Louise zei het al, hij heeft nog steeds macht over je met zijn geld. Daarom heb ik besloten dat als het volgende week op ruzie uitloopt ik aan de bank om een derde vraag en hem niet meer wil zien. ik zet zijn spullen af met een vriendin en zijn fiets etc haalt ie over een jaar maar op. Bah! wat een rotzak en wat ben ik weer naïef dat ik denk dat hij dit netjes zal afhandelen. Zijn er meer mensen met gedeelde lasten die dit mee hebben gemaakt met hun ex?

Eindelijk een reactie op die teveel verstuurde smsjes: excuus en een kapotte telefoon en blijdschap om de kat. Waarom het me zo weinig doet?

Zo raar, die lente, ik zit nu een wéék en een dag op dit forum, precies zo lang als het uit is en in die week is het hier een stuk drukker geworden. Ik moest dat gewoon even opmerken, twee vrienden van me hebben in dezelfde week de bons gekregen en ik begin zo raar in mijn hoofd te worden dat ik denk dat het gewoon de schuld van de lente is, pff.. dat is niet best!
Stil -ervan geeft hoop een gezicht gelukkig, die steunt ons allen met prachtige reacties, echt geweldig! Het helpt, het helpt echt!

ga ik hem toch smsen, want de kat is al twee dagen weg en heb een afspraak gemaakt bij de bank. Hij hoeft niet eens te reageren erop, al snap ik niet dat hij zelfs niet meer om de katjes geeft. Het gaat niet goed me, helemaal niet goed.. zit nog steeds te hopen terwijl er in mijn geval geen hoop lijkt te zijn.. Het is ook zo abrupt, nog een week geleden hadden we het "fijn". Ik zit met mijn stomme hoofd steeds foto's te kijken op de computer en dan moet ik zo huilen.. heb gister als een kind liggen huilen bij mijn moeder. Hoe kan liefde zo hard wegraken dat je het niet bij kunt benen?

Vandaag hem weer gezien, de afspraken gemaakt over wat er nog moest gebeuren en een auto vol met spullen geladen. Hij dan.. Ik dacht op het laatst ook wat weg te brengen en kreeg bijna geen lucht toen ik ermee naar beneden liep. Hij heeft het wel moeilijk, maar alleen met me zo te zien. Hij mist mij nu al niet meer, hij wil het echt niet meer, nooit meer, dat is nu heel duidelijk. Hij liep neuriënd weg, ik kon het bijna niet geloven...

Je lief laat je alleen in een huis vol herinneringen, communiceert alleen nog als het moet. En jij doet in een moedige bui een mail uitgaan met afspraken en stuurt een zakelijke sms als een reactie op een vrij lieve, omdat hij jou nou eenmaal niet meer troosten kan. Je krijgt geen reactie en met een schuldgevoel van hier tot tokio poog je te kijken of zijn mailwachtwoord nog klopt. En dat is zo... en dan vind je eerst een liefdesgedicht zonder afzender, doorgestuurd van zijn adres vanaf zijn werk. Is het voor mij? Voor een ander?? toch een ander?

Bij vrienden geslapen en dan weer terug in ons huis, huilen huilen en nog eens huilen. Toch zo stom geweest iets nederigs te smsen en dan zo'n duidelijke doch aardige sms terug. Hoe kan ik zo blind zijn geweest? Hij heeft me twee maanden geleden nog ten huwelijk gevraagd en nu was dat allemaal een leugen?