Vandaag hem weer gezien, de afspraken gemaakt over wat er nog moest gebeuren en een auto vol met spullen geladen. Hij dan.. Ik dacht op het laatst ook wat weg te brengen en kreeg bijna geen lucht toen ik ermee naar beneden liep. Hij heeft het wel moeilijk, maar alleen met me zo te zien. Hij mist mij nu al niet meer, hij wil het echt niet meer, nooit meer, dat is nu heel duidelijk. Hij liep neuriënd weg, ik kon het bijna niet geloven...
Een van onze zo geliefde katten is weggelopen en het leek hem niks te doen. Ik vroeg hem me nog twee maanden op weg te helpen maar hij twijfelde omdat hij dan geen snelle nieuwe start kon maken, terwijl hij geen lasten heeft en het maar een symbolisch bedrag is. Het is onverklaarbaar, ik zou het andersom nooit voor hem gewild hebben dat hij dan problemen kreeg.
Toen verdoofd de bus naar mijn moeder gepakt en veel gehuild. Hij heeft nog verteld dat hij er met niemand over wil praten over hoe hij zich voelt, alleen met zichzelf. Dat niemand dit vantevoren wist. Dat hij het zelfs niet wist voor vrijdag. Ik zag zijn reactie op post die niet zo leuk was voor hem (dreigen het gebouw van de instantie op te blazen en het haast nog menen ook, ik werd er bang van) en begrijp nu wel dat er iets met hem niet in orde is. Dat was een goed besef, niet om er vrede mee te hebben maar wel om te begrijpen dat hij mijn bedoelingen niet (meer) ziet en misschien wel nooit (!) heeft gezien. Dan is zes jaar toch ontzettend lang, kan er niet meer bij.
We hebben op mijn initiatief wel herinneringen opgehaald om ook mooie momenten te gedenken, ook al wilde hij het niet hij deed het nog voor mij gelukkig en zag ook wel dat er mooie dingen waren om op terug te kijken en was ook een beetje geëmotioneerd. Gelukkig..wilde ik bijna zeggen want je kunt je niet voorstellen dat je lief geen speciaal plekje meer heeft in zijn hart voor jou. De tijd zal leren hoe dit verder gaat. Gek genoeg maak ik me het meeste zorgen over de afspraken, omdat hij die in het verleden vaak vergat en niet nakwam. De pijn is er steeds en dan weer wat verzacht en soms lukt het me om aan iets anders te denken. Wilde dat ik daar zo hard in kon zijn als hij maar ook weer niet.
Kan me alleen zo moeilijk voorstellen dat ik ook weer zoiets voor een ander durf te voelen en kán voelen..
ben nu al daarmee bezig, weet dat dat niet moet maar had nooit gedacht dat er weer alleen voor staan zo moeilijk zou vallen. En dat lieve katje kwijt.. dat nooit langer dan een uur buiten blijft... ik weet het echt niet meer, iemand advies?