Anita,

Net mijn eigen blogs sinds enige weken maar weer eens gelezen, denk niet dat jij het gelezen hebt. Dacht dat het voor mij confronterend zou zijn, maar dit viel tegen. De films blijven zich dagelijks in mijn hoofd afspelen. langzaam maar zeker zijn er momenten dat ik niet aan je denk, dat ik een soort van gelukkig ben maar ik ben het niet.

Dromen, denken aan, vrienden die vragen of er nog contact met je is geweest. Het blijft als een boemerang terugkomen. Nu denken, heb je de kinderen. Waar ben je, met wie, wat doe je, denk je wel eens aan mij, hoe voel je je.

We zijn op een vreemde manier uit elkaar gegaan, denk dat dit voor veel mensen hier geldt. Maar geen ruzie, alleen wederzijds onbegrip. Genekt door de situatie. Ik ga niet geheel vrijuit, jij zelf ook niet. Daar gaat het ook niet om maar het boek helemaal sluiten lukt me ook nog niet.

Een paar dagen wintersporten met de mannen heeft me wel goed gedaan, even rust in mijn bol. In de auto weer een goed gesprek met Bas, je weet: iemand met een goed inlevingsvermogen in de gedachtegang van vrouwen. hij concludeert dat je het allemaal niet meer hebt aangekund, je moest kiezen, wie laat ik los?

1. je ouders (gezeik mbt huis en bijbehorende veiligheid voor je gezin)
2. je gezin (oudste zoon in de war, niemand schuldig)
3. je werk (lastig geen inkomen, dus geen optie)
4. Gekke Gerrit....

Vergelijkbaar met wat je me mailde na het ophalen van mijn spullen.

En zo geschiedde het, en nu zit ik thuis op het bankie waar ik nu liever naast je had gezeten.... Goed komen zal het niet meer tussen ons, dat weet ik. Dat moet ik accepteren. Maar ergens heb ik de behoefte om het definitief af te sluiten, je te zien, nu kan ik dit nog niet.

Ik weet het jij concentreert je op je gezin, je werk. Je bent waarschijnlijk al veel eerder aan dit proces begonnen dan ik en mogelijk ben je veel verder. Dit blijft voor mij een vreemd gevoel, je hebt me geobserveerd in de laatste weken, misschien wel maanden van onze relatie. je hebt me getest als een soort proefkonijn. Dat doet me zeer. ik heb je nooit willen kwetsen, dat heb ik je laten weten. Toch heb jij er voor gekozen om je af te sluiten, mij te buiten te sluiten, puur en alleen voor jezelf. Los van mij. Pas toen de bom was gebarsten heb je al je kaarten open gegooid. Jammer.

Nogmaals, zo had het niet gehoeven. Ik ben daar reëel genoeg voor. Je koos ervoor om me weg te doen middels een e-mail, 2 dagen nadat je mij/ons samen een weekend weg gaf, we zouden er voor gaan. Dat heb ik in mijn ogen niet verdiend. Je had me dat nooit mogen geven, nooit. Je had een week hiervoor nooit mogen roepen dat je met me wilde trouwen en een kind van me wilde.

Je had maar een ding hoeven doen. Had me eerder vastgepakt en geroepen dat je me nodig had, had vertrouwen in ons en mij gehad. Had je niet laten leiden door derden.

Anita, ik mis je. Ik hou nog altijd van je, heel veel. Dit was niet nodig geweest. Voor altijd heb je een plek in mijn hart, en het wordt een hele mooie. Ooit. Nu nog even niet.

X