Liefdesverdriet..mijn realiteit,

Liefdesverdriet een negatieve sensatie van niet helemaal slapen of waken. Het moment waarop de tijd zich rekt en verwrongen wordt, we stemmen horen maar de woorden of de bedoeling niet kunnen opmaken, de droom werkelijkheid lijkt en de werkelijkheid een droom.

Een vreemd en wonderlijk eindstation. Daar waar de treinen twee kanten oprijden. In dit eindstation waak je niet en slaap je ook niet, alleen de herinnering en de echo weerklinken er.
Zacht en rationeel, hard en emotioneel. Het moment waarop je normale structuur uiteen gevallen lijkt te zijn. Het eindstation waar je de verkeerde trein pakt. Wazig van verdriet en pijn. Zoekend naar de vorm van je verleden, de vorm voor het verdriet en de pijn.

Waarom mis ik haar zo??
Ik heb net een waanzinnig weekend achter de rug.
Heel veel lol en een goed gevoel.
Maar waarom denk ik nog steeds zo vaak aan haar en wil haar aan mijn zijde hebben op zo'n moment? Alleen maar haar!

Waarom zit de liefde voor haar zo diep?
Totaal geen idealisatie, maar waarom komt niemand ook maar in de buurt van haar?
Toch een kwestie van soulmate? De liefde van je leven?
Het is zo F@*k dat zij niet in mij gelooft, terwijl ik nog steeds in haar geloof.
Ik hoopte dat zij mij haar angst gaf en ik de morgen ervoor terug kan geven.
Maar het moest anders zijn. Helaas!

Ik voel me nu net William Wallace, ik vecht maar door voor het goede doel en mijzelf. En ondertussen wordt ik verraden door wat ik dacht een vriend van mij te zijn.
Helaas is het niet de eerste keer. Zo heeft het ook moeten zijn met exen. En al eerder met een vriend. Vanwege een ex.

Elke dag er weer zijn voor ze en denken dat je er goed mee doet. Achter je rug om wordt je verraden!
Tjezus wat een kl@te gevoel.
Altijd sta je er voor de ander, geef je liefde en ben je er als het nodig is.

Wat bezielt dat soort mensen?
Waarschijnlijk geen geweten of in ieder geval er weinig last van.

Ik mis haar zo!
Haar steun, begrip, warmte en liefde.
Waarom kon ze niet met mij samenleven?
Nog nooit heb ik me zo gevoeld bij een vrouw en heb ik zo een gevoel nog steeds voor één vrouw!
Ze verloor zichzelf, zei ze. Waarom?
Alles was zo perfect, alles wat we samen deden. Toch kon ze het niet met mij samen.
Ik ga kapot van verdriet. Denk elke dag velen malen aan haar. Zal dat ooit minder worden?
Het is nu anderhalf jaar geleden en nog is de pijn en het verdriet niet minder geworden!
Ik heb vele verhalen hier gelezen en veel gelijkenissen gezien. Waarom gaat dit bij velen zo?
Wat doen wij fout dat anderen ons zo een pijn doen?