Hoi,

Ik ben al een half jaar gescheiden. Al 1,5 jaar uit elkaar. Maar de laatste weken gaat het alleen maar slechter met me. In de hele 1,5 jaar kan ik zeggen dat er nog geen dag voorbij is gegaan dat ik niet aan haar denk. Ik mis haar en de kinderen zo verschrikkelijk veel. Ik weet niet recies waarom ik gescheiden ben. Ze hield al jaren niet meer van mij, zei ze. Maar ik wel van haar. Ze heeft nooit verdere uitleg gegeven. Gewoon van het een op het andere moment uitgekotst. Ik ben, zeker in de tijd dat de scheiding liep, ook nog eens heel slecht behandeld. En toch....

Hoi,

Weken ben ik niet schreven op deze site, wel gelezen. Het ging heerlijk met me.
Maar sinds vanmiddag is het mis. Gisteren de kinderen opgehaald. Ze zijn weer de hele week bij mij. Heerlijk.

Ik kan het niet laten, soms heb ik zo bui.
Ik las net ergens een leuk gedicht. Ik zal het nooit versturen aan haar, maar...:

Rozen zijn rood
Viooltjes zijn blauw
Ik heb vijf vingers
en de middelste is voor jou

Heel vaak en zeker vandaag is het weer zo'n dag.
Ik mis mijn kinderen zo verschrikkelijk. Ik weet het ik zie ze nog steeds een week in de twee weken, Behalve dan nu, want nu zijn ze i.v.m. de vakantie al 3 weken bij mijn ex. Het idee dat ik niet meer helmaal bij ze ben maakt me gek.
Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en nu ik ze heb....poef...alles weg. De drang om bij ze te zijn is bijna niet te stuiten.

Eergisteren mijn verhaal op deze site gezet. Zie "Mijn verhaal".
Heb ik eindelijk na een lang gevecht gekregen waar ik recht op heb. 50% van de tijd met de kinderen is voor mij. Het is mijn levensadres! Zonder de tijd die ik met de kinderen heb zou ik niet weten hoe ik er nu aan toe zou zijn.
Nu bestaat er ineens een gerede kans dat ik mijn baan ga verliezen. Ik heb nu de vrijheid om flexibel met mijn uren om te gaan. Op die manier kan ik een volle week voor mijn kindjes zorgen.