Je lief laat je alleen in een huis vol herinneringen, communiceert alleen nog als het moet. En jij doet in een moedige bui een mail uitgaan met afspraken en stuurt een zakelijke sms als een reactie op een vrij lieve, omdat hij jou nou eenmaal niet meer troosten kan. Je krijgt geen reactie en met een schuldgevoel van hier tot tokio poog je te kijken of zijn mailwachtwoord nog klopt. En dat is zo... en dan vind je eerst een liefdesgedicht zonder afzender, doorgestuurd van zijn adres vanaf zijn werk. Is het voor mij? Voor een ander?? toch een ander? Geef me dan antwoord alsjeblief! En lees mijn mail nou, ben je bang voor wat er instaat?? En waar blijft jouw zakelijke sms zonder xxx en lieverd? Ik zie dat je een e- card hebt verzonden naar een voor mij onbekende "vriend". Omdat je al zo lang afstand aan het nemen was toen je zo toneel speelde zegt de naam me niets.
Waar ben je nu? Wel lekker bij je moeder maar ben je net als ik gewoon de stad in gegaan? Ook gewoon een kop koffie? Mis je mij ook zo of ben je opgelucht? En waarom moet het zo snel gaan, zo opeens? Na die bijna 6 jaar, praktisch een officiële scheiding alsof we getrouwd zijn.
En die mensen om mij heen die met me praten, doen ze dat ook met jou? Heb jij mensen die tegen je zeggen dat je ook naar de mooie momenten moet kijken? Of alleen je moeder die blij is haar manusje van alles op 28 - jarige leeftijd weer terug te hebben en dat secreet (dat ze me vond) kwijt te zijn uit de familie?
Ik moet steeds huilen, als ik boodschappen doe in de buurtsuper. Ik hou zo van koken, vooral voor jou en nu lust ik niks meer, alles smaakt hetzelfde. Ik rook veel te veel en de katten donderjagen om me heen omdat ik zelfs hen niet om me heen kan verdragen. Ik zit op "ons terras". Waarom doe ik dat? Waarom kwel ik mij zo en ben ik zo beschamend nieuwsgierig om je mail te checken. Waarom open je ze niet? Waarom wil je me niet meer? Ik kijk in de spiegel en zie mijn spiegelbeeld en de poelen van verdriet die daar instaan en denk: wie ben ik nog? ik ben alleen nog wij.. Ik kan geen stelletjes zien knuffelen of lopen en geen mooie liedjes horen. De tv staat uit, de enige troost is dit computertje dat je ook nog terugwil terwijl je er daar twee hebt staan.
Ik mis je zo, ik mis je zo ontzéttend dat ik zo erg opzie tegen morgen. Want dan kom je weer "zaken" doen en moet ik zo hard mijn best doen om je niet te laten zien wat ik wil roepen; Ik was het niet, je wilde het niet zien, je wilde alleen veranderen zonder mij als "blok aan je been", ik bén toch mooi en lief?, ik heb toch een goede smaak en brede interesses?, waarom vree je met me en zei je daarna dat dat gewoon er nog bijhoorde voor jou? Waarom vroeg je me zo lief ten huwelijk een maand geleden met alles erop en eraan, een picknick in de huiskamer met mooie muziek? Waarom wilde je zo graag van me blijven houden toen het niet meer lukte? Waarom zoveel pijn riskeren voor schone handen? Waarom nu? Waarom nu terwijl ik je letterlijk hard nodig had, geen baan en bijna geen inkomen meer na al die jaren hard voor óns werken, waarom werkte jij niet hard voor ons? Ik zal nooit antwoord van je krijgen al wil ik het zooooo graag!