Zo,

we zijn nu bijna 2 maanden verder, of eigenlijk al 2 maanden verder.

De laatste maand van 2009 was een hel. Net breken voor kerst en O&N is geen aanrader. De jaarwisseling alleen (bij vrienden maar toch alleen) was echt de bodem. Ik ben kapot gegaan, dieper dan diep als er een bodem is dan heb ik hem toen geraakt. Mijn spullen bij haar ophalen, ook in die maand, zo vreselijk zwaar. De laatste keer daar in de (slaap)kamer staan, de sleutel door de deur gooien, afscheid nemen van mijn kat die bij haar is gebleven.....

En dan die kerstkaart die ze mijn moeder had gestuurd, leek wel een afscheidsbrief. Ze had zich zo welkom gevoeld in mijn familie, maar hoe moeilijk ook, ze moest de liefde loslaten omdat haar gezin haar nodig had.

Ik was blij dat het 2010 was geworden. Voelde mij opgelucht, een fris nieuw jaar in. Maar nu, weer een maand verder komt het besef. Heel veel, en met heel veel mensen, gesproken over de breuk. Dat deed me goed. Maar nu.. Meer en meer komt het besef (al wist ik het altijd al in mijn achterhoofd) dat het nooit meer goedkomt, na alles wat gebeurd is kan ik ook niet meer terug.

Ik kan haar niet meer vertrouwen, als je partner al maanden met irritaties rondloopt zonder jou daar in te kennen, terwijl je de hoofdrol speelt. Ik zal altijd het gevoel blijven hebben bij haar dat ze speelt "happy" te zijn, terwijl ze dit niet is en niet met me deelt. Dit nog los van het feit dat ze met me heeft gebroken per MAIL! Niet te begrijpen, een volwassen vrouw van 31! Na een relatie van 2 jaar! Gaat toch helemaal nergens over.

Het leven gaat door, alleen. Zonder haar, zonder haar mannen. Ik mis ze, alle 3. Ze slijt maar langzaam uit mijn gedachten. Als ik ga slapen zit ze in mijn hoofd, als ik wakker wordt is er er weer/nog. Ik droom over haar, over ons.

Ik weet inmiddels rationeel alles prima te plaatsen. Ik heb altijd zielsveel van haar gehouden, maar haar leven en het mijne sluiten niet voldoende op elkaar aan. Ik wil nog zoveel wat niet zou hebben gekund in een relatie met haar. Simpelweg door waar ze woont, en door haar gezinssituatie. Maar ratio en emotie. Jezus wat moeilijk. Ik wordt niet snel verliefd, dit is de 2e vrouw in mijn leven tegen wie ik heb durven uitspreken dat ik van haar hou. Ik ben inmiddels 33.. Maar als iemand mijn hart heeft veroverd, dan is het voor mij zo intens. En bij haar heb ik vanaf het eerste moment gedacht dat wij nog wel eens samen oud zouden kunnen worden. Ze was het voor mij.

2 januari heb ik haar keurig, en oprecht, de beste wensen ge-smst. Binnen 30 seconden een bericht terug, ook voor mij het beste en alle liefde voor 2010... Zo raar, ik had met haar het jaar moeten wisselen. Dit was meteen ook het laatste contact. Zo nu en dan zit ik met mijn telefoon in mijn handen, en kan ik op het laatste moment voorkomen om haar te laten weten hoeveel ik haar mis, hoeveel ik nog altijd van haar hou.

Ik heb alle registers opengetrokken. Alles wat me aan haar deed denken heb ik weggedaan, alle telefoonnummers van haar familie gewist (behalve haar mobile nummer maar dat gaat niet lang meer duren). Boeken gelezen over liefdesverdriet --> isbn:978 90 274 5707 3 (tip voor de nieuwelingen op de site: doen!) Ben " mannen komen van mars en vrouwen van venus" aan het lezen (verhelderend). Ook allemaal prima. Het helpt ook gerust wel. Voel me nu veel beter dan een maand geleden. Er is een stijgende lijn, maar ook zo vaak een terugval. Vooral in de weekenden, onze tijd samen. Ik kan de leegtes maar moeilijk vullen. Ik ga stappen maar t boeit me niet. Die meiden boeien me niet, ik geloof het allemaal wel. Wil niemand anders, wil niet daten. Ben niet blij met mezelf. Baal van mezelf.

Daarnaast komt ook de twijfel en angst komt nu opzetten. Ben ik wel in staat om een langdurige relatie aan te gaan? Ben ik wel interessant voor vrouwen? Snap het gewoon niet. Al ben ik Brat Pitt niet, lelijk ben ik ook niet. Ik heb altijd fysiek aantrekkelijke vriendinnetjes gehad, echt mooie meiden. Heb een prima inkomen, karretje van de zaak. Leuk koophuis, veel echte vrienden (dat heb ik de afgelopen weken wel ervaren), ben stabiel en betrouwbaar, open en eerlijk, op gepaste momenten zelfs grappig. Maar schijnbaar is het niet genoeg.

Ik mis mijn maatje, ik mis onvoorwaardelijke liefde, ik mis het trots op haar zijn, is mis het fysieke contact, ik mis haar aanwezigheid, mis de dagelijkse telefoontjes. De standaard gesprekken, ik mis de structuur. Mis ik haar, of mis ik iemand in mijn leven? Ik kon altijd zo goed alleen zijn, maar ik wil het niet meer. Maar wil nu ook niemand anders.

bah, waarom komt er toch altijd zo veel pijn na zo veel liefde?! Waarom kan ik die knop niet omzetten? Waarom kan ik niet denken zoals zo veel anderen die roepen "je moet haar "deleten", ze is niet goed genoeg voor je, denk aan haar als het jou uitkomt"

Resumerend: rationeel ben ik er wel uit. Ik heb er alles aan gedaan wat ik kon. Ze kiest voor haar gezin, dat zal ik haar nooit en dan ook NOOIT kwalijk nemen. Deze strijd heb ik nooit kunnen winnen. Een relatie starten in een bestaand gezin is per definitie moeilijker dan een relatie beginnen zonder gezin. Er is gewoon minder tijd voor elkaar. Een relatie met iemand die haar verwachtingspatronen niet kan ventileren, is op de lange termijn niet mogelijk. Een relatie met iemand die een leven als in een sprookje wil ook niet reëel. Dus rationeel gezien een onmogelijke relatie.

Maar dan toch.... Gevoel kan ik niet uitschakelen. Ik mis haar, ik hou van haar. En ergens wil ik dat gevoel niet loslaten.

hamvraag: mis ik haar of mis ik liefde, geliefd worden? Voel me alleen, weet het allemaal even niet meer.