Ok mooi nu ben ik er van overtuigd dat hij de man niet voor me is. Maar hoe ga ik nu om met single zijn. Zo ongeveer alle mensen in mijn omgeving hebben een relatie. Ik kan het niet tegen houden dat ik soms jaloers ben op mensen die samen met hun partner een weekendje weg gaan of samen op vakantie gaan, samenwonen etc. Meestal lukt het me wel om mezelf bezig te houden maar op dit soort momenten wordt het toch wel pijnlijk duidelijk dat ik alleen ben. Dat het altijd maar de vraag is met wie ik op vakantie ga.

My baby loves me not and so it goes to show
He's just another guy that loves me not

And all the other guys that love me so they don't appeal to me

And than my baby calls
and it's to cancel our date

And than my baby calls
and it's to plan to drink beer

All I ever want is for my baby to call and say he loves me and wants to stay with me for ever

I love my baby so much

If I would love him I would stay with him no matter what
But I don't love him so he's another guy but not the guy for me

Laatst dus weer met mijn ex afgesproken. Leuke avond gehad waarbij we naar elkaar uitspraken dat we elkaar misten en dat we weer gaan daten. Waarom voel ik me dan nu zo kl*te? De dagen nadat we elkaar zagen stuurde hij smsjes dat hij het leuk had gehad en we spraken een datum af. Toen de date volgende week afgesproken was (waarvoor ik zelfs een andere date afzei) hoorde ik niks meer van hem. Ik zag hem wel nog op werk. Dan kijken we elkaar aan met zo'n flirterige blik. Dan heb ik wel weer even een opleving maar verder zie ik die date eigenlijk helemaal niet meer zitten.

Ik wil niet de mier zijn. Niet degene die jou opvangt als je het koud hebt. Ik wil een gelijkwaardige relatie waarbij we op elkaar kunnen terugvallen. Ik heb niet het idee dat jij daarop zit te wachten. Jij wilt inderdaad een krekel zijn en er niet voor mij zijn als je aan het feesten bent. Wat dus zo ongeveer de hele week zo is.
Ik wil niet onzichtbaar voor je zijn op een feestje. Het lijkt dan alsof we er los van elkaar zijn gekomen en niet als stel.

Nou dat advies van quasi (50:50) ratio motio is niet goed vol te houden als je dronken bent. Handig om veel bier te gaan drinken als je met je ex afspreekt. Wel een heel gezellige avond gehad met veel humor en dansen. En uiteindelijk hem dus toch mee naar huis genomen. Het was wel raar in het begin. Hij merkte dat ik mezelf nog aan het afsluiten was. Dat is ook zo. Nu nog steeds. Ik weet nog steeds niet zo goed wat ik ermee aan moet. Dat heb ik ook tegen hem verteld. Zijn voorstel is om het rustig aan te doen en weer te gaan daten met elkaar. Ik vraag me af of dit gaat werken.

Ik had weer een beetje contact met mijn ex. Een vorm van stille hoop. Zaterdag was ik er ineens klaar mee. We hadden een afspraak staan voor die avond maar ik heb niets meer laten horen. Samen met een vriendin ging ik zijn smsjes analyseren. We kwamen tot de conclusie dat hij mij benaderde om bevestiging te krijgen dat ik nog aan hem dacht. De afspraak zelf was niet zo belangrijk. Hij had vooral de bevestiging nodig van dat ik nog met hem bezig ben. Hij kwam verder ook kortaf over. Ik besefte dat ik onrealistische hoop had. Dat het voor mij nog meer betekende dan voor hem.

Waarom blijf ik me bezighouden met wat hij aan het doen is? Probeer ik via collega's uit te vissen of hij rare dingen gedaan heeft op het bedrijfsfeest? Waarom kan ik hem niet loslaten? Het doet zo veel pijn als ik alleen al denk aan hem met een ander. Ik weet dat hij niet bij me past, waarom houdt het me dan nog zo veel bezig? Ik wil gewoon verder met mijn leven, probeer het ook wel. Hobby's, vrijwilligerswerk, werken. Het helpt niet dat hij een collega is. Hoe kan ik dan afstand nemen? Dit weekend smste hij of ik ook naar het bedrijfsfeest kwam.