangen hebt. Ik kan namelijk heel goed begrijpen dat jij tijd nodig hebt/had om te wennen aan het idee om jezelf samenwonend te binden aan een vrouw met twee kleine kinderen die zij met een ex-partner heeft. Naast alle genot & plezier, kost het opbouwen van een relatie (zonder kids) behoorlijk wat tijd, aftasting, individuele rust (bezinning), planning en reflectie. Wanneer daar óók nog eens kinderen van 1 partner bij betrokken zijn, eist dit als een ware een dubbele belasting.

Dat jij haar op haar vraag over samenwonen, hebt verteld dat je 'tijd nodig hebt (om te wennen)', vind ik, in tegenstelling tot wat in de meeste reacties aan jou naar voren komt, zelf verre van kwalijk. Ik snap dat het beter in het geromantiseerde beeld past, wanneer twee mensen tegelijkertijd staan te springen om samen te wonen, maar we leven niet in een film en soms zijn twee partners niet tegelijkertijd 'klaar' om die stap te zetten.

Ik vind jouw voorzichtigheid getuigen van realisme en ook heel logisch dat je niet meteen je boeltje pakt en bij haar intrekt. Het is een behoorlijke stap, voor beiden -- en ook al is zij kennelijk bereidwilliger om die stap al te maken, het zou vruchtbaar zijn geweest als zij haar onzekerheid hierover had weten te plaatsen, duidelijk had kunnen uitspreken en daarmee beter had weten te hanteren. En jouw voorzichtigheid ook had kunnen proberen te begrijpen.

"Ik had die tijd nodig om in haar gezin te groeien. Hier ging ze schoorvoetend mee akkoord, een week later echter melden dat ze helemaal niet nog langer wil wachten."

Waarom het voor haar zo moeilijk is om enig geduld in acht te nemen met betrekking tot de stap naar samenwonen, begrijp ik heel moeilijk. Ze zet jou, en daarmee ook de relatie, behoorlijk onder druk door haar WIL voorop te zetten. Het komt op mij over alsof zij het samenwonen ziet/zag, als een garantiebewijs dat je het echt serieus met haar meent. En jouw voorzichtigheid hierover, zendt voor haar een negatief signaal uit dat vermoedelijk een eigen signaal is blijven uitzenden ('ik kan niet op hem bouwen', 'wilt hij het wel echt?' etc). Terwijl toewijding en 'het serieus met iemand menen' voor mij niet staat of valt met '(staan te springen om) samen te wonen'.

Waar je alleen terloops iets over hebt geschreven, is het feit dat zij na het beeindigen van haar vorige relatie al vrij snel met jou iets begon. Ik geloof zelf heilig in een soort van innerlijke bezinning en verwerking na het beeindigen van een relatie, en het aangaan van een nieuwe relatie vrij kort na een break-up, kan een gezonde, schone start in de weg staan. Er zijn nog teveel associaties met 'het Oude' (de ex-relatie), waardoor 'het Nieuwe' (de nieuwe relatie) helaas nog iets te vaak in de sterke stroom van de oude relatie wordt meegevoerd.

Ik weet niet wat voor relatie zij met haar vorige partner had, maar aangezien zij twee kinderen samen hadden, ga ik ervan uit dat er een oorspronkelijk 'huisje, boompje, beestje'-samenzijn bestond. Kan het zijn dat zij, hoewel nu niet meer met haar ex-partner, feitelijk eigenlijk nog steeds in dat 'huisje, boompje, beestje'-samenzijn vastzit, waardoor zij dit zo ongeduldig en bijna dwingend met jou probeert te creeren? Er niet bij stilstaand, dat jouw aanwezigheid in haar leven moet groeien en jullie relatie dus tijd nodig heeft om een eigen dynamiek te vormen?

Je schreef al dat zij een 'ideaalbeeld' in haar hoofd heeft, wat zij probeert na te leven. Tja, ze realiseert zich in ieder geval dat dit 'mogelijk geen eerlijk plaatje is', maar het blijven nastreven, zonder dit aan de werkelijke realiteit aan te passen, vraagt om teleurstelling. Ideaal is een Utopie en bestaat namelijk niet; wat wel bestaat is om dat 'Ideaal' om te zetten in een 'Wens' waar je met gezond realisme en flink wat incasseringsvermogen naartoe kan proberen te groeien.

Daarbij, hoe moeilijk het dan ook is om jezelf kwetsbaar op te stellen, hierover had duidelijk en eerlijk vanuit haar gecommuniceerd moeten worden op het moment dat haar onzekerheid over het samenwonen zich aandiende. Dit pas veel later aan je duidelijk maken, in een brief die bomvol staat met verwijten en twijfel, maakt het enorm gecompliceerd omdat het erg moeilijk is om een gat te dichten wanneer er al met flinke vaart water doorheen spuit.

"Ze geeft aan dat ze meer van me is gaan verwachtten en wil/kan niet aangeven wat dan concreet zou moeten zijn, dat moet ik maar oppikken uit haar signalen. Ik meldt netjes dat ik een vent ben en dat dat dus niet reëel is, ze zal me daarin moeten helpen."

Ook hier kan ik niet anders dan het met je eens zijn. Ik ben zelf een vrouw en ik maak, hoewel inmiddels door training al heel veel minder, soms nog steeds de fout om ervan uit te gaan dat mijn partner mijn 'signalen maar moet oppikken'. Maar wij vrouwen kunnen zeer irrationele, hyper-emotionele wezens zijn die (te)vaak dubbele betekenissen geven en zoeken, waardoor het onmogelijk wordt om de signalen die wij uitzenden ooit te lezen zoals zij bedoeld zijn. En daardoor ook onredelijk en onrealistisch om dat te verwachten.

We zenden een blauw-groen signaal uit, jij leest het als blauw, dan nog zul je waarschijnlijk horen 'blauw?! waarom zie je verdomme het groen niet?!". Maar had je groen gezegd, dan was de reactie niet veel anders geweest

Terug naar het fragment: je kan niet 'iets verwachten' zonder dit concreet duidelijk te maken. Ik vind dat zij zich er ook veel te gemakkelijk vanaf maakt door iets te opperen 'ik verwacht meer van je...', het vervolgens in het middel laat WAT het dan precies is wat zij van je verwacht en er ook nog eens vanuit gaat dat je het dan maar zelf moet uitzoeken. Ik verdenk haar ervan dat ze het misschien zelf niet eens weet te concretiseren. Maar om iets te veranderen, te laten gebeuren of gedaan te krijgen, moet je toch allereerst CONCREET hebben WAT het IS.

Maar het heeft voor mij ook gevolgen, en ik had haar beloofd om in het nieuwe jaar iedere maand een dag vaker te komen, dan zou ik daar in april gewoon 100% van de tijd zijn. mag ik niet vragen om rustig in haar leven te groeien??

Mijn antwoord is volmondig: Ja, zeker wel. Ergens schreef je zelf al: "Ik weet het, erg dwars, maar ik ga geen dingen doen tegen mijn zin en gevoel. Zo zit ik niet in elkaar." Ik vind het zelf niet eens een 'dwarsliggen' van jouw kant. Om samen te wonen, moeten beide partners hier klaar voor zijn. Liefde is ook: elkaar begrijpen en ruimte gunnen om naar een stap toe te groeien.

Ik LAT nog liever met iemand een tijdje door omdat hij de kloten en durf heeft om naar zijn eigen gevoel te luisteren en daarmee geen overhaaste beslissing wil nemen, dan dat ik met iemand in 1 woning belandt die zich daar met twijfel, verborgen tegenzin en onder druk gezet door mij, toe laat dwingen. Twijfel dus niet aan je eigen gevoel omdat haar wil zich om jouw nek heen knijpt.

Jouw twijfel over "Of heb ik het samenwonen zo lang uitgesteld omdat ik het onbewust niet wil?" kan ik natuurlijk niet voor jou doorgronden, maar in jouw blog krijg ik in ieder geval NIET de indruk dat jouw voorzichtigheid een 'eigenlijk helemaal niet willen', maskeert. Ook jouw beslissing om door middel van 1 dag extra per week bij hun te zijn, naar het samenwonen toe te groeien, bewijst dat jij op jouw manier ook offers maakt om haar tegemoet te komen.

"Ik heb echter wel eerlijk gezegd dat als ze van me verwacht dat ik van ze zal houden alsof het mijn eigen kinderen zijn, dat ik niet weet of dat wel kan. Ik heb namelijk uit deze relatie wel geleerd dat het leuke van kinderen onder andere is dat je dingen van jezelf terug ziet. En voor mij was dat dus niet het geval. Het zijn namelijk niet mijn biologische kids...."

Je komt op mij over als iemand die zichzelf toch aardig kent, en duidelijk- en eerlijkheid hoog heeft staan. Wat je hierboven beargumenteert snap ik en kan ik volgen, maar tegelijkertijd zie ik ook dat deze eerlijkheid (theorie?) bij haar behoorlijk heeft moeten inslaan. Want waarom bij iemand zijn, die voor jouw kinderen dus nooit een onvoorwaardelijke liefde zal kunnen voelen onder het mom van 'omdat het niet mijn biologische kinderen zijn'.

Ik snap dat kinderen die biologisch NIET van jou zijn, nooit JOUW kinderen zullen worden. Maar liefde, en zeker voor kinderen, kan ook een punt bereiken waar de biologische oorsprong allang niet meer relevant is voor de mate waarop je deze kinderen in je hart zal kunnen sluiten. Mijn oppaskindjes zijn niet uit mij geboren, maar ik voel een enorme liefde voor ze, en behandel ze zoals ik mijn eigen kinderen ook zou verzorgen. Mensen die adopteren kunnen ook houden van het kind, alsof het hun eigen kind is -- dus dit bevestigd wederom dat, ook al geeft een kind dat wél uit jou is ontstaan, een diepere, magischere dimensie aan de liefde, werkelijke liefde niet per definitie alleen gerelateerd is aan de conceptie en welke twee mensen daar biologisch aan verbonden zijn.

Jouw theorie/geloof hierover kan dus, en logisch, nogal wat vragen oproepen. Er zijn genoeg dingen die kinderen kunnen doen, waarin ook jij, als niet-biologische vader, je in zou kunnen herkennen. Alleen al om het feit dat het mini-mensjes zijn

Het is moeilijk om een relatie naar aanleiding van 1 geschreven blog te doorgronden. Misschien ben jij op veel punten té theoretisch, rationeel en bedacht -- waar zij juist op die punten meer gevoel, empathie en inleving nodig heeft.

Ik geloof zelf heel erg in een relatie die beiden partners vrij laat in hun (persoonlijke) ontwikkeling, omdat het een relatie alleen maar ten goed komt wanneer je IN die relatie vrijheden hebt die niet altijd direkt met de andere partner te maken hebben. Maar om die vrijheid in een relatie te brengen, moeten beide partners los zijn van het 'iemand nodig hebben om...[vul maar in]'.

Je kan iemand niet dwingen om binnen een vastgestelde tijd met je samen te wonen, net zo min als dat je iemand kan dwingen om van je kinderen te houden alsof het je eigen kroost is. Misschien heeft zij wel iemand nodig die, qua gezinsgevoel en kids (al dan niet van hemzelf), verder is dan jij nu bent.

Dat er nu even geen contact is, is in ieder geval gunstig voor de bezinning voor jullie beiden...