Hoi,

Ik heb hier een aantal maanden mijn verhaal al eens gedaan. Om kort te zijn. Negen en een half jaar huwelijk naar de haaien. Twee kinderen. En een (ex)vrouw die van mij walgt en dat al na 4 jaar huwelijk, zo heeft ze mij verteld. Er zijn door haar geen verdere woorden aan vuil gemaakt. Praten was niet mogelijk. Werd ik bij deze mededeling emotioneel, dan kwam daar nog overheen dat dat haar koud liet. Ik ben het huis uitgegaan, maar na zo'n 5 weken ben ik weer terug gegaan omdat ik bij mijn kinderen wilde zijn. Ik had nog een sprankje hoop dat alles nog goed kon komen. Zoniet dan was ik in ieder geval bij mijn kinderen en zouden we samen rustig naar het afscheid toe werken. Althans, dat wilde ik. Twee weken later stond ik voor de rechter. Ze wilde me het huis uitlaten zetten. Ik kreeg als aanbod 4 uur in de week met de kinderen. Slapen bij mij was uit den boze. Gelukkig had de rechter haar snel door. Hij besloot dat we om en om een week in ons huis konden blijven met de kinderen. Ze had overigens 3 dagen na de uitspraak het lef om mij te vragen of NU toch niet met z'n vieren in het huis konden blijven...??? Natuurlijk, kan ik dat nu niet meer goed vinden, zei ik. Had zij dit ook goed gevonden als haar wensen zouden zijn ingewilligd door de rechter?
Enfin, maanden later zijn we bij de mediator overeen gekomen dat het ot een co-oudercshap moest komen, Of eigenlijk, de mediator drong hier op aan. Zij wilde aanvankelijk niet. Toch hebben we nu een co-ouderschap.

Maar de strijd duurt voort! Nu zou mijn oudste dochter (9 jaar) emotionele problemen hebben bij het naar mij toekomen. We hebben inmiddels ieder onze eigen woning. Ik merk hier weinig tot niets van. Ik ben zeer gelukkig mer de huidige situatie. Heb de draad weer opgepakt. Althans dat dacht ik! Net ging het weer weken lang lekker met mij en nu dit. Volgens de ex wil mij kind niet naar mij. Mijn kind oogt echte gelukkig als ze bij mij is. Dit wordt door leerkrachten van school en de buitenschoolse opvang bevestigd. Ze zit goed in haar vel en is altijd vrolijk, zo zeggen ze. Ze huilt soms op maandag wel even als mama weg gaat, maar, zo zegt de leerkracht, dat is zo weer over en dan dan gaat ze weer vrolijk verder. Ze is bij mij ook niet stil, timide. of teruggetrokken. Nee, we spelen volop samen (metz'n drieen, want de kleinste van 5 jaar doet ook vrolijk mee). Maar ik zit nu helemaal stuk. Weer strijd. Weer dat zeggen dat de kinderen niet bij mij willen zijn. Ik om er maar niet los van op deze wijze.

Heb net een potje zitten janken. De gedachte dat mijn kind ongelukkig zou zijn vind ik verschrikkelijk. Ik sta op het punt mee gewonnen te geven. Zij mag winnen. Ik ben het zo zat. Dan maar uit het even van de kinderen verdwijnen....
Huis kwijt, vrouw kwijt en ten slotte de kinderen. Ik heb er voor gevochten maar het mag blijkbaar niet lukken. Ik mag blijkbaar geen bestaan opbouwen met de meiden. Ze vedraagt dat niet. Ze zal vuil blijven spuien tot ze wint.
Maar ik voel me sterk genoeg (denk ik) ook dit verlies te kunnen dragen. Maar het zou het hardste besluit uit mijn leven zijn. Ik wil rust..........echt ik ben het zo beu, ik kan dit nooit winnen. Ik heb liever zelf verdriet dan dan ik mijn kinderen dit zou willen aandoen.

Ik heb de definitieve beslissing nog niet genomen. Denk nog na.

Ooit toen mij net te verstaan was gegeven dat ze zich al jaren aan mij ergert, dat ik een loser ben en klootzak van de grootste orde, heb ik mezelf iest willen aan doen.............nou ja het hoefde niet mee voor mij. De schok was immens! Dan praat iedereen op je in. Niet doen, geen gekke dingen doen, je kinderen hebben toch een papa nodig. Blijkbaar niet.........Want vrouwen kunnen je ook dit afnemen als ze willen.en ze krijgen er ook alle ruimte voor. Ik weet zeker dat als ik mij hier ook weer tegen verzet er een volgende aanval komt. En dan nog een en nog een. Tot ik mij gewonnen geef. De kinderen zitten hier tussen en dat wil ik niet.

Heer, geef wijsheid